Άργος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 36:
[[Αρχείο:Argos Heraion Plain.jpg|thumbnail|right|240px|Το Ηραίον του Άργους, κατασκευασμένο τον 7ο-5ο π.Χ., αποτελούσε το σημαντικότερο ιερό της Αργολίδας, αφιερωμένο στη θεά [[Ήρα (μυθολογία)|Ήρα]]]]
===
====Μυθολογία====
[[Αρχείο:demarxeioargou.jpg|thumbnail|right|Το παλιό δημαρχείο του Άργους]]
Γραμμή 43 ⟶ 45 :
Η σπουδαιότητα του πολιτισμού του Άργους φαίνεται και από τα έπη του [[Όμηρος|Ομήρου]] στα οποία όλοι οι Έλληνες (ακόμα και η [[Ωραία Ελένη]]) αποκαλούνται "Αργείοι" . Ίσως διότι όλοι οι βασιλικοί οίκοι της Ελλάδος προέρχονται από το Άργος συμπεριλαμβανομένων και των οίκων των Μακεδόνων. Επίσης η σημαντική θέση του Αργειακού πολιτισμού φαίνεται και από τους τραγικούς ποιητές των οποίων πολλές τραγωδίες αναφέρονται στο Άργος· τα εφάμιλλα της Ιλιάδας χαμένα έπη "[[Θηβαΐς (έπος)|Θηβαΐς]]" και "[[Επίγονοι (έπος)|Επίγονοι]]", ίσως του Ομήρου, κάνουν επιπλέον μνεία για το κλέος του αρχαίου Άργους. Από το Άργος κατάγονται δύο από τους μεγαλύτερους ήρωες της ελληνικής μυθολογίας, ο [[Περσέας]] και ο [[Ηρακλής (μυθολογία)|Ηρακλής]]. Η τραγωδία του [[Ευριπίδης|Ευριπίδη]] "Ηρακλής" αρχίζει επίσης με αναφορά στην εξ Άργους καταγωγή του ήρωα.
====Προϊστορία====
Το Φορωνικόν Άστυ, όπως ονομαζόταν το Άργος πριν αποκτήσει τη σημερινή ονομασία του, θεωρείται κατά πολλούς ως η πρώτη πόλη του κόσμου.<ref>http://argolikivivliothiki.gr/tag/%CF%86%CE%BF%CF%81%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%85/</ref><ref>https://alphalinenet.files.wordpress.com/2012/05/ceb1cebdceacceb3cebdcf89cf83ceb7-cf84ceb7cf82-cf80cf8ccebbceb7cf82-cf89cf82-cf85cf80ceb5cf81ceb2ceb1cf84ceb9cebacf8c-cebaceb5ceafcebc.pdf</ref> Η περιοχή της σημερινής πόλης του Άργους γνώρισε την πρώτη ανθρώπινη εγκατάσταση στο τέλος της 3ης χιλιετίας π.Χ, στη νεολιθική εποχή. Έκτοτε κατοικήθηκε αδιάλειπτα, κτιζόμενη ξανά και ξανά στην ίδια γεωγραφική θέση που κατέχει μέχρι σήμερα με τους πρώτους
====Αρχαία Ελλάδα====
Οι Πελασγοί κληροδότησαν στην πόλη πολλές ονομασίες, όπως το ίδιο της το όνομα και τη λέξη "Λάρισα", το όνομα του κάστρου που δεσπόζει στον ομώνυμο λόφο της πόλης, που σημαίνει ακρόπολη. Στον ίδιο λόφο υπήρχε και το ιερό της θεάς [[Ήρα (μυθολογία)|Ήρας]] της Ακραίας, σήμερα το μοναστήρι της Παναγιάς της Κατακεκρυμμένης. Στη [[Μυκηναϊκός πολιτισμός|Μυκηναϊκή εποχή]], το Άργος αποτέλεσε μαζί με τις [[Μυκήνες]] και την [[Τίρυνθα]] σημαντική εγκατάσταση με στρατηγική θέση στην εύφορη Αργολική πεδιάδα. Η πόλη διέθετε το δικό της νόμισμα και έφτασε στο απόγειο της ισχύος της κατά τον 7ο αιώνα π.Χ. υπό την τυραννία του
Kατά την [[Κάθοδος των Δωριέων|Κάθοδο των Δωριέων]], περί το 1098 π.Χ., το Άργος ήταν διαιρεμένο σε τέσσερις συνοικίες, η καθεμία από τις οποίες κατοικείτο από διαφορετική [[φυλές (αρχαία Ελλάδα)|φυλή]].
Η αποδυνάμωση και η απώλεια του γοήτρου του Άργους επήλθε αργότερα, αφενός, με την άρνησή του να παρέχει προμήθειες και να συμμετάσχει στους [[Περσικοί Πόλεμοι|Ελληνο-περσικούς πολέμους]] και αφετέρου, με την ουδέτερη στάση που διατήρησε αργότερα, κατά τον [[Πελοποννησιακός Πόλεμος|Πελοποννησιακό Πόλεμο]].
====Ρωμαϊκή περίοδος====
▲Η αποδυνάμωση και η απώλεια του γοήτρου του Άργους επήλθε αργότερα, αφενός, με την άρνησή του να παρέχει προμήθειες και να συμμετάσχει στους [[Περσικοί Πόλεμοι|Ελληνο-περσικούς πολέμους]] και αφετέρου, με την ουδέτερη στάση που διατήρησε αργότερα, κατά τον [[Πελοποννησιακός Πόλεμος|Πελοποννησιακό Πόλεμο]]. Στη χρονική περίοδο αυτή αρχίζει η παρακμή και του εμπορικού χαρακτήρα της πόλης και η αλλαγή του πολεοδομικού ιστού της, ιδίως λόγω της επιδρομής των [[Γότθοι|Γότθων]] το 396, με την αρχαία αγορά να παύει να αποτελεί σημείο συνάντησης και την κίνηση της πόλης να μεταφέρεται στην ανατολική συνοικία, στα όρια των σημερινών οδών Δαναού και Αγίου Κωνσταντίνου.
Στη χρονική περίοδο αυτή αρχίζει η παρακμή και του εμπορικού χαρακτήρα της πόλης και η αλλαγή του πολεοδομικού ιστού της, ιδίως λόγω της επιδρομής των [[Γότθοι|Γότθων]] το 396, με την αρχαία αγορά να παύει να αποτελεί σημείο συνάντησης και την κίνηση της πόλης να μεταφέρεται στην ανατολική συνοικία, στα όρια των σημερινών οδών Δαναού και Αγίου Κωνσταντίνου. Στην [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία]] το Άργος ανήκε στην αρχικά στο [[Θέμα Ελλάδος]] και στην συνέχεια στο [[Θέμα Πελοποννήσου]].
===Μεσαίωνας===
====Λέων Σγουρός====
[[Αρχείο:ARGOS Circa B.C. 400-322a.jpg|thumb|right|240px|Αργυρή δραχμή του Άργους. 4ος αι. π.Χ.]]
Στις αρχές του 13ου αιώνα ο Έλληνας άρχοντας από το [[Ναύπλιο]] [[Λέων Σγουρός]] επαναστάτησε ενάντια στον αυτοκράτορα [[Αλέξιος Γ'|Αλέξιο Γ']] και αυτονακηρύχθηκε άρχοντας. <ref>Κώστας Σαρδελλής, «Λέων Σγουρός. Μια μεγάλη φυσιογνωμία του Μεσαιωνικού Ελληνισμού»,Ιστορία Εικονογραφημένη, τχ.73 (Ιούλιος 1974), σελ.13</ref> Ο Λέων Σγουρός με αφετηρία την πατρίδα του κατέλαβε το Άργος και την [[Κόρινθος|Κόρινθο]], θανάτωσε τον εκεί αρχιεπίσκοπο γκρεμίζοντας τον από την Ακροκόρινθο αφού προηγουμένως τον τύφλωσε. <ref>Κώστας Σαρδελλής, «Λέων Σγουρός. Μια μεγάλη φυσιογνωμία του Μεσαιωνικού Ελληνισμού»,Ιστορία Εικονογραφημένη, τχ.73 (Ιούλιος 1974), σελ.14</ref> Η κυριαρχία του Σγουρού σύντομα επεκτάθηκε από το Ναύπλιο μέχρι τη [[Βοιωτία]] (1203). Τον επόμενο χρόνο οι [[Φράγκοι]] εκστράτευσαν και κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη στην [[Δ' Σταυροφορία]] (1204), ο Αλέξιος Γ' ζήτησε καταφύγιο στη [[Λάρισα]], και έδωσε στον Σγουρό την κόρη του [[Ευδοκία Αγγελίνα]] ως σύζυγο και τον τίτλο του [[Δεσπότης|Δεσπότη]]<ref name="ReferenceA"/>. Ο Σγουρός δεν βρήκε υποστήριξη από τον τοπικό Ελληνικό πληθυσμό λόγω της τυραννικής του διακυβέρνησης και κατέφυγε στο [[Κάστρο Ακροκορίνθου]] όπου και οχυρώθηκε (1205).<ref name="ReferenceA"/> Οι Φράγκοι μετά τον θρίαμβο τους στην [[Μάχη του ελαιώνα του Κούντουρα]] πολιόρκησαν την ηγεμονία του Σγουρού στην οποία ανήκε και το Άργος, ο ίδιος παρέμεινε οχυρωμένος στην Ακροκόρινθο. Ο Σγουρός δεν άντεξε τελικά την ταπείνωση και αυτοκτόνησε πέφτοντας έφιππος στα βράχια από το κάστρο της Ακροκορίνθου (1208).<ref>Κώστας Σαρδελλής, «Λέων Σγουρός. Μια μεγάλη φυσιογνωμία του Μεσαιωνικού Ελληνισμού», Ιστορία Εικονογραφημένη, τχ.73 (Ιούλιος 1974), σελ.18</ref> Μετά τον θάνατο του Σγουρού η πτώση της ηγεμονίας του στους Φράγκους ήταν θέμα χρόνου : έπεσε πρώτα η [[Ακροκόρινθος]] (1209), ακολούθησαν το Άργος και το Ναύπλιο (1212).
====Φραγκοκρατία====
Ο [[Δουκάτο των Αθηνών|Δούκας των Αθηνών]] [[Όθων ντε Λα Ρος]] που ήταν πρωταγωνιστής στην Άλωση των τριών πόλεων ανέλαβε την διοίκηση στα [[Τιμάρια Άργους και Ναυπλίας]]. Τα τιμάρια κληρονόμησε ο γιος του Όθων λόρδος του Ρέι που τα πούλησε στον αδελφό του δούκα τον Αθηνών [[Γκυ Α΄ ντε Λα Ρος]] με 15.000 χρυσά υπέρπυρα.<ref>Longnon 1973, pp. 65–69.</ref> Ο [[Πριγκιπάτο της Αχαΐας|Πρίγκιπας της Αχαΐας]] [[Γουλιέλμος Β΄ Βιλλεαρδουίνος]] ήταν μέχρι το 1259 ο ισχυρότερος άρχοντας των Λατίνων στην κεντρική Ελλάδα, ο [[Οίκος ντε Λα Ρος]] ήταν υποτελής του.<ref>Setton 1976, p. 68.</ref><ref>Bon 1969, p. 68.</ref> Ο [[Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος]] μετά τον θρίαμβο στην μάχη της [[Μάχη της Πελαγονίας]] (1259) διέλυσε την [[Λατινική Αυτοκρατορία]] και δημιούργησε ξανά την [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία]]. Ο Γουλιέλμος Β΄ Βιλλεαρδουίνος συνελήφθη αιχμάλωτος του Μιχαήλ Παλαιολόγου, απελευθερώθηκε αφού του παρέδωσε πολλές πόλεις στην νότια Πελοπόννησο αλλά τα Τιμάρια του Άργους και του Ναυπλίου παρέμειναν στους Λατίνους.<ref>Bon 1969, p. 123.</ref><ref>Setton 1976, pp. 98–99, 427.</ref> Τα τιμάρια ανήκαν πάντα στο Δουκάτο
Ο [[Γκωτιέ Ε΄ του Μπριέν]] κληρονόμησε το δουκάτο των Αθηνών (1309) αλλά ο ίδιος και οι μεγαλύτεροι ιππότες των Φράγκων έπεσαν τον Μάρτιο του 1311 στην [[Μάχη του Κηφισού]] εναντίον των Καταλανών. Την επόμενη μέρα οι Καταλανοί κατέλαβαν το δουκάτο των Αθηνών, με την στρατιωτική τους ικανότητα απείλησαν να κυριεύσουν το Άργος και το Ναύπλιο.<ref>Luttrell 1966, p. 34</ref><ref>Topping 1975, pp. 107–108.</ref>
Η χήρα του Γκωτιέ [[Ιωάννα του Σατιγιόν]] με υποστήριξη από το [[Οίκος των Καπέτων-Ανζού|Ανδεγαυικό]] [[Βασίλειο της Νεαπόλεως]] και τον πάπα απέκτησε προμήθειες και στρατό, διόρισε τους ισχυρούς Φράγκους ευγενείς Γουόλτερ και Φραγκίσκο του Φουτσερόλ να κυβερνήσουν τα τιμάρια στο όνομα της.<ref>Luttrell 1966, p. 35.</ref> Η υποστήριξη που είχε από τους ισχυρούς αδελφούς Φουτσερόλ την βοήθησαν παρά τις καταστροφικές επιδρομές των Καταλανών να κρατήσει τα τιμάρια την επόμενη δεκαετία.<ref>McLeod 1962, p. 378.</ref><ref>Luttrell 1966, p. 37.</ref> Ο γιος της [[Γκωτιέ ΣΤ΄ του Μπριέν]] έκανε επίμονες προσπάθειες να ανακαταλάβει την [[Αθήνα]] αλλά ήταν όλες αποτυχημένες επειδή δεν είχε τα μέσα και η [[Δημοκρατία της Βενετίας]] δεν τον υποστήριξε. Διατήρησε στην κατοχή του τα Τιμάρια του Άργους και του Ναυπλίου μέχρι την εποχή που σκοτώθηκε στην μάχη του Πουατιέ (1356) αλλά δεν τα επισκέφτηκε ποτέ. Οι απειλές των Καταλανών ανάγκασαν τον Γκωτιέ ΣΤ΄ να κτίσει άλλα δυο νέα κάστρα στο [[Κιβέρι Αργολίδας]] και στο Άκρα Θερμήσι.<ref>McLeod 1962, p. 379.</ref><ref>Bon 1969, pp. 494–495.</ref> Τα έγγραφα δείχνουν ότι η περιοχή ήταν πολύ πλούσια και τον 14ο αιώνα υπήρχε μεγάλη παραγωγή σε χαρούπια, σταφίδες, ρητίνη, βαμβάκι και γινόταν εξαγωγή λινών υφασμάτων.<ref>Luttrell 1966, p. 38.</ref> Ο Γκι έφτασε στα Τιμάρια τον Δεκέμβριο του 1364 για να αναλάβει προσωπική διακυβέρνηση, για να συμφιλιωθεί με τον τοπικό πληθυσμό πήρε σύζυγο από την περιοχή. Ο Γκι αντιμετώπισε μεγάλες απειλές από την [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]] με ασταμάτητες επιδρομές αλλά στάθηκε θαρραλέος πολεμιστής.<ref>Luttrell 1966, p. 38.</ref> Για να εξασφαλίσει καλύτερα τα εδάφη του έγινε Βενετός πολίτης (22 Ιουλίου 1362), η εξέλιξη αυτή έφερε επέμβαση της Βενετίας στην περιοχή.<ref>Κονδύλης 2010.</ref><ref>Luttrell 1966, p. 40.</ref>
====Βενετοκρατία====
Τον Γκι κληρονόμησε η κόρη του [[Μαρία ντ'Ενγκιέν]] (1376) σε ηλικία μόλις 10 ετών, κυβέρνησε τα τιμάρια υπό την κηδεμονία του θείου της [[Λουδοβίκος ντ'Ενγκιέν|Λουδοβίκου ντ'Ενγκιέν]]. Ο θείος της την αρραβώνιασε με τον Πέτρο Κορνάρο που έμενε στο Άργος γιο του πλούσιου ευγενή από την Βενετία Φεντερίγκο Κορναρο, ήταν το πρώτο μεγάλο βήμα για να μεταβιβαστούν τα Τιμάρια στην [[Βενετία]]. Ο συγγραφέας Άνθονι Λούτρελ (γεν. το 1932) γράφει : ''"Οι Βενετοί εκείνη την εποχή θεωρούσαν τις περιοχές αυτές κτήσεις τους"''.<ref>Luttrell 1966, pp. 43–45.</ref> Το ζεύγος ήταν ανήλικοι και είχαν την υποστήριξη του Φεντερίγκο Κορνάρο μέχρι τον θάνατο του (1382). Ο Πέτρο Κορνάρο πέθανε πρόωρα (1388) και η Μαρία που είδε ότι δεν μπορούσε να κυβερνήσει μόνη της πούλησε τα Τιμάρια στην Δημοκρατία της Βενετίας, από τότε ξεκίνησε επίσημα στο Άργος η Βενετοκρατία που θα κρατήσει περίπου έναν αιώνα. Ο Δεσπότης του Μοριά [[Θεόδωρος Α΄ Παλαιολόγος]] με σύμμαχο τον πεθερό του [[Νέριο Α΄ Ατσαγιόλι]] και με την βοήθεια ενός Οθωμανικού στρατού υπό την ηγεσία του Εβρενός επιτέθηκαν στους Βενετούς για να εμποδίσουν την άφιξη τους. Οι Βενετοί έδιωξαν εύκολα τον Νέριο Ατζαγιόλι αλλά ο Δεσπότης του Μοριά είχε στην κατοχή του το Άργος, το Ναύπλιο, το [[Κιβέρι Αργολίδας]] και το Θερμήσι μέχρι τις 11 Ιουνίου 1394.<ref>Bon 1969, pp. 263–269.</ref><ref>Luttrell 1966, pp. 47ff.</ref><ref>Topping 1975, pp. 153–155.</ref> Μετά τον θάνατο του Λουδοβίκου (1394) ο Ένγκεμπερτ ντ'Ενγκιέν ο πρώτος από τα αδέλφια που δέχτηκε τα τιμάρια διεκδίκησε την κληρονομιά του αλλά υποχώρησε ύστερα από τις μεγάλες οικονομικές απαιτήσεις των Βενετών για αποζημιώσεις.<ref>Luttrell 1966, pp. 46–47.</ref>
Οι Οθωμανοί επιτέθηκαν και λεηλάτησαν το Άργος, ερήμωσαν την πόλη και πούλησαν όλους τους κατοίκους σαν σκλάβους (1397).<ref>Contingent countryside: settlement, economy, and land use in the southern Argolid since 1700 Authors Susan Buck Sutton, Keith W. Adams, Argolid Exploration Project Editors Susan Buck Sutton, Keith W. Adams Contributor Keith W. Adams Edition illustrated Publisher Stanford University Press, 2000.</ref><ref>Eventful Archaeologies: New Approaches to Social Transformation in the Archaeological Record The Institute for European and Mediterranean Archaeology Distinguished Monograph Series Author Douglas J. Bolender Editor Douglas J. Bolender Publisher SUNY Press, 2010.</ref> Οι Βενετοί εποίκησαν ξανά την περιοχή με Αρβανίτες και τους πρόσφεραν τεράστιες φοροαπαλλαγές για να δεχτούν να μείνουν μόνιμα στο Άργος, οι Αρβανίτες και οι παλιοί Έλληνες κάτοικοι υπηρέτησαν στον Βενετσιάνικο στρατό σαν μισθοφόροι.<ref>Contingent countryside: settlement, economy, and land use in the southern Argolid since 1700 Authors Susan Buck Sutton, Keith W. Adams, Argolid Exploration Project Editors Susan Buck Sutton, Keith W. Adams Contributor Keith W. Adams Edition illustrated Publisher Stanford University Press, 2000.</ref> Οι περισσότεροι ιστορικοί αναφέρουν ότι ο Γαλλικός όρος ''"Αργκουλέτ"'' προέρχεται από τους Γάλλους στρατιώτες με καταγωγή από το Άργος.<ref>Pappas, Nicholas C. J. "Stradioti: Balkan Mercenaries in Fifteenth and Sixteenth Century Italy"</ref>
====Πτώση στους Οθωμανούς====
Οι Οθωμανοί κήρυξαν τον πόλεμο στους Βενετούς τον Νοέμβριο του 1462 με το πρόσχημα ότι είχαν προσφέρει άσυλο σε κάποιον κλέφτη Αρβανίτη φυγά που είχε δραπετεύσει στην [[Κορώνη]] και οι Βενετοί αρνήθηκαν να τον παραδώσουν.<ref>Setton (1978), p. 241</ref> Η [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]] βρισκόταν εκείνη την εποχή στο αποκορύφωμα της δύναμης της, είχε προηγηθεί η [[Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453)|Άλωση της Κωνσταντινούπολης]] από τον [[Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής|Μωάμεθ τον Πορθητή]] (1453), ακολούθησε η πτώση των τελευταίων Ελληνικών κρατών όπως το [[Δεσποτάτο του Μυστρά]] και η [[Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας]] (1461). Ο Οθωμανός κυβερνήτης του Μοριά Ισά-Μπέης Ισάκοβιτς κατέλαβε με προδοσία το Άργος (3 Απριλίου 1463).<ref>Setton (1978), p. 241</ref> Η Δημοκρατία της Βενετίας, ο Ούγγρος βασιλιάς [[Ματθαίος Κορβίνος]] και ο [[Φίλιππος της Βουργουνδίας]] δημιούργησαν με τον πάπα [[Πάπας Πίος Β΄|Πίο Β΄]] συμμαχία εναντίον της Τουρκίας (19 Οκτωβρίου 1463).<ref>Setton (1978), p. 249</ref>
Οι Βενετοί με τον [[Αλβίζε Λορεντάν]] και τον στρατηγό του Μπερτόλντο Έστε επιτέθηκαν με 20.000 άντρες στην Πελοπόννησο και ανακατέλαβαν προσωρινά το Άργος. Ο Μωάμεθ ο Πορθητής έστειλε νέες ισχυρές δυνάμεις με τον [[Μεγάλος Βεζίρης|Μεγάλο Βεζύρη]] [[Μαχμούτ Πασάς Αντζέλοβιτς]], ο στρατός των Βενετών που βρισκόταν στο μεταξύ στην [[Ακροκόρινθος|Ακροκόρινθο]], ηττήθηκε από τον [[Τουραχάνογλου Ομέρ Μπέης|Τουραχάνογλου Ομέρ Μπέη]] και ο Έστε σκοτώθηκε στην μάχη.<ref>Setton (1978), p. 248</ref> Ο Βεζίρης εκμεταλλεύτηκε την διάλυση του Βενετσιάνικου στρατού από επιδημία δυσεντέριας, κατέλαβε το Άργος και το ισοπέδωσε. Στην Συνθήκη που ακολούθησε όταν έληξε ο [[Πρώτος Βενετοτουρκικός πόλεμος]] (1479) το Άργος πέρασε οριστικά στους Οθωμανούς, το γειτονικό [[Ναύπλιο]] αντίθετα παρέμεινε στους Βενετούς μέχρι την λήξη του [[Τρίτος Βενετοτουρκικός πόλεμος|Γ΄ Βενετοτουρκικού Πολέμου]] (1540).
===Νεώτερα χρόνια===
====Τουρκοκρατία====
[[Αρχείο:Κάστρο Άργους.jpg|thumb|right|240px|Κάστρο Άργους]]
Γραμμή 68 ⟶ 96 :
Η πόλη παρέμεινε υπό οθωμανικό έλεγχο, με εξαίρεση την [[Βασίλειο του Μορέως|Ενετοκρατία του 1687–1715]], μέχρι την [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Επανάσταση του 1821]]. Μετά την κήρυξη της επανάστασης, οι πλούσιες οθωμανικές οικογένειες μετακόμισαν στο [[Ναύπλιο]], θεωρώντας τα τείχη του ασφαλέστερα. Ύστερα από μια βραχεία περίοδο αυτοδιοίκησής του από το Σταματέλλο Αντωνόπουλο, αποτέλεσε την έδρα της [[Α΄ Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου|Α΄ Εθνοσυνέλευσης της Επιδαύρου]] και αργότερα εντάχθηκε στο [[Βασίλειο της Ελλάδας]].
====Νεώτερη Ελλάδα====
Με την άφιξη του [[Ιωάννης Καποδίστριας|Καποδίστρια]], γίνονται προσπάθειες ώστε το Άργος, ένα μικρό, αγροτικό χωριό, να εκσυγχρονιστεί και ανατίθεται το 1828 στον μηχανικό και αξιωματικό του γαλλικού στρατού Σταμάτη Βούλγαρη η εκπόνηση ενός πολεοδομικού σχεδίου της πόλης, που περιελάμβανε τη δημιουργία πλατειών και τη χάραξη δρόμων. Εντούτοις, τόσο αυτό το σχέδιο όσο και το επόμενο, από το Γερμανό στρατιωτικό ντε Μποροζίν, δε χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης από τους κατοίκους και υπόκεινται σε αναθεωρήσεις, μέχρι που η εκδοχή του αρχιτέκτονα Λάμπρου Ζαβού εφαρμόζεται μερικώς, χωρίς ωστόσο ιδιαίτερες παρεκκλίσεις από τον προεπαναστατικό ιστό (παράδειγμα η δίχως σχεδίου επέκταση της πόλης ανατολικά της οδού Ινάχου έως και το ύψος όπου βρίσκονται σήμερα οι σιδηροδρομικές γραμμές).
| |||