Μαίρη Αρώνη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|λεζάντα =

|τόπος γέννησης = [[Αθήνα]]

|τόπος θανάτου = [[Πόρτο Ράφτη]]

|εθνικότητα = [[Έλληνες|Ελληνική]]

|είδος τέχνης = [[Θέατρο]]

}}

 

 

==Βιογραφία==

 

Πρώτη επαγγελματική εμφάνιση στο θέατρο έκανε με το θίασο της [[Μαρίκα Κοτοπούλη|Μαρίκας Κοτοπούλη]] το [[1935]] σε ηλικία 19 ετών. Το [[1941]], σε ηλικία 25 χρονών, γίνεται από τις νεότερες πρωταγωνίστριες της εποχής στο θίασο του [[Κώστας Μουσούρης|Κώστα Μουσούρη]] και το [[1944]] γίνεται συν-θιασάρχης, πρώτα με τον [[Δημήτρης Χορν|Δημήτρη Χορν]] και έπειτα και με την ξαδέρφη της, [[Βάσω Μανωλίδου]]. Το [[1946]] εντάσσεται στο δυναμικό του [[Εθνικό Θέατρο|Εθνικού Θεάτρου]] ερμηνεύοντας τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε μια σειρά έργων του παγκόσμιου ρεπερτορίου, όπως στο «Άνθρωπος και υπεράνθρωπος» του [[Μπέρναρντ Σω|Σω]], στη «Στρίγκλα που έγινε αρνάκι» του [[Σαίξπηρ]], στη «Λοκαντιέρα» του [[Γκολντόνι]], κ.α. Από το [[1950]] και για τα επόμενα 4 χρόνια θα συνεχίσει την πορεία της στο ελεύθερο θέατρο, συνεργαζόμενη με τον [[Δημήτρης Ροντήρης|Δημήτρη Ροντήρη]] στον θίασό του «Ελληνική σκηνή», αλλά και με την Βάσω Μανωλίδου. Το [[1954]] θα επιστρέψει στο Εθνικό θέατρο, για να μείνει μέχρι το [[1958]]. Εκεί θα ερμηνεύσει για πρώτη φορά Αριστοφάνη, τις κωμωδίες «Εκκλησιάζουσες» και «Λυσιστράτη», έργα που θα σφραγίσει με το παίξιμό της. Από το [[1958]] θα ξαναγυρίσει στο ελεύθερο θέατρο, για να το εγκαταλείψει οριστικά το [[1963]]. Από τότε και μέχρι την τελευταία της εμφάνιση στη σκηνή το [[1982]] θα παίζει στο Εθνικό θέατρο. Θα ερμηνεύσει όλους σχεδόν τους κλασικούς ρόλους του παγκόσμιου δραματολογίου, από την ''Βαρβάρα Σταυρόγκιν στο έργο του Ντοστογιέφσκυ «Δαιμονισμένοι» και την ''βασίλισσα Ελισάβετ'' στο έργο του [[Σίλλερ]] «Μαρία Στούαρτ» μέχρι την ''Σεραφίνα ντέλλε Ρόζε'' στο έργο του [[Τένεσι Ουίλιαμς]] «Τριαντάφυλλο στο στήθος» και την ''Ειρήνη Νικολάγιεβνα Αρκάντινα'' στο έργο του [[Τσέχωφ]], «Ο γλάρος».