Ιταλία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μ προσθήκη περεταίρω πληροφοριών Ετικέτες: μεγάλη προσθήκη Οπτική επεξεργασία |
||
Γραμμή 188:
Το ψηλότερο σημείο είναι το [[Λευκό Όρος]] με υψόμετρο 4.810 μέτρα, αλλά για την Ιταλία κυρίως γνωστά είναι τα ηφαίστεια του [[Βεζούβιος|Βεζούβιου]] κοντά στη [[Νάπολη]] και της [[Αίτνα]]ς στη [[Σικελία]].
== Κοινωνία ==
=== Εγκληματικότητα ===
Κατά τη διάρκεια του δέκατου ένατου αιώνα στη [[Σικελία]], εμφανίστηκε ένα εγκληματικό φαινόμενο , η [[μαφία]], το οποίο γεννήθηκε στην περιοχή και είναι άρρητα συνδεδεμένο με την πολιτική και την οικονομική ισχύ. Ο όρος σταδιακά έγινε συνώνυμος με το «οργανωμένο έγκλημα». Στην Ιταλία υπάρχουν οργανώσεις μαφίας όπως η [[cosa nostra]] στη Σικελία, η [[Camorra]] στην Καμπανία, η [[‘ndrangheta]] στην Καλαβρία και η [[ιερή ενωμένη κορώνα]] στην Απουλία. Το φαινόμενο της μαφίας, το οποίο πρωτοεμφανίστηκε στην Ιταλία, σύμφωνα με μια αναφορά του Censis το 2009, αφορά άμεσα το 22% των Ιταλών και το 14,6% του ΑΕΠ (Ακαθόριστου Εγχωρίου Προϊόντος), στη συνέχεια επεκτάθηκε καθώς εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο διαμορφώνοντας αυτόνομα χαρακτηριστικά.
Η Ιταλία χαρακτηρίζεται από έναν έντονο και αδιάκοπο αγώνα κατά της μαφίας , που στοίχισε τη ζωή δικαστών, ανδρών των υπηρεσιών επιβολής του νόμου και θεσμικών οργάνων, σημειώνοντας πάραυτα μεγάλες επιτυχίες, με τη σύλληψη πολλών αρχηγών εγκληματικών ομάδων.
Όσον αφορά τις δολοφονίες, το 2006, η Ιταλία ήταν η δεύτερη πιο ασφαλής χώρα στην Ευρώπη, μετά τη Νορβηγία, μαζί με τη Δανία, τη Γερμανία και την Ισπανία . <sup>]</sup>Σύμφωνα με μια έρευνα του Il Sole 24 Ore , με βάση τα στοιχεία που παρείχε το Υπουργείο Εσωτερικών και αναφέρεται στο πρώτο εξάμηνο του 2010, στην Ιταλία τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν, κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα και σε περιοχές υψηλής υποδομικής πυκνότητας, είναι περίπου 1 292 000. Το [[Μιλάνο]] , το [[Τορίνο]] και η [[Μπολόνια]] , με περίπου 30 εγκλήματα ανά χίλιους κατοίκους, θεωρούνται οι πιο ριψοκίνδυνες πόλεις, ενώ η [[Ματέρα]], η [[Ποτέντσα]] και η επαρχία του [[Μπελούνο (επαρχία)|Μπελούνο]], από την άλλη, οι ασφαλέστερες. Όσον αφορά τα εγκλήματα που πλήττουν την οικονομία ( τοκογλυφία , ξέπλυμα χρημάτων και απάτη), οι πόλεις με τις περισσότερες επιβολές ποινών είναι η [[Νάπολη]], η Μπολόνια, η [[Τεργέστη]], η [[Σπέτσια (επαρχία)|Σπέτσια]] και η [[Γένοβα]].
Σημαντική είναι η διαφθορά και στη δημόσια διοίκηση (κυρίως στον τομέα της υγείας): σύμφωνα με μία αναφορά της Eurispes 2010 η Ιταλία βρίσκεται στην 63η θέση (σε σύνολο 180 χωρών) στη γενική κατάταξη. Οι περιοχές που πλήττονται περισσότερο από αυτό το φαινόμενο είναι η [[Καλαβρία]], η [[Σικελία]] και η [[Απουλία]]. Σύμφωνα με την SAeT (Υπηρεσία κατά της διαφθοράς και υπέρ της Διαφάνειας), η «μη συγκαλυμμένη» διαφθορά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου σε σχέση με το τεράστιο ποσοστό «συγκαλυμμένης» διαφθοράς που πλήττει ένα μεγάλο μέρος της ιταλικής κοινωνίας.
=== Θρησκεία ===
Στην Ιταλία υπάρχει η αρχή του [[Κοσμικό κράτος|κοσμικού κράτους]] και επομένως δεν υπάρχει επίσημη θρησκεία .
Οι Ιταλοί πολίτες είναι κυρίως Καθολικοί Χριστιανοί: το 2006, το 87,8% δήλωσαν Καθολικοί και το 30,6% πιστοί . Το ποσοστό μειώθηκε, λόγω της αυξανόμενης διαδικασίας της εκκοσμίκευσης, στο 24,4%, σύμφωνα με το Eurispes 2010 , σε σύγκριση με το 18,5% του πληθυσμού αγνωστικιστών ή μη πιστών.
Η [[Καθολική Εκκλησία]] στην Ιταλία οργανώνεται σε 225 μητροπόλεις και ένα στρατιωτικό γραφείο. Ο επίσκοπος της Ρώμης είναι αρχιεπίσκοπος και παίρνει τον τίτλο του Πάπα . Η Εκκλησία ασκεί σημαντικό ρόλο στην ιταλική κοινωνία λαμβάνοντας θέση σε θρησκευτικά, κοινωνικά και πολιτικά θέματα, όπως το διαζύγιο και η άμβλωση κατά τη δεκαετία του εβδομήντα, και τα τελευταία χρόνια, τη Διαθήκη εν ζωή, την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή , την απομάκρυνση του Εσταυρωμένου από τις αίθουσες διδασκαλίας στα ιταλικά σχολεία (απομάκρυνση στην οποία αντιτίθεται περισσότερο από το 60% των Ιταλών, με μόνο το 17% υπέρ) ή την πολιτική μετανάστευση.
Η σχέση της Εκκλησίας με το κράτος ορίζεται από το Σύνταγμα, το οποίο συντάχθηκε κατά τη [[Συνθήκη του Λατερανού]], και αναθεωρήθηκε το 1984 με το νέο κονκορδάτο σύμφωνα με το οποίο το κράτος στηρίζει την Εκκλησία μέσω της χορήγησης ενός αναλογικού μεριδίου των οκτώ τοις χιλίοις των εσόδων από τον φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων, το οποίο προστίθεται στις άλλες χρηματοδοτήσεις που δέχεται η Καθολική Εκκλησία στην Ιταλία . Σχέσεις με τα άλλα θρησκευτικά δόγματα καθορίζονται από ειδικό καθεστώς.
Μεταξύ των μειονοτικών θρησκειών βρίσκονται διάφορες άλλες χριστιανικές ομολογίες (συγκεκριμένα [[Ορθόδοξοι]] και [[Προτεσταντισμός|Προτεστάντες]] και τέλος ως επί το πλείστον [[Πεντηκοστιανοί]] ) καθώς και [[Εβραίοι]] , [[Μορμόνοι|Μορμόνο]]<nowiki/>ι και [[Μάρτυρες του Ιεχωβά]] . Η μετανάστευση συμβάλλει σημαντικά σε μερικές από τις θρησκευτικές μειονότητες της χώρας, εκ των οποίων υπερισχύουν αριθμητικά οι ορθόδοξοι χριστιανοί, οι [[μουσουλμάνοι]], οι [[βουδιστές]] και [[ινδουιστές]] .
=== ΜΜΕ και ελεύθερη διακίνηση πληροφορίας ===
Στον τομέα του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης το ιταλικό τοπίο χαρακτηρίζεται από το δυοπώλειο [[Rai|RAI]] - Mediaset Group (κατά την δεύτερη χιλιετία έγινε σημαντικός ο ρόλος της συνδρομητικής τηλεόρασης από το Sky ), των οποίων το συνολικό κοινό, σταθερό εδώ και πολλά χρόνια, ανερχόταν το 2010 στο 78,6% της αγοράς. Η ενίσχυση της προαναφερόμενης συγκέντρωσης αποτελεί τον κεντρικό ρόλο που διαδραματίζει η τηλεόραση ως μέσο πληροφόρησης, το οποίο στην Ιταλία το 2010 ανήλθε περίπου στο 90%. Η πιθανή επιρροή του τότε πρωθυπουργού Berlusconi, ήδη ιδιοκτήτη της Mediaset, στο δημόσιο δίκτυο [[Rai|RAI]], οδήγησε τον οργανισμό Freedom House στο να κατατάξει την Ιταλία, σε μια αναφορά του, ως την μόνη «μερικώς ελεύθερα» χώρα της Δυτικής Ευρώπης , ενώ η αναφορά του 2017 από τους Δημοσιογράφους Χωρίς Σύνορα τοποθετεί την Ιταλία στην 52η θέση στον κόσμο (από τις 180) όσον αφορά την ελευθερία του τύπου .
Στην έκθεση του 2011 για την ελευθερία του δικτύου , η Ιταλία είναι "ελεύθερη", χωρίς σημαντικούς περιορισμούς στην ελευθερία έκφρασης και ενημέρωσης στο διαδίκτυο. Στα τέλη του 2011 η διείσδυση στο Διαδίκτυο ανέρχεται στο 58,7%.
Όσον αφορά τον Τύπο, η [[Corriere della Sera]] κατέχει το ρεκόρ για τον αριθμό των ημερησίων αντιτύπων που έχουν πωληθεί, ακολουθούμενη από την [[La Repubblica]], την La Stampa και την καθημερινή εφημερίδα Il Sole 24 ORE .
Αξιοσημείωτοι δημοσιογράφοι του 19<sup>ου</sup> αιώνα ήταν ο Ferdinand Petruccelli της Gattina , ένας από τους πρώτους πολεμικούς ανταποκριτές και ο μόνος ιταλός δημοσιογράφος που εργαζόταν στην Ευρώπη εκείνη την περίοδο, ο William Stefani ιδρυτής του πρώτου πρακτορείου ειδήσεων της Ιταλίας, και ο Edward Scarfoglio , ιδρυτής του Il Mattino και προσεκτικός παρατηρητής του νότιου ζητήματος . Με επικεφαλής τον Luigi Albertini από το 1900 μέχρι και το 1925 η Corriere della Sera έγινε η πρώτη ιταλική εφημερίδα, με κορυφαίες αυθεντίες να εργάζονται σ’ αυτήν όπως ο Luigi Barzini και ο Ugo Ojetti. Άλλα υψηλού κύρους "στυλό" του εικοστού αιώνα είναι ο Curzio Malaparte, ο Indro Montanelli , συντηρητικός και αντι-κομμουνιστής, ιδρυτής της Il Giornale και ο συγγραφέας του μνημειώδους Ιστορίας της Ιταλίας , η Oriana Falacci, ο πρώτος ειδικός απεσταλμένος στην πρώτη γραμμή, ο Enzo Biagi και ο Giorgio Bocca .
== Δημογραφία ==
| |||