Πενικιλίνη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 10:
== Ανακάλυψη ==
{{μορφοποίηση}}
Ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ (1881-1955) γεννήθηκε στη Σκωτία. Έλαβε μέρος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και υπηρέτησε ως επίατρος σε βρετανικό νοσοκομείο του Παρισιού. Συγκλονισμένος από τις εκατόμβες θυμάτων που προκαλούν οι λοιμώξεις στους πληγωμένους αποφάσισε να αφιερωθεί στη μικροβιολογία. Εντάχθηκε έτσι στο εργαστήριο του ''St Mary’s Hospital'' όπου και εκπαιδεύτηκε από τον καθηγητή A. Wright (1861-1947). Το 1922 δημοσίευσε μνημόνιο για την «[[λυσοζύμη]]» - βιολογική ουσία που είχε ανακαλύψει και της οποίας απέδειξε την καταστροφική δύναμη στο τοίχωμα ορισμένων βακτηριδίων. Το 1928, παρατήρησε την καταστροφή μεγάλου μέρους μιας καλλιέργειας σταφυλοκόκκου που περιείχετο σε τρυβλίο Πετρί το οποίο είχε μολυνθεί από γειτονική μούχλα. Ο Φλέμινγκ τότε, αντί να πετάξει τη χαλασμένη καλλιέργεια, καταπιάστηκε με την ταυτοποίηση της μούχλας. Η παρατήρησή του δημοσιεύτηκε το 1929. Μετά από 2 χρόνια ανακαλύφθηκε ότι επρόκειτο για το μικρόβιο « Penicillium notatum» και ο Φλέμινγκ ονόμασε τη βακτηριοκτόνο ουσία «πενικιλίνη». Το 1933 πέτυχε επαρκώς δραστικό εκχύλισμα πενικιλίνης με το οποίο αντιμετώπισε επιτυχώς ένα περιστατικό επιπεφυκίτιδας. Αυτή είναι η πρώτη γνωστή θεραπεία με πενικιλίνη. Το 1940, ο Ερνστ Τσέιν (1906-1978), μέλος μιας ομάδας με επικεφαλής των Χάουαρντ Φλόρευ κατάφερε μετά από εξαετείς έρευνες να λάβουν καθαρή πενικιλίνη και έφτιαξαν πυκνά διαλύματά της. Ομως λόγω των βομβαρδισμών του Λονδίνου και την έλλειψη βιομηχανικών εγκαταστάσεων διαθέσιμες για την παραγωγή αδυνατούσαν να παράγουν μεγάλες ποσότητες. Ετσι η έρευνα μεταφέρθηκε στίς ΗΠΑ. Το 1942 άρχισε η βιομηχανική παραγωγή πενικιλίνης στις Η.Π.Α. Την ίδια χρονιά στη Ρωσία η μικροβιολόγος [[Ζιναΐντα Βισσαριόνοβνα Ερμόλ'εβα|Ζιναΐντα Ερμόλ'εβα]] συνέθεσε ανεξάρτητα πενικιλλίνη για λογαριασμό της χώρας της<ref>{{Cite web|url=https://www.encyclopedia.com/women/encyclopedias-almanacs-transcripts-and-maps/ermoleva-zinaida-1898-1974|title=Ermoleva, Zinaida (1898–1974) {{!}} Encyclopedia.com|website=www.encyclopedia.com|accessdate=2019-01-17}}</ref> και τον επόμενο χρόνο η Ρωσία άρχισε να παράγει μαζικά πενικιλλίνη<ref>{{Cite journal|url=http://www.brianjford.com/CF19.pdf|title=Crisis Point: The Rise and Fall of Penicillin|last=Ford|first=Brian J.|date=2014|journal=The Microscope|accessdate=17/01/2019|issue=3|doi=|volume=62|pages=123–135}}</ref>. Στις Η.Π.Α. η μαζική παραγωγή του φαρμάκου αυτού κατέστη δυνατή μόνο μετά την ανάπτυξη ενός φυτού κατάλληλου για ζύμωση βαθιάς δεξαμενής (deep-tank fermentation) το 1945 από την χημικό μηχανικό [[Μάργκαρετ Χάτσινσον Ρουσώ]].<ref>{{Cite book|title=Think like an engineer : inside the minds that are changing our lives|first=Guruprasad|last=Madhavan|isbn=9781780746371|year=2015|location=London, England|page=83–85, 91–93|url=https://www.worldcat.org/oclc/915944975|id=915944975}}</ref> Την ίδια χρονιά απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ από κοινού στους Φλέμινγκ, Φλέρευ και Τσέιν ενώ η χημικός [[Ντόροθι Κρόουφουτ Χότζκιν|Ντόροθι Χότσκιν]] επιβεβαίωσε την χημική δομή της πενικιλλίνης μετά από τις αρχικές υποθέσεις του Έντουαρτ Άμπραχαμ<ref>{{Cite journal|url=https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1205851/|title=The X-ray analysis of the structure of cephalosporin C|last=Hodgkin|first=Dorothy Crowfoot|last2=Maslen|first2=E. N.|date=1961-05|journal=Biochemical Journal|issue=2|volume=79|pages=393–402|issn=0264-6021|pmc=PMC1205851|pmid=13714852}}</ref> και απέδειξε (ενάντια στην γενική επιστημονική άποψη της εποχής) πως το μόριο της πενικιλίνης περιέχει [[β-λακτάμη]]
== Παραπομπές ==
| |||