Αντικομμουνισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Κατά την διάρκεια της Δικτατορίας της 4ης Αυγούστου ο σφοδρός [[αντικομμουνισμός]], στηρίχθηκε στην "[[Κομμουνισμός|κομμουνιστική]] απειλή". Η δίωξη του κομμουνισμού υπήρξε συστηματική και απέβλεπε στην εξαφάνιση του<ref name="ReferenceA">Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Τόμος ΙΕ (1978), σελ. 389</ref>. Τη δίωξη των κομμουνιστών ανέλαβε ο [[Κωνσταντίνος Μανιαδάκης]]. Η δικτατορία καταδίωξε το ΚΚΕ, συλλαμβάνοντας και βασανίζοντας τα μέλη του με πρωτόγνωρες μεθόδους (ρετσινόλαδο, καυτερή πιπεριά, πάγο, φάλαγγα, ευνουχισμό ακόμα και πετάλωμα)<ref>Λιναρδάτος (1967), σελ.53-57</ref> και δολοφονώντας άλλα ακόμα και με εκπαραθυρώσεις<ref>Βασίλης Νεφελούδης (2007): Ακτίνα Θ'</ref>. Ψηφίστηκαν νέοι νόμοι 117/1936 για την καταπολέμηση του Κομμουνισμού. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Υφυπουργείου Ασφαλείας 47.000 κομμουνιστές υπέβαλαν "[[Δήλωση μετανοίας|δηλώσεις μετανοίας και αποκήρυξης του κομμουνισμού]]" μέχρι το 1940, ενώ οι συλληφθέντες ανέρχονταν σε 50.000 περίπου. Η δικτατορία δημιούργησε την [[Προσωρινή Διοίκηση του ΚΚΕ]] και εξέδιδε και το δικό της πλαστό [[Ριζοσπάστης|Ριζοσπάστη]] και κατάφερε να συσπειρώσει στους κόλπους της αρκετά μέλη του ΚΚΕ με σκοπό να αδρανοποιήσει την πραγματική καθοδήγηση του κόμματος, τη λεγόμενη [[Παλιά Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ]] και να θέσει το ΚΚΕ υπό την καθοδήγηση του καθεστώτος.<ref>Ροδάκης (1987), σελ. 132-138 & Θ. Χατζής (1983), σελ. 62</ref>.ξθξτυκ