Νατουραλισμός (λογοτεχνία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
από το λημμα του νατουραλισμού. https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%9D%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82&oldid=7399294 |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
{{πηγές}}Το λογοτεχνικό ρεύμα του Νατουραλισμου αναπτύχθηκε στη [[Γαλλία]] στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, κυρίως με τα έργα του [[Εμίλ Ζολά]]. Η νατουραλιστική πεζογραφία είναι εξέλιξη της [[ρεαλισμός (λογοτεχνία)|ρεαλιστικής]] και έχει πολλά κοινά σημεία με αυτήν, αφού ξεκινά, όπως και η ρεαλιστική, από την επιθυμία της απεικόνισης της πραγματικότητας με ακρίβεια και χωρίς ωραιοποίηση, αλλά διαφέρει ως προς το φιλοσοφικό υπόβαθρο που διακρίνεται πίσω από τα νατουραλιστικά έργα.
Στην [[Ελλάδα]] ο νατουραλισμός κάνει την πρώτη του εμφάνιση με τη μετάφραση της "Νανά" του [[Εμίλ Ζολά]] από τον [[Ιωάννης Καμπούρογλου|Ιωάννη Καμπούρογλου]] το [[1880]]. Είναι η πιο ακραία εκδοχή του ρεαλισμού. Καταγγέλλει την κοινωνική εξαθλίωση και γενικά τις απαράδεκτες συνθήκες ζωής. Οι νατουραλιστές συγγραφείς επιλέγουν ιδιαίτερα προκλητικά θέματα από το περιθώριο της κοινωνικής ζωής. Οι ήρωες είναι οι απόκληροι και τα θύματα της κοινωνίας, οι καταπιεσμένοι, οι αδικημένοι, άτομα του υποκόσμου. Στη νεοελληνική πεζογραφία νατουραλιστικά στοιχεία συναντάμε σε πολλά πεζά κείμενα του 19ου αι. και αρχές του 20ού αι. με κυριότερο το "[[Ο ζητιάνος|Ζητιάνο]]" του [[Ανδρέας Καρκαβίτσας|Καρκαβίτσα]]. Συνήθως τα πρόσωπα στην λογοτεχνία έχουν τραγικό τέλος.
{{stub}}
| |||