Ούστασε: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ετικέτα: μεγάλη προσθήκη |
|||
Γραμμή 45:
Το 1933 η Ούστασε παρουσίασε τις «Δεκαεπτά Αρχές» που αποτέλεσαν την επίσημη ιδεολογία του κινήματος. Οι Αρχές ανέφεραν τη μοναδικότητα του Κροατικού έθνους, προέτασσαν τα συλλογικά δικαιώματα των ατομικών δικαιωμάτων και διακήρυτταν ότι οι άνθρωποι που δεν ήταν Κροάτες εξ αίματος θα αποκλείονταν από την πολιτική ζωή<ref>Fischer, Bernd J., ed. (2007). Balkan Strongmen: Dictators and Authoritarian Rulers of South-Eastern Europe. Purdue University Press. pp. 207–208, 210, 226. ISBN 978-1-55753-455-2.</ref>
Εκείνοι που θεωρούντο "ανεπιθύμητοι" υποβάλλονταν σε μαζική δολοφονίαRamet 2006, p. 119
Η Ούστασε δεχόταν ότι οι Κροάτες είναι μέρος της [[Δειναρικές Άλπεις|Δειναρικής φυλής]]<ref> Caccamo, Francesco and Trinchese, Stefano. Rotte adriatiche. Tra Italia, Balcani e Mediterraneo. FrancoAngeli, 2011. p. 158. ISBN 9788856833027</ref>, αλλά απέρριπταν την ιδέα ότι οι είναι κυρίως [[Σλάβοι]], ισχυριζόμενοι ότι έχουν κυρίως από τις γερμανικές ρίζες από τους [[Γότθοι|Γότθους]]<ref>Rich, Norman. Hitler's War Aims: the Establishment of the New Order (1974), pp. 276–77. W.W. Norton & Co: New York. ISBN 9780393332902</ref>. Η Ούστασε πίστευε ότι μια κυβέρνηση πρέπει κανονικά να είναι ισχυρή και αυταρχική. Το κίνημα ήταν αντίθετο με την [[Αντιπροσωπευτική δημοκρατία|κοινοβουλευτική δημοκρατία]] επειδή είναι «διεφθαρμένη» και με το [[Μαρξισμός|Μαρξισμό]] και το [[Μπολσεβίκοι|Μπολσεβικισμό]] για τις παρεμβάσεις τους στην οικογενειακή ζωή και την οικονομία και για τον [[υλισμός|υλισμό]] τους. Η Ούστασε θεωρούσε τα ανταγωνιστικά πολιτικά κόμματα και τα εκλεγμένα κοινοβούλια επιβλαβή για τα δικά της συμφέροντα<ref>Đilas, Aleksa. The contested country: Yugoslav unity and communist revolution, 1919–1953, Harvard University Press, 1991, pp. 114–115, 129. ISBN 9780674166981</ref>.
Η Ούστασε αναγνώριζε τόσο το Ρωμαιοκαθολικισμό όσο και το [[Ισλάμ]] ως εθνικές θρησκείες του λαού της Κροατίας, αλλά απέρριπτε αρχικά την [[Ορθοδοξία]] ως ασυμβίβαστη με τους στόχους της.<ref>Ramet 2006, p. 118.</ref> Αν και έδινε έμφαση σε θρησκευτικά θέματα, τόνιζε ότι το καθήκον προς το έθνος υπερέχει έναντι του θρησκευτικού<ref>Greble, Emily. Sarajevo, 1941–1945: Muslims, Christians, and Jews in Hitler's Europe. Ithaca, New York: Cornell University Press, 2011. p. 125. ISBN 9780801449215</ref>.
Στην εξουσία η Ούστασε απαγόρευσε τη χρήση του όρου "Σερβική Ορθόδοξη πίστη", απαιτώντας αντι αυτού την "Ελληνοανατολική πίστη<ref>"Ramet 2006, p. 119.</ref>.Η Ούστασε προσηλύτισε βίαια πολλούς Ορθόδοξους στον Καθολικισμό, δολοφόνησε και εκτόπισε το 85% των Ορθοδόξων ιερέων και λεηλάτησε και έκαψε πολλές Ορθόδοξες Χριστιανικές εκκλησίες.<ref>Tomasevich 2001, p. 529</ref> Η Ούστασε επίσης άσκησε διώξεις στους [[Παλαιοκαθολική Εκκλησία|Παλαιοκαθολικούς]] που δεν αναγνώριζαν το [[Αλάθητο του Πάπα|παπικό αλάθητο]]<ref>"Ramet 2006, p. 119</ref>. Στις 2 Ιουλίου 1942 ιδρύθηκε η Κροατική Ορθόδοξη Εκκλησία, ως ένα ακόμη μέσο για την καταστροφή της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά αυτή η νέα Εκκλησία απέκτησε πολύ λίγους οπαδούς<ref>Tomasevich 2001, p. 546.</ref>.
Ενώ η αρχική εστίαση ήταν εναντίον των Σέρβων, καθώς η Ούστασε πλησίαζε περισσότερο τους Ναζί υιοθέτησε τον [[αντισημιτισμός|αντισημιτισμό]].<ref>Goldstein & Goldstein 2016, p. 93</ref> Το 1936, στο «Κροατικό Ζήτημα», ο Aντε Πάβελιτς τοποθετούσε τους Εβραίους στην τρίτη θέση μεταξύ των "Εχθρών των Κροατών" (μετά τους Σέρβους και τους [[Ελευθεροτεκτονισμός|Ελευθεροτέκτονες]], αλλά πριν από τους Κομμουνιστές): γράφοντας:
"Σήμερα ουσιαστικά όλη η οικονομία και σχεδόν όλο το εμπόριο στην Κροατία είναι σε εβραϊκά χέρια. Αυτό κατέστη δυνατό μόνο με την υποστήριξη του κράτους, που επιδιώκει αφενός να ενισχύσει τους Σερβόφιλους Εβραίους και αφετέρου να αποδυναμώσει την κροατική εθνική ισχύ. Οι Εβραίοι πανηγύρισαν με μεγάλη χαρά τη δημιουργία του λεγόμενου Γιουγκοσλαβικού κράτους, επειδή μια εθνική Κροατία δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι τόσο χρήσιμη σε αυτούς όσο μια πολυεθνική Γιουγκοσλαβία, γιατί στο εθνικό χάος βρίσκεται η δύναμη των Εβραίων ... Στην πραγματικότητα, όπως είχαν προβλέψει οι Εβραίοι, η Γιουγκοσλαβία έγινε, ως συνέπεια της διαφθοράς της επίσημης ζωής στη Σερβία, ένα πραγματικό [[Ελ Ντοράντο]] του Εβραϊσμού»<ref>Ante Pavelic: The Croat Question |http://chnm.gmu.edu/history/faculty/kelly/blogs/h312/wp-content/sources/pavelic.pdf</ref>.
Μόλις βρέθηκε στην εξουσία η Ούστασε εισήγαγε αμέσως μια σειρά φυλετικών νόμων ναζιστικού τύπου, έστειλε τους περισσότερους Εβραίους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ναζιστικά και δικά της, όπως το περιβόητο (δικό της) [[Στρατόπεδο συγκέντρωσης Γιασένοβατς|Γιασένοβατς]], όπου όλοι σχεδόν, 32.000 Εβραίοι ή το 80% του Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας, εξοντώθηκαν.<ref> "Holocaust Era in Croatia 1941-1945: Jasenovac" United States Holocaust Memorial Museum</ref>
Η Ούστασε έθετε όρους στους Μουσουλμάνους για την απόκτηση κροατικής ιθαγένειας, όπως υποστηρίζοντας ότι ένας Μουσουλμάνος που υποστήριζε τη Γιουγκοσλαβία δεν θεωρείτο Κροάτης ούτε πολίτης, αλλά αντίθετα «Μουσουλμάνος Σέρβος», που θα στερείτο ιδιοκτησίας και θα φυλακιζόταν. Η Ούστασε υποστήριζε ότι τέτοιοι "Μουσουλμάνοι Σέρβοι" έπρεπε να αποκτήσουν καθεστώς Κροάτη. Ασκούσε διώξεις στους Εβραίους που ασκούσαν τον [[Ιουδαϊσμός|Ιουδαϊσμό]] αλλά ενέκριναν τη αναγνώριση ως Κροατών πολιτών Εβραίων προσηλυτισθέντων στον Καθολικισμό και την απόδοση σε αυτούς επίτιμης Αριας ιθαγένειας, που τους επέτρεπε να αποκατασταθούν στις θέσεις εργασίας από τις οποίες είχαν προηγουμένως απολυθεί<ref>Greble, Emily. Sarajevo, 1941–1945: Muslims, Christians, and Jews in Hitler's Europe. Ithaca, New York: Cornell University Press, 2011. p. 125. ISBN 9780801449215</ref>. Αφού αποστέρησε τους Εβραίους από τα πολιτικά τους η Ούστασε επέτρεψε σε κάποιους να υποβάλουν αίτηση για δικαιώματα ως Άριων μέσω δωροδοκίας ή / και μέσω σχέσεων με εξέχοντες Ούστασε. Η όλη διαδικασία ήταν εξαιρετικά αυθαίρετη. Μόνο το 2% των Εβραίων του Ζάγκρεμπ είχαν λάβει Αρια δικαιώματα για παράδειγμα. Επίσης τα δικαιώματα των Αρίων δεν εξασφάλιζαν μόνιμη προστασία από την αποστολή τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή άλλες διώξεις <ref>Goldstein & Goldstein 2016, pp. 127–35.</ref>.
Από οικονομική άποψη η Ούστασε υποστήριζε τη δημιουργία μιας [[Κορπορατισμός|κορπορατιστικής]] οικονομίας<ref>Đilas, Aleksa. The contested country: Yugoslav unity and communist revolution, 1919–1953, Harvard University Press, 1991, pp. 114–115, 129. ISBN 9780674166981</ref>.<ref> Atkin, Nicholas and Frank Tallet. Priests, prelates and people: a history of European Catholicism since 1750. New York, New York: I.B. Tauris & Co. Ltd., 2003. p. 248. ISBN 9781860646652 </ref><ref>Griffin, Roger. The Nature of Fascism. Digital Printing edition. New York, New York: Routledge, 2003, p. 120. ISBN 9781136145889</ref> Το κίνημα πίστευε ότι τα δικαιώματα των φυσικών προσώπων υφίσταντο μόνο στην ιδιοκτησία των μικρής κλίμακας μέσων παραγωγής, εκτός του κρατικού ελέγχο. Ο ένοπλος αγώνας, η εκδίκηση και η τρομοκρατία αποθεώνονταν από την Ούστασε <ref>Đilas, Aleksa. The contested country: Yugoslav unity and communist revolution, 1919–1953, Harvard University Press, 1991, pp. 114–115, 129. ISBN 9780674166981</ref>.
Η Ούστασε εισήγαγε εκτεταμένα μέτρα, των οποίων έπεσαν θύματα πολλοί Κροάτες οι ίδιοι. Ο Γιόζο Τομάσεβιτς στο βιβλίο του ''Πόλεμος και Επανάσταση στη Γιουγκοσλαβία: 1941-1945'' αναφέρει ότι «ποτέ πριν στην ιστορία οι Κροάτες δεν είχαν εκτεθεί σε τέτοια νομιμοποιημένη διοικητική, αστυνομική και δικαστική βία και κακοποίηση όπως κατά τη διάρκεια του καθεστώτος της Ούστασε». Τα διατάγματα που θέσπισε το καθεστώς αποτέλεσαν τη βάση που του επέτρεπε να απαλλαγεί από όλους τους ανεπιθύμητους υπαλλήλους της κρατικής και τοπικής κυβέρνησης και των κρατικών επιχειρήσεων, ενώ οι "ανεπιθύμητοι" ήταν όλοι οι Εβραίοι, Σέρβοι και Κροάτες της Γιουγκοσλαβίας, που απολύθηκαν όλοι εκτός από μερικούς που θεωρήθηκε ότι χρειαζόταν ειδικά η κυβέρνηση. Αυτό άφηνε πολλές θέσεις εργασίας για να καλυφθούν από τους υποστηρικτές της Ούστασε και συνοδοιπόρους της και οδήγησε στην πλήρωση κυβερνητικών θέσεων από άτομα χωρίς επαγγελματικά προσόντα<ref>Tomasevich, Jozo (2001). War and Revolution in Yugoslavia 1941-1945. Stanford, California: Stanford University Press. pp. 381–82. ISBN 978-0-8047-3615-2.</ref>.
==Ιστορία==
| |||