Δημήτρης Λιαντίνης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
η σορός ==> τα κόκκαλα / σορός είναι το σώμα που έχουν ετοιμάσει άλλοι για ταφή, π.χ. σε φέρετρο. Δεν είναι σωστά ελληνικά να λέμε σορός αντί για πτώμα ή κόκκαλα. Επιπλέον βρέθηκαν μόνο κόκκαλα, σε καμία περίπτωση πτώμα ή σορός. |
|||
Γραμμή 32:
Ο '''Δημήτρης Λιαντίνης''' (γεννημένος ως '''Δημήτρης Νικολακάκος''', [[23 Ιουλίου]] [[1942]] - εξαφανίστηκε την [[1 Ιουνίου|1η Ιουνίου]] [[1998]]) ήταν [[Έλληνες|Έλληνας]] πανεπιστημιακός, [[φιλόσοφος]], [[ποιητής]], [[συγγραφέας]] και [[μεταφραστής]]. Υπήρξε αναπληρωτής καθηγητής στο [[Πανεπιστήμιο Αθηνών]] και συγγραφέας εννέα βιβλίων με φιλοσοφικό και παιδαγωγικό περιεχόμενο.
Ήταν λάτρης της Αρχαίας Ελλάδας και της πνευματικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της, για τη μελέτη της οποίας αφιέρωσε όλη του την ζωή. Έγραψε για διάφορα θέματα όπως την ηθική, την ζωή και τον θάνατο<ref>{{Cite web|url=http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=15&Itemid=12|title=Βιβλία|website=www.liantinis.gr|accessdate=2016-10-12}}</ref> και την σχέση της [[Ορθοδοξία|Ορθοδοξίας]] και Ελληνισμού<ref>{{Citation|last=LiantinisORG|title=Λιαντίνης - Ελληνισμός και Χριστιανισμός|date=2014-04-06|url=https://www.youtube.com/watch?v=UPi3rwrOYII|accessdate=2016-10-12}}</ref>. Το τελευταίο του και πιο σημαδιακό σύγγραμμα, το Γκέμα<ref>{{Cite web|url=http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=23:gkemma&catid=6&Itemid=30|title=Γκέμμα|website=www.liantinis.gr|accessdate=2016-10-12}}</ref>, έχει μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες. Εστίασε στην ανάγκη να ενταχθούν τα αρχαία ελληνικά ήθη και έθιμα στο σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα καθώς και στην καθημερινή ζωή των Ελλήνων, ενώ άσκησε κριτική στην φθίνουσα ανθρωπιστική πορεία του Δυτικού πολιτισμού<ref>{{Citation|last=What do you desire?|title=Λιαντίνης (1995) - Ζούμε σε βάρος των μελλοντικών γενεών|date=2015-02-11|url=https://www.youtube.com/watch?v=PEYaCLfJBcA|accessdate=2016-10-12}}</ref>.
Στο ευρύ κοινό έγινε κυρίως γνωστός το 1998, σε ηλικία των 56 ετών, όταν και η υπόθεση της εξαφάνισής του απασχόλησε την κοινή γνώμη<ref>{{Citation|last=LiantinisORG|title=Ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ για τον Λιαντίνη.|date=2011-12-21|url=https://www.youtube.com/watch?v=lteI8LvkNJM|accessdate=2016-10-12}}</ref>. Τελικά τα κόκκαλά του βρέθηκαν 7 χρόνια μετά, στις 6 Ιουνίου 2005, σε μία σπηλιά κοντά στην κορυφή του [[Ταΰγετος|Ταϋγέτου]]<ref name="DeathReport">https://www.youtube.com/watch?v=Kj7vpoxBvS8</ref><ref>{{Cite web|url=http://www.liantinis.org/%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%BE%CE%B7/|title=Η απόδειξη - Liantinis.org|website=www.liantinis.org|accessdate=2016-10-12}}</ref>.
== Η ζωή του ==
Γεννήθηκε στις [[23 Ιουλίου]] του [[1942]] στην Λιαντίνα Λακωνίας τής κοινότητα Πολοβίτσας. Το επώνυμό του ήταν Νικολακάκος, το οποίο άλλαξε σε Λιαντίνης καθώς ο τόπος καταγωγής του είναι το χωριό [[Λιαντίνα Λακωνίας|Λιαντίνα]] της [[Λακωνία]]ς. Τελείωσε το εξατάξιο γυμνάσιο της Σπάρτης. Το 1966 αποφοίτησε από το Τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Σπούδασε κλασσικές γνώσεις και ανθρωπολογία. Από το 1968 μέχρι το 1970 υπηρέτησε ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση στους [[Μολάοι Λακωνίας|Μολάους Λακωνίας]]. Τον Οκτώβριο του 1970 μετέβη στο [[Μόναχο]], όπου παρέμεινε μέχρι το 1972 και σπούδασε τη [[γερμανική γλώσσα]], διδάσκοντας συγχρόνως ως φιλόλογος στο ιδιωτικό ελληνικό σχολείο της Otto Gesellschaft του Μονάχου. Παράλληλα μελετά αδιάκοπα τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ενώ υπήρξε και μέλος του σωματείου «Οδύσσεια», που υποστήριζε την καύση των νεκρών. Από το 1973 μέχρι το 1974 υπηρέτησε εκ νέου στη Μέση Εκπαίδευση στις [[Θεσπιές Βοιωτίας]] και το 1974-75 στο Γυμνάσιο Αρρένων στη [[Θήβα]]. Το 1975 διορίστηκε βοηθός στο Εργαστήριο Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1978 έγινε Διδάκτωρ με βαθμό «άριστα» και θέμα της διδακτορικής διατριβής: «Η παρουσία του ελληνικού πνεύματος στις ελεγείες του Duino του [[Ράινερ Μαρία Ρίλκε]]».
Υπήρξε από το 1975 μέχρι το 1998 βοηθός, επιμελητής, λέκτορας, επίκουρος καθηγητής και αναπληρωτής καθηγητής της Φιλοσοφίας της Aγωγής και της Διδακτικής των ελληνικών μαθημάτων στον Τομέα Παιδαγωγικής του Τμήματος Φ.Π.Ψ. του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1978-79 με εκπαιδευτική άδεια παρακολούθησε στο [[Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης]] φιλοσοφία και συγχρόνως δίδασκε σε εντεταγμένο ελληνικό σχολείο στο [[
Ήταν συγγραφέας εννέα βιβλίων με φιλοσοφικό και παιδαγωγικό περιεχόμενο. Επίσης απέδωσε στην ελληνική το «[[Ίδε ο Άνθρωπος]]» του [[Νίτσε]].
| |||