Πλάτυνση πλανητών: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Με τον όρο '''πλάτυνση πλανητών''' (planet wideningflattening ή oblateness ή polar flattening) χαρακτηρίζεται γενικά το μέγεθος του εξογκωμένου ισημερινού των [[Πλανήτης|Πλανητών]] σε σχέση με τον ημιάξοναάξονα περιστροφής τους, που έχει ωςμε συνέπειααποτέλεσμα να παρουσιάζεται καθέναςο πλανήτης ως μια ελαφρά ελλειψοειδής σφαίρα.

Αν θεωρηθεί ως '''α''' η <u>ισημερινή ακτίνα</u> ενός πλανήτη (απόσταση από κέντρο του μέχρι τον ισημερινό του) και '''β''' η <u>πολική ακτίνα</u> του (δηλαδή το ήμισυ του άξονα περιστροφής του), τότε ο λόγος '''(α-β):α''' χαρακτηρίζεται '''πλάτυνση του πλανήτη'''. Με άλλα λόγια, αφαιρούμε την πολική διάμετρο του ουράνιου σώματος από την ισημερινή διάμετρο του και στη συνέχεια διαιρούμε τη [[αφαίρεση|διαφορά]], με την ισημερινή διάμετρο.

Την μεγαλύτερη πλάτυνση στο [[Ηλιακό σύστημα]], ίση προς 1/100,098, παρουσιάζει ο [[Κρόνος (πλανήτης)|Κρόνος]] ακριβώς λόγολόγω της μεγάλης ταχύτητας περιστροφής του, που διαρκεί μόλις 10 (γήινες) ώρες περίπου. Η πλάτυνση της Γης είναι πολύ μικρή, ίση προς 1/2930,0034.