Πόλεμος της Ιβηρικής Χερσονήσου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 93:
Μήνες απραξίας πέρασαν στο μέτωπο του πολέμου, τη στιγμή που μια αποφασιστική κίνηση από τους διαιρεμένους Ισπανούς πατριώτες θα μπορούσε να καθορίσει όλη την πορεία του πολέμου. Οι Γάλλοι τον Ιούνιο, κάθε άλλο παρά κατακτητές της Ισπανίας, είχαν τα μετόπισθέν τους στα [[Πυρηναία]], με βασικά στηρίγματα τις περιοχές [[Ναβάρρα]] και [[Καταλωνία]]. Τον Οκτώβριο 1808, η γαλλική δύναμη στην Ισπανία, συμπεριλαμβανομένων των διάφορων τοπικών φρουρών, αριθμούσε περίπου 75.000 άνδρες, οι οποίοι ήταν αντιμέτωποι με 86.000 Ισπανούς στρατιώτες, καθώς και 35.000 Βρετανούς στρατιώτες που βρίσκονταν καθ΄οδόν.
[[Αρχείο: François-
Καμία επίθεση δεν ήταν επικείμενη. Η "Ανώτατη Κεντρική Χούντα" αύξησε την ισχύ της από την πολιτική σύγχυση που ακολούθησε την αποπομπή του Οίκου των Βουρβώνων, οδηγώντας σε περισσότερη αναταραχή, καθώς δεν υπήρχε κεντρική κυβέρνηση, και οι περισσότερες ''χούντες'' (συμβούλια) δεν αναγνώριζαν τον υπεροπτικό ισχυρισμό αντιπροσώπευσης της μοναρχίας που θα διεκδικούσε μια κεντρική ''χούντα''. Η "Χούντα της Σεβίλλης" μάλιστα διεκδίκησε την εξουσία πάνω στην υπερπόντια ισπανική αυτοκρατορία εξαιτίας του ιστορικού ρόλου της επαρχίας ως το αποκλειστικό οικονομικό κέντρο της αυτοκρατορίας. Αντιλαμβανόμενες όμως εν καιρώ ότι η ενότητα ήταν απαραίτητη για το συντονισμό των προσπαθειών εναντίον των Γάλλων και τη λήψη της βρετανικής βοήθειας, αρκετές Ανώτατες Χούντες - στις περιοχές [[Μούρθια]], [[Βαλένθια]], [[Σεβίλλη]], [[Καστίλλη και Λεόν]] - απηύθυναν κάλεσμα για το σχηματισμό μιας κεντρικής χούντας.
|