Γερμανός Δημάκος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γεννήθηκε το [[1912]] στο [[Αγριδάκι Αρκαδίας|Αγρύδιο]] [[Γορτυνία]]ς. Το κόσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος και όταν χειροτονήθηκε έλαβε το Γερμανός. Χειροτονήθηκε [[Διάκονος]] το [[1934]] στις [[29 Ιουλίου]]. Όταν ο [[Άρης Βελουχιώτης|Βελουχιώτης]], στις [[14 Μαΐου]] του [[1943]] συγκροτούσε το αντιστασιακό σώμα και στρατολογούσε άνδρες στη περιοχή δυτικά του χωρίου Κουκουβίστα της [[Γκιώνα]]ς, πήγε και τον βρήκε ο αρχιμανδρίτης Γερμανός, ηγούμενος της [[Ιερά Μονή Αγάθωνος|Ιεράς Μονής Αγάθωνος]], μια μονή κοντά στην [[Υπάτη]] όπου ήταν και πρόεδρος της κοινότητας και ταυτόχρονα επίτροπος της Μονής Δαδιού-Αμφίκλειας. Ύστερα από παρότρυνση του, αφού τον καταζητούσανε πλέον οι [[Εθνικοσοσιαλισμός|Ναζί]], προσχώρησαν στον [[Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός|ΕΛΑΣ]] και ο μητροπολίτης [[Κοζάνη]]ς [[Μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ|Ιωακείμ]] και ο μητροπολίτης [[Ηλεία]]ς [[Μητροπολίτης Ηλείας Αντώνιος|Αντώνιος]]. Είχε χαρίσει ως φυλαχτό στον Άρη Βελουχιώτη ένα σταυρό, που ο αντιστασιακός καπετάνιος, κουβάλαγε πάντα μαζί του. Ως έμπιστος του Άρη Βελουχιώτη έμεινε γνωστός ως ο «παπάς του Άρη» και επειδή ριχνόταν πρώτος στη μάχη και παρότρυνε και τους συμπολεμιστές έμεινε πιο γνωστός ως «Πάπα-Ανυπόμονος». Διορίστηκε ως Στρατιωτικός Ιερέας του Γενικού Αντιστασιακού Στρατηγείου. Το [[1946]] μετά τη περίφημη [[Συμφωνία της Βάρκιζας]] επέστρεψε στο μοναστήρι του Αγάθωνος, όπου και έμεινε ως ηγούμενος όλα τα επόμενα χρόνια. Η συμμορία του εθνικόφρονα Βουρλάκη απήγαγε τον ηρωικό μοναχό και τον βασάνισε μέχρι να υποσχεθεί ότι θα αναθεματίσει τους Αριστερούς της [[Νομός Φθιώτιδας|Φθιώτιδας]]. Η [[Χούντα των Συνταγματαρχών]] δεν τον άφησε να ξεκουραστεί και να ασχοληθεί με το συγγραφικό του έργο. Τον κατήγγειλε ως ακραίο αριστερό και άπιστο χριστιανό και τον οδήγησε το [[1968]] στο Συνοδικό Δικαστήριο, το οποίο όμως τον αθώωσε. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του η εκκλησία τον αναγνώρισε ως ήρωα, και ως έναν από τους ελάχιστους κληρικούς που συμμετείχε στον αγώνα εναντίον του κατακτητή με τα όπλα και τις σφαίρες, ενώ η πολιτεία τον τίμησε ως σύμβολο της Αντίστασης. Το [[2000]] συγκεκριμένα η Ιερά Σύνοδος έκδωσε έναν τόμο με τίτλο «Μνήμες και Μαρτυρίες από το ’40 και την Κατοχή» με αναφορές στη δράση του τον καιρό της [[Κατοχή]]ς. Δεν ξέχναγε ποτέ ως ανθρωπιστής ιερέας να υπενθυμίζει στους ανώτερους κληρικούς ότι έχουν χρέος να νοιάζονται και για τις ανάγκες των κατοίκων τις επαρχίας. Συγκεκριμένα τον [[Ιανουάριος|Ιανουάριο]] του [[1998]] συνομιλώντας με τον Μητροπολίτη Φθιώτιδας Νικόλαο ήθελε να αποστείλει στον [[Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ|Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Σεραφείμ]] μερικές ιδέες του για να ανακατασκευάσουν την ιστορική γέφυρα του Γοργοποτάμου, αναπλάθοντας και τη γύρω περιοχή. Πέθανε στις 9 Ιουνίου του [[2004]] σε ηλικία 92 χρονών σε κλινική της [[Λαμία]]ς.