Ικαρία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

== Ιστορική εξέλιξη ==

|εναλλ.=|αριστερά]]Η Ικαρία είχε κατοικηθεί από τη [[Νεολιθική εποχή]], πριν το 7.000 π.Χ., από κατοίκους που οι αρχαίοι Έλληνες αποκάλεσαν μετέπειτα [[Πελασγοί|Πελασγούς]]. Γύρω στο 750 π.Χ. Έλληνες από τη [[Μίλητος|Μίλητο]] αποίκισαν την Ικαρία ιδρύοντας εγκαταστάσεις στην περιοχή που σήμερα αποκαλείται Κάμπος, την οποία τότε αποκαλούσαν Οινόη για το κρασί της. Τον 6ο αιώνα π.Χ. η Ικαρία συνενώθηκε διοικητικά με τη [[Σάμος|Σάμο]] και αποτέλεσε τμήμα της θαλάσσιας αυτοκρατορίας του [[Πολυκράτης|Πολυκράτη]]. Εκείνη την εποχή χτίστηκε ο ναός της [[Άρτεμις|Αρτέμιδος]] στο Να, στη βορειοανατολική γωνία του νησιού. Ο [[Νας]] ήταν ιερός τόπος και για τους Προέλληνες κατοίκους του [[Αιγαίο]]υ, ενώ ήταν ένα σημαντικό λιμάνι του νησιού στην αρχαιότητα, ο τελευταίος σταθμός πριν εξερευνηθούν οι επικίνδυνες θάλασσες γύρω από την Ικαρία. Ήταν κατάλληλο μέρος για τους ναυτικούς να κάνουν θυσίες στην [[Άρτεμη]], η οποία εκτός των άλλων ήταν και προστάτης των θαλασσοπόρων. Ο ναός διατηρούνταν σε καλή κατάσταση μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν λεηλατήθηκε από τους κατοίκους του χωριού [[Χριστός Ραχών]], οι οποίοι πήραν το μάρμαρο προκειμένου να φτιάξουν ασβέστη για την εκκλησία τους. Το [[1939]] έγιναν ανασκαφές στην περιοχή από τον Έλληνα αρχαιολόγο [[Λίνος Πολίτης|Λίνο Πολίτη]]. Κατά την Γερμανική και Ιταλική κατοχή της Ικαρίας μετά το [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]], πολλά από τα τεχνουργήματα που είχαν βρεθεί από τον Πολίτη εξαφανίστηκαν. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση υπάρχουν ακόμα μαρμάρινα αγάλματα κάτω από την άμμο της παραλίας του Να.{{Εκκρεμεί παραπομπή|σχόλιο=5 Aug 2018}}

[[Αρχείο:Πύργος Δράκανο.jpg|μικρογραφία|Πύργος Δράκανο

Το 14ο αιώνα μ.Χ. η Ικαρία ήταν κομμάτι της [[Γένοβα|Γενοβέζικης αυτοκρατορίας]] στο Αιγαίο. Σε κάποιο σημείο αυτής της περιόδου οι Ικαριώτες κατέστρεψαν τα λιμάνια τους ώστε να αποτρέψουν την απόβαση των ανεπιθύμητων επισκεπτών. Σύμφωνα με τους ντόπιους ιστορικούς, οι Ικαριώτες, βασισμένοι σε δικές τους κατασκευές, έχτισαν επτά πύργους-παρατηρητήρια κατά μήκος της ακτής. Μόλις εμφανιζόταν εχθρικό ή άγνωστο σκάφος, οι παρατηρητές άναβαν αμέσως φωτιά και έτρεχαν σε μία δεξαμενή η οποία ήταν πάντα γεμάτη με νερό. Τραβούσαν ένα ξύλινο βούλωμα το οποίο υπήρχε στη βάση και το νερό έρρεε. Οι φρουροί των άλλων παρατηρητηρίων ειδοποιούνταν από τη φωτιά ώστε να κάνουν ταυτοχρόνως το ίδιο. Στο εσωτερικό της δεξαμενής κάθε κάστρου υπήρχαν ενδεικτικές γραμμές πανομοιότυπες με εκείνες που χρησιμεύουν ως ογκομετρητές στα δοχεία. Κάθε μια από αυτές τις διαμετρήσεις είχε και ένα διαφορετικό μήνυμα συνημμένο πάνω της: «επίθεση πειρατών», «προσέγγιση αγνώστου σκάφους», κλπ. Όταν το επίπεδο του νερού έφτανε στο κατάλληλο μήνυμα, οι «αποστολείς» επανατοποθετούσαν το βούλωμα στη δεξαμενή και έσβηναν τη φωτιά, έτσι ο καθένας από τους άλλους πύργους μπορούσε να αποκωδικοποιήσει το μέγεθος και την εγγύτητα του εκάστοτε κινδύνου. Οι πύργοι στα υψώματα του νησιού, όπως στου Δρακάνου, αποτελούσαν μέρος του δικτύου επικοινωνίας των νησιών μέσω φωτιών από την [[Αθηναϊκή συμμαχία]] ακόμη.

[[File:Traditional roof tiles at Ikaria, Greece.jpg|thumb|Παραδοσιακή σκεπή σπιτιού στην Ικαρία|εναλλ.=|αριστερά|269x269px]]