Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1204): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 19:
}}
Η '''Άλωση της Κωνσταντινούπολης''' υπήρξε το αποτέλεσμα της πολιορκίας της βυζαντινής πρωτεύουσας, της οποίας Αυτοκράτορες ήταν ο [[Αλέξιος Δ' ]], ο [[Αλέξιος Ε' Μούρτζουφλος]] και ο [[Θεόδωρος Α΄ Λάσκαρης|Θεόδωρος Α']], από την [[Δ' Σταυροφορία]], με επικεφαλής τον δόγη της Βενετίας [[Ερρίκος Δάνδολος|Ερρίκο Δάνδολο]], τον [[Βονιφάτιος ο Μομφερρατικός|Βονιφάτιο τον Μομφερρατικό]] και τον [[Βαλδουίνος Α΄ της Κωνσταντινούπολης|Βαλδουίνο Α']]. Η σταυροφορία διήρκεσε μέχρι το [[1204]], όταν τελικά η [[Κωνσταντινούπολη]] αλώθηκε.
==Οι Σταυροφόροι φτάνουν στην Κωνσταντινούπολη==
Κατά τα τέλη του Ιουνίου του
== Άλωση ==
Γραμμή 29:
Ο Αλέξιος Γ΄, που δεν είχε ούτε τη θέληση ούτε τη δύναμη να αντισταθεί, εγκατέλειψε την πόλη και διέφυγε παίρνοντας μαζί του το δημόσιο θησαυροφυλάκιο. Ο [[Ισαάκιος Β΄ Άγγελος]] απελευθερώθηκε από τη φυλακή και επανήλθε στον θρόνο, ενώ ο γιος του Αλέξιος που είχε φτάσει μαζί με τους Σταυροφόρους ανακηρύχθηκε συν-αυτοκράτορας (Αλέξιος Δ΄). Η πρώτη αυτή πολιορκία και κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους έγινε με σκοπό την αποκατάσταση του Ισαακίου Β΄ στον θρόνο.
Οι Σταυροφόροι υποστήριζαν τον Αλέξιο Δ', ο οποίος τους είχε υποσχεθεί χρήματα και υλικά αγαθά και η ανατροπή του από τον Αλέξιο Ε' υπήρξε η αφορμή για την τελική Άλωση, που συνέβη στις 13 Απριλίου 1204. Μετά την Άλωση προέβησαν σε λεηλάτηση ασύλληπτου δημοσίου πλούτου, όπως αναφέρεται από τις πηγές, καθώς οι Λατίνοι θεωρούσαν ότι το Βυζαντινό κράτος τους όφειλε τα χρήματα που τους υποσχέθηκε ο νεκρός πλέον Αλέξιος Δ'.
Η λεηλασία αυτή είχε ως αποτέλεσμα το Βυζαντινό κράτος να μην επανακάμψει ποτέ στην προηγούμενή του ισχύ και μέχρι το 1453 είναι σκιά του εαυτού του. Οι πολιτικές συνέπειες της Άλωσης ήταν καθοριστικές, καθώς μεγάλο μέρος των εδαφών της Ελλάδας και της Μικράς Ασίας μετετράπη σε φέουδα και διανεμήθηκε στους ηγεμόνες που συμμετείχαν στη Δ' Σταυροφορία.
Οι Σταυροφόροι εγκατέστησαν δική τους εξουσία στην Κωνσταντινούπολη και στα εδάφη του κράτους που δημιούργησαν, με Λατίνο αυτοκράτορα και Λατίνο Πατριάρχη, τη στιγμή που οι Έλληνες ανέδειξαν αυτοκράτορα τον [[Θεόδωρος Α΄ Λάσκαρης|Θεόδωρος Α΄ Λάσκαρη]], ο οποίος μετά την απώλεια της Κωνσταντινούπολης μετέφερε την πρωτεύουσα στη Νίκαια.
Άλλες δύο Ελληνικές αυτοκρατορίες ιδρύθηκαν το 1204 από διάφορους Έλληνες ευγενείς, το [[Δεσποτάτο της Ηπείρου]] και η[[Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας]], με πρωτεύουσα την Άρτα και την Τραπεζούντα αντίστοιχα. Και οι 3 αυτοκρατορίες θεωρούσαν τον εαυτό τους διάδοχο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και στόχο είχαν την επανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης, πράγμα που πέτυχε η [[Αυτοκρατορία της Νίκαιας]] το 1261.
Οι 3 ελληνικές αυτοκρατορίας έλεγχαν μέρος των εδαφών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, κυρίως γύρω από τις πρωτεύουσές τους ενώ εκτεταμένα εδάφη της Ελλάδας και της Μικράς Ασίας πέρασαν στην εξουσία Λατίνων ηγεμόνων σύντομα μετά την Άλωση.
<references group="2.https://www.protothema.gr/stories/article/718120/i-eshati-anorthosi-tou-vuzadiou/" />
==Πηγές==
| |||