Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στο Μάτι οι Έλληνες είχαν οχυρωθεί καλύπτοντας τον δρόμο για τον [[Τύρναβος|Τύρναβο]]. Εδώ έγιναν σκληρές μάχες στις 21 και 22 με τους Έλληνες να προσπαθούν να υπερκεράσουν το τουρκικό δεξί πλευρό. Αυτό δεν έγινε δυνατό αλλά στις 23 το αριστερό των Οθωμανών έκανε νέα προέλαση και όταν όλες οι οθωμανικές δυνάμεις μπόρεσαν να ευθυγραμμιστούν πίεσαν τις ελληνικές πτέρυγες. Το απόγευμα το ελληνικό στρατηγείο διέταξε υποχώρηση προκαλώντας πανικό. Οι Έλληνες στρατιώτες εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και άτακτα υποχώρησαν περνώντας την [[Λάρισα]] η οποία και εκκενώθηκε. Η πόλη καταλήφθηκε τελικά στις 27 του μήνα αφού οι οθωμανικές δυνάμεις δεν καταδίωξαν τις ελληνικές αλλά προχώρησαν αργά.

 

 

Οι Οθωμανοί εν τω μεταξύ έκαναν ετοιμασίες και στις [[24 Απριλίου]] επιτέθηκαν στα [[Φάρσαλα]] ([[Μάχη των Φαρσάλων του 1897|Μάχη Φαρσάλων]]) με τρεις μεραρχίες απωθώντας τις ελληνικές δυνάμεις από τις θέσεις που είχαν πάρει μπροστά από την πόλη. Οι μάχες συνεχίστηκαν μέχρι το βράδυ και ο ελληνικός στρατός συμπτύχθηκε με σχετική τάξη στον [[Δομοκός|Δομοκό]]. Το Βελεστίνο εγκαταλείφθηκε από τις δυνάμεις του Σμολένσκη, οι οποίες συμπτύχθηκαν στον [[Αλμυρός Μαγνησίας|Αλμυρό]] μόλις ολοκληρώθηκε με ασφάλεια η ανασύνταξη στον Δομοκό. Οι Έλληνες είχαν τον χρόνο να οχυρωθούν μέχρι τη [[Μάχη του Δομοκού (1897)|νέα επίθεση]] στον Δομοκό από τον Εντέμ Πασά στις [[5 Μαΐου]], με τρία σημεία κρούσης. Στη μάχη του Δομοκού πήραν μέρος σαν εθελοντές, πολυάριθμοι [[Ευρώπη|ευρωπαίοι]] [[Φιλελληνισμός|φιλέλληνες]], κυρίως Ιταλοί (που αποτελούσαν και τη μεγάλη πλειονότητα), [[Μεγάλη Βρετανία|Άγγλοι]] και [[Γαλλία|Γάλλοι]]<ref>Φύλλο εφημερίδας «''Εμπρός''», της [[4 Ιουνίου]] 1897, άρθρο με τίτλο: «''Ο Γαριβλάλδης περί της μάχης του Δομοκού''»</ref>. Ντυμένοι με κόκκινες στολές, ήταν γνωστοί σαν «''Λεγεώνα Φιλελλήνων και Γαριβαλδίνων''» (ή «''Τάγμα των Ερυθροχιτώνων''») και ο αριθμός τους ανερχόταν σε περίπου 3.000<ref>[http://www.lamiatimes.gr/2014/05/blog-post_7.html «''Ο «ατυχής» Ελληνοτουρκικός πόλεμος και η μάχη του Δομοκού, 5 Μαΐου 1897''»]</ref>. Κατά τη διάρκεια της μάχης, το δεξί τουρκικό άκρο αναχαιτίστηκε από το απόσπασμα τού Τερτίπη και την Λεγεώνα των Φιλελλήνων και τούς Γαριβαλδινούς (συνολικά 3.060 ξένοι, εκ των οποίων 2.783 Ιταλοί, ανάμεσα τους οι Νικόλα Μπαρμπάτο, [[Ριτσιότι Γκαριμπάλντι]] -γιος του [[Τζουζέπε Γκαριμπάλντι]]- ο Αντόνιο Φράττι, ο οποίος σκοτώθηκε σε αυτή τη μάχη, Φερρούτσιο Τολομέϊ και Τζουζέππε Εβανγκελίστι, [[Αμιλκάρε Τσιπριάνι]])<ref>[Γεώργιος Ρούσος, Το Μαύρο 97, Φυτράκης 1974, σ. 177]</ref>. Το κέντρο υπέστη σοβαρές απώλειες. Το αριστερό όμως προέλασε μέχρι τις ελληνικές γραμμές, οπότε και αυτή η τοποθεσία εγκαταλείφθηκε την νύχτα, όπως και η [[Φούρκα Ιωαννίνων|Φούρκα]] την επόμενη. Ο Σμολένσκη έφτασε στις 18 του μήνα από τον Αλμυρό και διατάχτηκε να κρατήσει το πέρασμα στις [[Θερμοπύλες]]. Δεν χρειάστηκε να πολεμήσουν όμως, αφού ο Σουλτάνος διέταξε παύση πυρός στις [[20 Μαΐου]] μετά από προτροπή του Ρώσου Τσάρου.