Μύρο (ρητίνη): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στην αρχαιότητα όπως είπαμε και πιο πάνω, ήταν ευρέως γνωστό αφού στην αρχαία Ελλάδα και Αίγυπτο χρησιμοποιούταν καθημερινά, ακόμη και στην [[κοσμητολογία]]. Σαν άνοιξαν τον τάφο του Τουταγχαμόν βρήκαν πάνω απο 3.000 αρώματα που διατηρούσαν λίγη από την ευωδία τους μετά από τόσους αιώνες. <ref name=":1">{{Cite web|url=https://bizantinesagiografies.gr/miro-kai-aromata/|title=Μύρο και Αρώματα|ημερομηνία=2018-04-18|website=Βυζαντινές Αγιογραφίες|language=el|accessdate=2019-02-12}}</ref>Οι Έλληνες μετά από τραυματισμούς στη μάχη, έβαζαν μύρο. Οι Αιγύπτιοι έκαιγαν μύρο (γνωστό ως phun) ως μέρος της λατρείας του Ήλιου, ενώ το χρησιμοποιούσαν μαζί με μέλι και κόλιανδρο σε αλοιφή για τη θεραπεία του έρπη. Από τις μάσκες προσώπου όπως και την ταρίχευση δεν έλειπε επίσης το μύρο. Οι Εβραίοι επίσης χρησιμοποιούσαν το μύρο για τον καθαρισμό και την προετοιμασία των νεκρών. Άλλοτε βλέπουμε στην Αγία Γραφή τις μυροφόρες γυναίκες που πήγαιναν να αλείψουν το σώμα του Ιησού με αρώματα. Στα σπίτια των Ισραηλιτών αποτελούσε πράξη φιλοξενίας η επάλειψη των ποδιών των επισκεπτών με μύρο.<ref name=":1" /> Επίσης βλέπουμε εκεί ότι μια φορά ο Ιησούς γευμάτιζε στο σπίτι ενός Φαρισαίου, και μόλις μια αμαρτωλή γυναίκα το πληροφορήθηκε, ήρθε εκεί με αλαβάστρινο δοχείο γεμάτο αρωματικό λάδι.

 

 

Σύμφωνα με την παράδοση η βασίλισσα Σίβα (Sheba) σαγήνευσε τον βασιλιά Σολομώντα με το μύρο και το λιβάνι σε μορφή ελαίου. Η Ήρα το ίδιο έκανε και αυτή με τον Δία σύμφωνα με τη μυθολογία. Ακόμη σύμφωνα με τη Βίβλο το χρησιμοποιούσε ο Μωυσής για θρησκευτικές τελετές. Οι χρήσεις του ως φαρμάκου για την αντιμετώπιση λοιμώξεων του στόματος και του φάρυγγα όπως και των ασθενειών του δέρματος είναι γνωστή από τότε και συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας.<ref name=":0" />

Αποσμητικό χώρου, αποσμητικό σώματος, στοματικά διαλύματα, στο μπάνιο ή σε μασάζ<ref name=":0" /><ref name=":1" />

 

Δεν ενδείκνυται για εγκυμονούσες καθώς διεγείρει την έμμηνο ρύση.

 

== Παραπομπές ==