Ούστασε: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η ιδεολογία του κινήματος ήταν ένας συνδυασμός [[Φασισμός|φασισμού]], [[Καθολική Εκκλησία|Καθολικισμού]] και Κροατικού [[Εθνικισμός|εθνικισμού]]<ref>Ladislaus Hory und Martin Broszat. Der kroatische Ustascha-Staat, Deutsche Verlag-Anstalt, Stuttgart, 2. Auflage 1965, pp. 13–38, 75–80. (in German)</ref>. ΟιΗ Ούστασε υποστήριζανυποστήριζε τη δημιουργία μιας Μεγάλης Κροατίας και πέραν του ποταμού [[Δρίνος|Δρίνου]], που θα εκτεινόταν μέχρι τα όρια του [[Βελιγράδι|Βελιγραδίου]]<ref>Meier, Viktor. Yugoslavia: a history of its demise (English), London, UK: Routledge, 1999, p. 125. ISBN 9780415185950</ref> . Το κίνημα υπογράμμιζε την ανάγκη για μια φυλετικά "καθαρή" Κροατία και προωθούσε [[γενοκτονία]] εναντίον Σέρβων, Εβραίων και Ρομά και διώξεις αντιφασιστών ή αντιφρονούντων Κροατών και [[Βόσνιοι Μουσουλμάνοι|Βόσνιων Μουσουλμάνων]]. ΟιΗ Ούστασε θεωρούσε τους Βόσνιους Μουσουλμάνους ως "Μουσουλμάνους Κροάτες" και ως εκ τούτου αυτοί δεν διώκονταν με βάση τη φυλή<ref>Fischer, Bernd J., ed. (2007). Balkan Strongmen: Dictators and Authoritarian Rulers of South-Eastern Europe. Purdue University Press. pp. 207–208, 210, 226. ISBN 978-1-55753-455-2.</ref>.

Φανατικά Ρωμαιοκαθολικοί,Ρωμαιοκαθολική οιη Ούστασε υποστήριζανυποστήριζε τον [[Καθολική Εκκλησία|Καθολικισμό]] και το [[Ισλάμ]] ως θρησκείες των Κροατών και των Βοσνίων (Μουσουλμάνων) και καταδίκαζε την [[Ορθοδοξία]], που ήταν η κύρια θρησκεία των Σέρβων. Ο Καθολικισμός ταυτίστηκε με τον Κροατικό εθνικισμό<ref>Kent, Peter C. The lonely Cold War of Pope Pius XII: the Roman Catholic Church and the division of Europe, 1943–1950, McGill-Queen's Press (MQUP), 2002 p. 46; ISBN 978-0-7735-2326-5

"Fiercely nationalistic, the Ustaše were also fervently Catholic, identifying, in the Yugoslav political context, Catholicism with Croatian nationalism..."</ref>, ενώ το Ισλάμ, που είχε πολλούς πιστούς στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, εγκωμιαζόταν από τουςτην Ούστασε ως θρησκεία που "διαφύλαξε καθαρό το αίμα των Κροατών"<ref>Butić-Jelić, Fikreta. Ustaše i Nezavisna Država Hrvatska 1941–1945. Liber, 1977</ref>.

Η λέξη ''ustaša'' (πληθυντικός: ''ustaše'') προέρχεται από το αμετάβατο ρήμα ''ustati'' (''εξεγείρομαι''). Η "Pučki-ustaša" (Γερμανικά: ''Landsturm'') ήταν στρατιωτική τάξη της Αυτοκρατορικής Κροατικής Εθνοφυλακής (1868-1918). Ο ίδιος όρος ήταν το όνομα των κροατικών τρίτης κατηγορίας συνταγμάτων πεζικού (γερμανικά: ''Landsturm regiments'') κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου 1914-1918<ref>See: hr:Pučki-ustaše</ref>. Μια άλλη παραλλαγή της λέξης ''ustati'' είναι το ''ustanik'' (πληθυντικός: ''ustanici'') που σημαίνει αντάρτηςαντάρτες ή /επαναστάτηςεπαναστάτες. Το όνομα ''ustaša'' δεν είχε φασιστικές συνειρμούς κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων στο Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας καθώς ο όρος ''ustat'' χρησιμοποιήθηκε στην [[Ερζεγοβίνη]] για να χαρακτηρίσει τους αντάρτες της εκεί εξέγερσης του 1875. Το πλήρες αρχικό όνομα της οργάνωσης εμφανίστηκε τον Απρίλιο του 1931 ως '' Ustaša – Hrvatska revolucionarna organizacija'' ή UHRO (ΟύστασαΟυστάσα - Κροατική Επαναστατική Οργάνωση). Το 1933 μετονομάστηκε σε ''Ustaša - Hrvatski revolucionarni pokret'' (ΟύστασαΟυστάσα - Κροατικό Επαναστατικό Κίνημα), όνομα που διατηρούσε μέχρι το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο <ref>Ladislaus Hory und Martin Broszat. Der kroatische Ustascha-Staat, Deutsche Verlag-Anstalt, Stuttgart, 2. Auflage 1965, pp. 13–38, 75–80. (in German)</ref>.

Η Ούστασε επηρεάστηκε έντονα από τον ναζισμό και τον φασισμό. Η θέση του Πάβελιτς ως ''Πόγκλαβνικ'' βασίστηκε στις παρόμοιες θέσεις του ''Ντούτσε'' που κατείχε ο [[Μπενίτο Μουσολίνι]] και του ''[[Φύρερ]]'' που κατείχε ο [[Αδόλφος Χίτλερ]][9]. Η Ούστασε, όπως και οι φασίστες, υποστήριζε μια [[Κορπορατισμός|κορπορατιστική]] οικονομία.<ref>Đilas, Aleksa.</ref> The contested country: Yugoslav unity and communist revolution, 1919–1953, Harvard University Press, 1991, pp. 114–115, 129. ISBN 9780674166981<nowiki></ref></nowiki> Στον Πάβελιτς και τουςτην Ούστασε χορηγήθηκε άσυλο στην Ιταλία από το Μουσολίνι μετά την εξόρισή τους από τη Γιουγκοσλαβία. Ο Πάβελιτς ήταν από το 1927 σε διαπραγματεύσεις με τη φασιστική Ιταλία, που περιλάμβαναν το αίτημα μιας ανταλλαγής εδάφους με κυριαρχία, με την οποία θα ανεχόταν να προσαρτήσει η Ιταλία την περιοχή που διεκδικούσε στη [[Δαλματία]] με αντάλλαγμα να υποστηρίξει την κυριαρχία μιας ανεξάρτητης Κροατίας.<ref>Fischer, Bernd J., ed. (2007). Balkan Strongmen: Dictators and Authoritarian Rulers of South-Eastern Europe. Purdue University Press. pp. 207–208, 210, 226. ISBN 978-1-55753-455-2.</ref>

Η στήριξη του Μουσολίνι για τουςστην Ούστασε βασιζόταν σε ρεαλιστικές εκτιμήσεις, όπως η μεγιστοποίηση της ιταλικής επιρροής στα Βαλκάνια. Μετά το 1937, με την αποδυνάμωση της γαλλικής επιρροής στην Ευρώπη μετά την επαναστρατικοποίηση της Ρηνανία από τη Γερμανία και την άνοδο μιας οιονεί-φασιστικής κυβέρνησης στη Γιουγκοσλαβία υπό το Μίλαν Στογιαντίνοβιτς, ο Μουσολίνι εγκατέλειψε την υποστήριξη τωντης Ούστασε από το 1937-39 και προσπάθησε να βελτιώσει τις σχέσεις με τη Γιουγκοσλαβία, φοβούμενος ότι η συνεχιζόμενη εχθρότητα προς τη Γιουγκοσλαβία θα είχε ως αποτέλεσμα η τελευταία να εισέλθει στη σφαίρα επιρροής της Γερμανίας<ref>Van Creveld, Martin L. Hitler's Strategy 1940–1941: The Balkan Clue. 2nd edition. London/New York: Cambridge University Press, 1974. pp. 6–8 ISBN 9780521201438.</ref>

Η Ναζιστική Γερμανία δεν υποστήριξε αρχικά μια ανεξάρτητη Κροατία ούτε τουςτην Ούστασε, με το Χίτλερ να υπογραμμίζει τη σημασία μιας «ισχυρής και ενωμένης Γιουγκοσλαβίας»<ref>Van Creveld, Martin L. Hitler's Strategy 1940–1941: The Balkan Clue. 2nd edition. London/New York: Cambridge University Press, 1974. pp. 6–8 ISBN 9780521201438.</ref> Οι Ναζί αξιωματούχοι, συμπεριλαμβανομένου του [[Χέρμαν Γκαίρινγκ]], ήθελαν τη Γιουγκοσλαβία σταθερή και επίσημα ουδέτερη κατά τη διάρκεια του πολέμου, ώστε η Γερμανία να μπορέσει να συνεχίσει να αποσπά με ασφάλεια τις εξαγωγές πρώτων υλών της Γιουγκοσλαβίας. Οι Ναζί ήταν δυσαρεστημένοι με τουςτην Ούστασε, μεταξύ αυτών και ο Χάινριχ Χίμλερ, Ανώτατος Αρχηγός (Reichsführer) των Ες - Ες, από την έλλειψη πλήρους συμμόρφωσης του NDH στην ημερήσια διάταξη των Ναζί για εξόντωση των Εβραίων, καθώς η Ούστασε επέτρεπε στους Εβραίους που ασπάζονταν τον Καθολικισμό να αναγνωρίζονται ως "επίτιμοι Κροάτες", απαλλασσόμενοι έτσι από τις διώξεις<ref>Fischer, Bernd J., ed. (2007). Balkan Strongmen: Dictators and Authoritarian Rulers of South-Eastern Europe. Purdue University Press. pp. 207–208, 210, 226. ISBN 978-1-55753-455-2.</ref>.

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το κίνημα των Ούστασε χωρίστηκε σε διάφορες οργανώσεις και δεν υπάρχει επί του παρόντος κανένα πολιτικό ή παραστρατιωτικό κίνημα που να υποστηρίζει την κληρονομιά του ως "διάδοχό του". Ο όρος "Ούστασεούστασε" χρησιμοποιείται σήμερα υβριστικά για να δηλώσει τον κροατικό υπερεθνικισμό και φασισμό. Χρησιμοποιείται επίσης μερικές φορές μεταξύ των Σέρβων για να περιγράψει τη σερβοφοβία ή γενικότερα να αμαυρώσει τους πολιτικούς αντιπάλους. Όταν η κυριαρχία του [[Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς]] έφτανε στο τέλος του, ορισμένοι διαδηλωτές τον αποκαλέσαν ένανονόμαζαν «ΟύστασαΟύστασε».<ref>Regional Express, prosvjedi-operacija-nije-uspjela-pacijent-je-umro "Prosvjedi- Operacija nije uspjela, pacijent je umro", regionalexpress.hr; accessed 25 August 2016.(in Croatian)</ref>