Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→‎Χρονολόγιο γεγονότων: διαγραφή ενότητας, δεν είναι συμβατή με το λήμμα
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 134:
Αρχηγός του τουρκικού εκστρατευτικού στρατού ήταν ο [[Ετέμ Πασάς]] που είχε ως σύμβουλό του τον Γερμανό φον Γρούμβκοφ και αρχηγό του επιτελείου τον Σεφκέτ μπέη. Διοικητές των μεραρχιών ήταν οι στρατηγοί Χαϊρή (1ης), Νεσκάτ (2ης), Μεμντούχ (3ης), Χαϊντέρ (4ης), Χακή (5ης), Χαμντή (6ης) και Σουλεϋμάν της μεραρχίας του ιππικού.
 
=== Μέτωπο Θεσσαλίας ===
[[File:Crown Prince Constantine of Greece, 1890s.jpg|thumb|right|200px|Ο Διάδοχος Κωνσταντίνος, αρχηγός του στρατού Θεσσαλίας]]
Στην Θεσσαλία οι Τούρκοι είχαν συγκεντρώσει έξι μεραρχίες με 58.000 πεζούς, 1500 ιππείς και 156 πυροβόλα υπό την διοίκηση του [[Εντέμ Πασάς|Εντέμ Πασά]] με αρχηγείο την Ελασσόνα, ενώ μια έβδομη ήρθε αργότερα. Οι [[Έλληνες]] ήταν 45.000 πεζοί, 800 ιππείς και 96 πυροβόλα, και διοικούνταν από τον πρίγκηπα [[Κωνσταντίνος Α' της Ελλάδας|Κωνσταντίνο]] με στρατηγείο τη [[Λάρισα]]. Ο [[ελληνικός στόλος του 1897]] κυριαρχούσε στην θάλασσα, αφού ήταν μεγαλύτερος του τουρκικού.
 
Μία μέρα πριν φθάσει ο Διάδοχος Κωνσταντίνος στο στρατηγείο, περίπου 2.000 άτακτοι από την [[Εθνική Εταιρεία]] πέρασαν τα σύνορα προσπαθώντας να ξεσηκώσουν σε επανάσταση την [[Μακεδονία]] όπου και σημειώθηκαν οι πρώτες αψιμαχίες.
 
==== Επιτελικά σχέδια ====
Το σχέδιο του Τούρκου αρχηγού (και του γερμανικού επιτελείου του) ήταν να περάσει από την ελληνική αριστερή πλευρά, και το ταχύτερο δυνατόν ή να κυκλώσει τους Έλληνες ή να φθάσει στο Πηνειό όπου με προγεφύρωμα αυτόν ν' απωθήσει τους Έλληνες στη Στερεά, πλην όμως στη πράξη συνάντησε σθεναρή πλευρική αντίσταση ενώ το κέντρο του αντίθετα προχώρησε. Έτσι το αρχικό σχέδιο συνέχεια μεταβαλλόταν με συνέπεια τις αργές μετακινήσεις των τουρκικών σχηματισμών.
 
Το σχέδιο του ελληνικού επιτελείου όπως το είχε παραδώσει ο Γάλλος Βοσσέρ και είχε προηγουμένως επεξεργασθεί και εγκρίνει ο υποστράτηγος Μακρής<ref name=IEE126/> ήταν κυρίως αμυντικό, βασισμένο όμως στη γαλλική τακτική, δηλαδή της ανάπτυξης ανοικτών πεδίων εμπλοκής με τις γνωστές οδυνηρές ατέλειες, τις ίδιες ακριβώς που είχε αντιμετωπίσει και ο [[Γεώργιος Καραϊσκάκης]] στη μάχη του Φαλήρου, ειδικά όταν ο εχθρός είναι αριθμητικά υπέρτερος {{πηγή}}. Επιπλέον, δεν είχαν εκπονηθεί αναλυτικά σχέδια ούτε υλοποιηθεί σοβαρά αμυντικά έργα και δεν υπήρχαν εφεδρείες που θα επέτρεπαν το σχηματισμό 2ης αμυντικής γραμμής και την αποστολή ενισχύσεων στα σημεία όπου θα υπήρχε ανάγκη.<ref name=IEE126/>
 
Όμως ο Διάδοχος Κωνσταντίνος έκρινε μη ικανοποιητική αυτή τη διάταξη και στις 19 Μαρτίου έδωσε εντολή για αναπροσαρμογή της. Συγκεκριμένα, ο στρατός θα διατασσόταν σε βάθος, αντί της προηγούμενης γραμμικής παράταξης, ώστε να συγκεντρωθεί σε ισχυρότερες μονάδες, στα πιθανά σημεία εισβολής των Τούρκων. Η διαταγή αυτή, λίγες μέρες πριν από την έναρξη των εχθροπραξιών, ήταν λογικό να συναντήσει δυσκολίες και να μην έχει προλάβει να συμπληρωθεί στις πρώτες μέρες του πολέμου.<ref name=IEE126/>
 
=== Εισβολή ατάκτων ===
Γραμμή 177 ⟶ 165 :
Στη συνέχεια έπεσε η [[Κυβέρνηση Θεόδωρου Δηλιγιάννη 1895|Κυβέρνηση Θ. Δηλιγιάννη]] την οποία και διαδέχθηκε η [[Κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη 1897|Κυβέρνηση του Δημητρίου Ράλλη]].
 
=== ΕπιχειρήσειςΜέτωπο Θεσσαλίας ===
[[File:Crown Prince Constantine of Greece, 1890s.jpg|thumb|right|200px|Ο Διάδοχος Κωνσταντίνος, αρχηγός του στρατού Θεσσαλίας]]
Στην Θεσσαλία οι Τούρκοι είχαν συγκεντρώσει έξι μεραρχίες με 58.000 πεζούς, 1500 ιππείς και 156 πυροβόλα υπό την διοίκηση του [[Εντέμ Πασάς|Εντέμ Πασά]] με αρχηγείο την Ελασσόνα, ενώ μια έβδομη ήρθε αργότερα. Οι [[Έλληνες]] ήταν 45.000 πεζοί, 800 ιππείς και 96 πυροβόλα, και διοικούνταν από τον πρίγκηπα [[Κωνσταντίνος Α' της Ελλάδας|Κωνσταντίνο]] με στρατηγείο τη [[Λάρισα]]. Ο [[ελληνικός στόλος του 1897]] κυριαρχούσε στην θάλασσα, αφού ήταν μεγαλύτερος του τουρκικού.
 
Μία μέρα πριν φθάσει ο Διάδοχος Κωνσταντίνος στο στρατηγείο, περίπου 2.000 άτακτοι από την [[Εθνική Εταιρεία]] πέρασαν τα σύνορα προσπαθώντας να ξεσηκώσουν σε επανάσταση την [[Μακεδονία]] όπου και σημειώθηκαν οι πρώτες αψιμαχίες.
 
==== Επιτελικά σχέδια ====
Το σχέδιο του Τούρκου αρχηγού (και του γερμανικού επιτελείου του) ήταν να περάσει από την ελληνική αριστερή πλευρά, και το ταχύτερο δυνατόν ή να κυκλώσει τους Έλληνες ή να φθάσει στο Πηνειό όπου με προγεφύρωμα αυτόν ν' απωθήσει τους Έλληνες στη Στερεά, πλην όμως στη πράξη συνάντησε σθεναρή πλευρική αντίσταση ενώ το κέντρο του αντίθετα προχώρησε. Έτσι το αρχικό σχέδιο συνέχεια μεταβαλλόταν με συνέπεια τις αργές μετακινήσεις των τουρκικών σχηματισμών.
 
Το σχέδιο του ελληνικού επιτελείου όπως το είχε παραδώσει ο Γάλλος Βοσσέρ και είχε προηγουμένως επεξεργασθεί και εγκρίνει ο υποστράτηγος Μακρής<ref name=IEE126/> ήταν κυρίως αμυντικό, βασισμένο όμως στη γαλλική τακτική, δηλαδή της ανάπτυξης ανοικτών πεδίων εμπλοκής με τις γνωστές οδυνηρές ατέλειες, τις ίδιες ακριβώς που είχε αντιμετωπίσει και ο [[Γεώργιος Καραϊσκάκης]] στη μάχη του Φαλήρου, ειδικά όταν ο εχθρός είναι αριθμητικά υπέρτερος {{πηγή}}. Επιπλέον, δεν είχαν εκπονηθεί αναλυτικά σχέδια ούτε υλοποιηθεί σοβαρά αμυντικά έργα και δεν υπήρχαν εφεδρείες που θα επέτρεπαν το σχηματισμό 2ης αμυντικής γραμμής και την αποστολή ενισχύσεων στα σημεία όπου θα υπήρχε ανάγκη.<ref name=IEE126/>
 
Όμως ο Διάδοχος Κωνσταντίνος έκρινε μη ικανοποιητική αυτή τη διάταξη και στις 19 Μαρτίου έδωσε εντολή για αναπροσαρμογή της. Συγκεκριμένα, ο στρατός θα διατασσόταν σε βάθος, αντί της προηγούμενης γραμμικής παράταξης, ώστε να συγκεντρωθεί σε ισχυρότερες μονάδες, στα πιθανά σημεία εισβολής των Τούρκων. Η διαταγή αυτή, λίγες μέρες πριν από την έναρξη των εχθροπραξιών, ήταν λογικό να συναντήσει δυσκολίες και να μην έχει προλάβει να συμπληρωθεί στις πρώτες μέρες του πολέμου.<ref name=IEE126/>
 
==== Επιχειρήσεις ====
[[File:Battle at Meluna Pass, 1897.jpg|thumb|right|250px|Απεικόνιση των ελληνικών θέσεων και της τουρκικής προέλασης στη Μελούνα, από το αγγλικό περιοδικό ''The Graphic'']]
[[File:Dömeke Harbi Zonaro.jpg|thumb|right|250px|Οθωμανικό πεζικό επιτίθεται κατά τη Μάχη του Δομοκού. Πίνακας του Φάουστο Ζονάρο, ανάκτορο του Ντολμάμπαχτσε]]