Άδης (μυθολογία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
εκφρ
δρθ
Γραμμή 7:
Στην [[Ελληνική μυθολογία]] ο Πλούτωνας, θεός του κάτω κόσμου, ήταν γιος των [[Τιτάνες|Τιτάνων]] [[Κρόνος (μυθολογία)|Κρόνου]] και [[Ρέα (μυθολογία)|Ρέας]]. Είχε τρεις μεγαλύτερες αδελφές, την [[Εστία (μυθολογία)|Εστία]], την [[Δήμητρα (μυθολογία)|Δήμητρα]] και την [[Ήρα (μυθολογία)|Ήρα]], όπως επίσης δύο νεώτερους αδελφούς, τον [[Ποσειδώνας (μυθολογία)|Ποσειδώνα]] και τον [[Δίας (μυθολογία)|Δία]]. Μετά τη γέννησή του τον «κατάπιε» ο πατέρας του Κρόνος όπως και τ΄ αδέλφια του σε μια αλληγορική απόδοση της υπεροχής της ακολουθούμενης τότε «Κρόνιας θρησκείας», που τα πάντα σκίαζε η καταστροφή του χρόνου-Κρόνου.
 
Μετά τη δεύτερη μεγάλη θρησκευτική επανάσταση που συμβαίνει στην Ελληνική Μυθολογία φέρεται πως μόλις ενηλικιώθηκε ο Δίας, που είχε διασωθεί από την παιδοκτόνο τακτική του πατέρα του, τον ανάγκασε να ελευθερώσει απότα το στομάχιαδέλφια του τααπό αδέλφιατο στομάχι του. Μετά την απελευθέρωσή τους οι έξι νεώτεροι θεοί, μαζί με τους συμμάχους που κατάφεραν να συγκεντρώσουν, διεκδίκησαν από τους γονείς τους και τους θείους τους την εξουσία προκαλώντας την [[Τιτανομαχία]]. Οι τρεις αδελφοί έλαβαν από τους [[Κύκλωπες]] τα όπλα που θα τους βοηθούσαν στη μάχη μεταξύ των θεών. Ο Δίας έλαβε τον [[κεραυνός|κεραυνό]], ο Ποσειδώνας μία [[τρίαινα]] και ο Πλούτωνας ένα [[κράνος]] που έκανε αόρατο όποιον το φορούσε. Ο πόλεμος διήρκεσε 10 χρόνια και έληξε με τη νίκη των νεώτερων θεών. Μετά τη νίκη ο Πλούτωνας και οι δύο νεώτεροι αδελφοί του, ο Ποσειδώνας και ο Δίας, έριξαν κλήρο για να καθορίσουν τα βασίλεια που θα κυβερνούσαν. Ο Δίας ανέλαβε τον ουρανό και κυρίαρχος των πάντων, ο Ποσειδώνας τις θάλασσες και κάθε υγρό στοιχείο, ενώ ο Πλούτωνας τον κάτω κόσμο, το αόρατο βασίλειο στο οποίο πηγαίνουν οι νεκροί όταν αφήνουν τον επίγειο κόσμο.
 
Ο Πλούτωνας έλαβε ως σύζυγό του, την [[Περσεφόνη]], μέσα από τέχνασμα, μια ιστορία που συνέδεσε τα αρχαία [[Ελευσίνια Μυστήρια]] με το Ολύμπιο πάνθεον, σε μια πρώιμη αλληγορική παρουσία - σύνδεση ζωής και θανάτου.