Σαπφώ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 37:
|image2=Ostrakon PSI XIII 1300, II sec. ac, frammento di un'ode di saffo sul culto di afrodite.JPG|alt2=A fragment of teracotta pottery, written on with black ink.|width2=1664|height2=2080
|footer=Το μεγαλύτερο μέρος της ποίησης της Σαπφούς σώζεται σε χειρόγραφα άλλων αρχαίων συγγραφέων, αλλά μέρος ενός ποιήματος σώζεται σε ένα θραύσμα αγγείου{{sfn|Rayor|Lardinois|2014|p=8}}. Στον εικονιζόμενο πάπυρο (αριστερά) σώζεται το [[Ποίημα του Τιθωνού]] (απόσπασμα 58). Στο θραύσμα του αγγείου (δεξιά) σώζεται το Απόσπασμα 2 .}}
Τα παλιότερα σωζόμενα χειρόγραφα της Σαπφούς, περιλαμβανομένου και του Αποσπάσματος 2 που σώζεται σε θραύσμα αγγείου, χρονολογούνται στον 3ο αιώνα π.Χ., και έτσι προηγούνται χρονικά της Αλεξανδρινής έκδοσης{{sfn|Winkler|1990|p=166}}. Τα τελευταία σωζόμενα αντίγραφα των ποιημάτων της Σαπφούς που προέρχονται κατευθείαν από τους αρχαίους χρόνους είναι γραμμένα σε σελίδες κωδίκων από τον 6ο και 7ο αιώνα μ.Χ., και είναι σίγουρα αναπαραγωγές από αρχαίους πάπυρους σήμερα χαμένους{{sfn|Reynolds|2001|pp=81–2}}. Χειρόγραφα αντίγραφα των έργων της Σαπφούς μπορεί να είχαν επιβιώσει κάποιους αιώνες αργότερα, αλλά γύρω στον 9ο αιώνα η ποίησή της φαίνεται ότι εξέλειπε{{sfn|Reynolds|2001|p=81}}, και κατά τον 12ο αιώνα, ο [[Ιωάννης Τζέτζης]] μπορούσε να γράφει ότι «το πέρασμα του χρόνου έχει καταστρέψει τη Σαπφώ και τα έργα της»{{refn|1=Tzetzes, ''On the Metres of Pindar'' 20–22 = T. 61}}. Οι αλεξανδρινοί φιλόλογοι της ελληνιστικής εποχής είχαν συγκεντρώσει το έργο της σε εννέα βιβλία, αν και σήμερα δεν σώζονται τα περισσότερα εξ αυτών.<ref>{{Cite book|title=Αρχαία ελληνική γραμματολογία|first=Φάνης Ι.|last=Κακρίδης|isbn=|year=2005|location=Αθήνα|page=65}}</ref>
Σύμφωνα με την παράδοση, η ποίηση της Σαπφούς χάθηκε επειδή η Εκκλησία αποδοκίμαζε την ηθική της{{sfn|Mendelsohn|2015}}. Αυτοί οι θρύλοι φαίνεται ότι είχαν αρχή στην [[Αναγέννηση]] – περί το 1550, ο [[Τζερόλαμο Καρντάνο ]] έγραψε ότι ο [[Γρηγόριος Ναζιανζηνός ]] (339-390) κατέστρεψε δημοσίως τα έργα της Σαπφούς, και κατά το τέλος του 16ου αιώνα ο [[Ιωσήφ Σκάλιγκερ]] ισχυρίστηκε ότι τα έργα της κάηκαν στην Ρώμη και την Κωνσταντινούπολη το 1073 με διαταγή του [[Πάπας Γρηγόριος Ζ΄|Πάπα Γρηγόριου Ζ΄]]{{sfn|Reynolds|2001|p=81}}. Στην πραγματικότητα, τα έργα της Σαπφούς μάλλον χάθηκαν καθώς η ζήτηση για αυτά δεν ήταν επαρκής για να αντιγραφούν όταν οι [[Κώδικας (παλαιογραφία)|κώδικες]] αντικατέστησαν ως κύρια μορφή βιβλίου τους πάπυρους{{sfn|Reynolds|2001|p=18}}. Ακόμα ένας παράγοντας που συνέβαλε στην εξαφάνιση των ποιημάτων της Σαπφούς μπορεί να ήταν η απαρχαιωμένη μορφή της [[Αιολική διάλεκτος|Αιολικής]] της διαλέκτου{{sfn|Grafton|Most|Settis|2010|page=858}}{{sfn|Williamson|1995|pages=41–42}}{{sfn|Reynolds|2001|page=18}}{{sfn|Haarman|2014|page=164}}, η οποία περιέχει πολλούς αρχαϊσμούς και καινοτομίες που δεν υπάρχουν σε άλλες [[Αρχαίες ελληνικές διάλεκτοι|Αρχαίες ελληνικές διαλέκτους]]{{sfn|Woodard|2008|p=50-52}}. Κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο, όπου μέχρι τότε η [[Αττική διάλεκτος]] είχε γίνει η στάνταρντ μορφή για τα λογοτεχνικά έργα{{sfn|Williamson|1995|page=41}}, πολλοί αναγνώστες έβρισκαν τη διάλεκτο της Σαπφούς δύσκολη στην κατανόηση{{sfn|Williamson|1995|pages=41–42}} και, το 2ο αιώνα μ.Χ., ο Ρωμαίος συγγραφέας [[Απουλήιος ]] συγκεκριμένα σχολιάζει την «παραδοξότητα» της{{sfn|Williamson|1995|page=41}}.
| |||