Αποστολή παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες από τον ΔΣΕ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Κατά τη διάρκεια του ελληνικού εμφύλιου, και ειδικά το 1948-1949, ένας αριθμός παιδιών που εκτιμάται γύρω στις 25.000 απομακρύνθηκε από τις εστίες του, κυρίως από τη Βόρεια Ελλάδα, και οδηγήθηκε σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης από το [[ΔΣΕ|Δημοκρατικό Στρατό]] και την [[Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση]] ("Κυβέρνηση του Βουνού"). Κατά την [[Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση]], ο λόγος αυτής της πράξης ήταν η προστασία των παιδιών από τον πόλεμο και τον "Μοναρχο-φασισμό". Άποψη ορισμένων σύγχρονων ιστορικών είναι ότι τα αίτια ήταν περισσότερο στρατιωτικά και λιγότερο ανθρωπιστικά.<ref>[http://www.kathimerini.gr/465451/article/epikairothta/ellada/to-paidomazwma-ston-emfylio Μαραντζίδης Νίκος, Το «παιδομάζωμα» στον Εμφύλιο, Η Καθημερινή, 12.08.2012]</ref>

Η μεταφορά αυτή των παιδιών χαρακτηρίστηκε από την ελληνικήΕλληνική κυβέρνησηΚυβέρνηση με τον ψυχολογικά φορτισμένο όρο "[[παιδομάζωμα]]" για να γίνεται παραλληλισμός με την εξαναγκασμένη απομάκρυνση των παιδιών των Ελλήνων από τους Τούρκους. Για το θέμα αυτό, το 1949 εκδόθηκε σειρά τριών ελληνικών γραμματοσήμων με τον τίτλο "Παιδομάζωμα". Η τότε Ελληνική Κυβέρνηση έφερε αυτό το θέμα στον ΟΗΕ χαρακτηρίζοντας το γεγονός "γενοκτονία". Αυτή ήταν και η πρώτη παγκοσμίως χρήση της λέξης σε επίσημο έγγραφο. Ειδική επιτροπή του ΟΗΕ διερεύνησε επιτόπου τις καταγγελίες. Το "παιδομάζωμα" έγινε αντικείμενο προπαγάνδας και αντι-προπαγάνδαςαντιπροπαγάνδας από τις αντιμαχόμενες πλευρές του Εμφυλίου, καθώς και αργότερα, μέχρι τη σύγχρονη εποχή.

Τα παιδιά ζούσαν στην περιοχή Radebeul κοντά στη Δρέσδη, υπό την αυστηρή εποπτεία του ΚΚΕ και των Γερμανικών Αρχών. Η διαπαιδαγώγησή τους είχε έντονα στρατιωτικά χαρακτηριστικά και είχε ως στόχο να γίνουν μαχητές για την "απελευθέρωση της Ελλάδας από τον Μοναρχο-Φασισμό". Οι μετακινήσεις τους και οι επαφές με τους Γερμανούς ήταν περιορισμένες, και η αλληλογραφία με τις οικογένειές τους ελεγχόταν από το ΚΚΕ. Καθώς τα παιδιά γίνονταν ενήλικες και αποκτούσαν ιδιωτική ζωή, εργασίες και νοικοκυριά, διασκορπίστηκαν σε διάφορες πόλεις της Αν. Γερμανίας. Ταυτόχρονα, έδειχναν όλο και λιγότερη προθυμία να υπακούουν σε συμβουλές και εντολές του ΚΚΕ. Το 1955 για πρώτη φορά επιτράπηκε σε 630 νεαρούς να επισκεφθούν τους γονείς τους που ζούσαν στη Ρουμανία, την Τσεχοσλοβακία, τη Βουλγαρία και άλλες ανατολικές χώρες. Μερικοί διέφυγαν στο Δυτικό Βερολίνο και από εκεί σε άλλες χώρες. Μέρος των ενήλικων πλέον Ελλήνων στην Αν.[[Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας|Ανατολική Γερμανία]] υιοθέτησαν πολιτικές απόψεις που έρχονταν σε αντίθεση με τις επίσημες του Γερμανικού κράτους, ιδίως μετά τη δημιουργία του "ευρωκομμουνιστικού" κόμματος στην Ελλάδα, με συνέπεια να χάσουν τις εργασίες τους. Περίπου 400 άτομα έφυγαν στη Δυτική Γερμανία και αργότερα στην Ελλάδα. Αυτός ο επαναπατρισμός διευκολύνθηκε από τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων της Αν. Γερμανίας με την Ελλάδα το 1973 και ακόμα περαιτέρω με την εγκατάσταση των κυβερνήσεων Καραμανλή και ΠΑΣΟΚ μετά τη δικτατορία. Μέχρι την διάλυση της Αν.Γερμανίας το 1989, οι περισσότεροι Έλληνες είχαν φύγει από τη χώρα.<ref>[http://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/0090599042000246442?needAccess=true Stefan Troebst, "Evacuation to a cold country: child refugees from the Greek Civil War in the German Democratic Republic, 1949–1989", ''Nationalities Papers'', Vol.32, 2004, Issue 3]</ref>