Ελληνιστική Κοινή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Ελληνιστική Κοινή''' (κοινή εννοείται διάλεκτος) είναι η λαϊκή μορφή της [[Αρχαία ελληνική γλώσσα|αρχαίας ελληνικής γλώσσας]]<ref>Περιλαμβάνεται στον όρο της Αρχαιοελληνικής γλώσσας, ωστόσο οι μεταλλάξεις της ελληνικής γλώσσας κατά την ελληνιστική περίοδο δικαιολογούν μεθοδολογικά την διακριτή θεώρησή της με αυτήν.</ref> που εμφανίστηκε και επικράτησε στη μετακλασσική [[αρχαιότητα]] (συμβατικά περίπου: 300350 π.Χ. - 300500 μ.Χ.<ref>{{Cite book|title=Συνοπτική Ιστορία της Ελληνικής Γλώσσας|first=Γεώργιος|last=Μπαμπινιώτης|isbn=|year=2002|location=Αθήνα|page=114}}</ref>) και αποτελεί την τέταρτη περίοδο στην ιστορία της μακραίωνης [[ελληνική γλώσσα|ελληνικής γλώσσας]]. Άλλες ονομασίες της είναι ''Αλεξανδρινή'', ''Ελληνιστική'', ''Κοινή'' ή ''Ελληνική της Καινής Διαθήκης''. Η Κοινή είναι ιδιαίτερα σημαντική όχι μόνο για τους [[Έλληνες]], που αποτέλεσε την πρώτη τους κοινή διάλεκτο και προπομπό της [[δημοτική γλώσσα|δημοτικής]], αλλά και για όλον τον [[Δυτικός πολιτισμός|Δυτικό πολιτισμό]], για τον οποίο αποτέλεσε την [[lingua franca]] στην περιοχή της [[Μεσόγειος|Μεσογείου]]. Η Κοινή ήταν επίσης η γλώσσα στην οποία γράφτηκαν τα [[ευαγγέλιο|Ευαγγέλια]] καθώς και η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε για την διδασκαλία και εξάπλωση του [[Χριστιανισμός|Χριστιανισμού]] στα πρώτα χρόνια μετά [[Ιησούς Χριστός|Χριστόν]]. Η Κοινή ήταν επίσης ανεπίσημα πρώτη ή δεύτερη γλώσσα σε ολόκληρη την [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία]] και ενώ στη Δύση σταδιακά εκτοπίστηκε από τα μεσαιωνικά λατινικά (τη [[Λαϊκή Λατινική γλώσσα]]), στην Ανατολή παρέμεινε για αιώνες η καθομιλουμένη.

Κάποιοι λόγιοι όπως ο [[Απολλώνιος ο Δύσκολος]] και ο [[Αίλιος Ηρωδιανός]] χρησιμοποίησαν τον όρο ''Κοινή'' αναφερόμενοι στην Πρωτοελληνική γλώσσα, ενώ άλλοι αναφερόμενοι σε οποιαδήποτε καθομιλουμένη μορφή της ελληνικής -δηλαδή για τη γλώσσα που κατά περιόδους διέφερε από την λόγια γλώσσα. Οταν όμως η Ελληνιστική Κοινή έγινε και γλώσσα της λογοτεχνίας της εποχής της (δηλαδή γύρω στον 1ο π.Χ. αιώνα), τότε ο διαχωρισμός άλλαξε. Κάποιοι άρχισαν λοιπόν τότε να διαχωρίζουν τη γλώσσα ανάμεσα στην Ελληνική (σαν καθαρό απόγονο της κλασικής γλώσσας, ως μετακλασική γλώσσα των λογίων) και στην καθομιλουμένη από διάφορους λαούς, του ελληνικού συμπεριλαμβανομένου. Άλλοι επέλεξαν διαφορετικό διαχωρισμό και ανέφεραν ως Κοινή την Αλεξανδρινή (την περὶ τῆς Ἀλεξανδρέων διαλέκτου) ή τη διάλεκτο της [[Αλεξάνδρεια]]ς ενώ άλλη την σχεδόν παγκόσμια γλώσσα της εποχής.

Το πέρασμα στην επόμενη περίοδο, που είναι γνωστή και ως [[Μεσαιωνική ελληνική γλώσσα|Μεσαιωνική ελληνική]], χρονολογείται από την ίδρυση της [[Κωνσταντινούπολη|Πόλης]] από τον [[Μέγας Κωνσταντίνος|Κωνσταντίνο Α']] το 330, ενώ ωρισμένοι υποστηρίζουν ότι για ιστορικούς και γλωσσικούς λόγους το πέρασμα στην [[Μεσαιωνική ελληνική γλώσσα]] χρονολογείται τον 6ο αιώνα μΧ. Η μετά-Κλασική περίοδος της Ελληνικής αναφέρεται έτσι στην δημιουργία και την εξέλιξη της Κοινής διαμέσου της όλης Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής περιόδου της ιστορίας έως τις αρχές του Μεσαίωνα.