Πρέβεζα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η Πρέβεζα και οι υπόλοιπες Βενετικές κτήσεις θα περιέλθουν αυτοδικαίως στους Γάλλους, τον Μάιο του 1797, μετά την κατάλυση της Δημοκρατίας της Βενετίας από τον [[Ναπολέων Α΄ Βοναπάρτης|Ναπολέοντα Α΄]] και κατά τα οριζόμενα, αργότερα, στη [[Συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο]]. Ενάμιση μήνα μετά, στις 29 Ιουνίου 1797, αποβιβάζεται στη Κέρκυρα ο Γάλλος στρατηγός Ζεντιγί, (Gentilli), με τα στρατεύματά του. Όλα τα Επτάνησα και οι παράλιες Ηπειρωτικές κτήσεις των Ενετών, μεταξύ των οποίων και η Πρέβεζα, τέθηκαν υπό τις διαταγές του και μετά την αναχώρησή του, τον Ιούλιο του 1797, υπό τις διαταγές του στρατηγού Σαμπώ (Chabot). Ο Γάλλος ταγματάρχης Ιωσήφ Γκες (Gues) ορίσθηκε διοικητής της Λευκάδας, στην οποία υπαγόταν και η Πρέβεζα. και οιΟι Σουλιώτες της περιοχής, με υπόμνημά τους προς τον Γάλλο υποστράτηγο Ρόουζ (Rose), ζήτησαν να τεθούν υπό την προστασία τους.<ref>Βλ. Ηλίας Βασιλάς, Η μάχη της Νικοπόλεως και ο Χαλασμός της Πρέβεζας, ''Ηπειρωτική Εστία'' 1954-55. Το άρθρο συμπεριέχεται στα [https://www.academia.edu/1479912 ''Άπαντα''] του Βασιλά, Πρέβεζα, 2012, σελ. 250-318.</ref>

Ο Μέγας Ναπολέων έστειλε ως πολιτικούς εκπροσώπους του στην Πρέβεζα τους επιφανείς Έλληνες της Κορσικής αδελφούς Στεφανόπολι. Ο στρατηγός Λα Σαλσέτ (La SalchetteSalcette) με 280 Γάλλους Γρεναδιέρους στρατιώτες (κατ' άλλη άποψη 700) φτάνει με πλοία, ειρηνικά, στην Πρέβεζα.<ref>Βλ. Σπύρος Μελάς, ''Αλή Πασάς, Τοτο λιοντάρι της Ηπείρου'', Αθήνα.</ref> Οι Πρεβεζάνοι υποδέχονται με χαρά τους Γάλλους. Τοκαι το [[Γαλλικό Δημοκρατικό Ημερολόγιο|Γαλλικό Ημερολόγιο]] υιοθετείται στα δημόσια έγγραφα της πόλης.

Γράφουν στα έγγραφά τους «ΠΕΑ (= «Πρώτο ‘Ετος Απελευθέρωσης»).{{παραπομπή}} Ο ιστορικός Κάδμιος γράφει για την άφιξη των Γάλλων στην Πρέβεζα: ''«Τω 1798, ότε υψώθη η Γαλλική σημαία επί των δήθεν επάλξεων του ερειπωμένου φρουρίου της Πρεβέζης, δεν υπήρχον επ' αυτού ή τρία σιδηρά τηλεβόλα, η δε Γαλλική Δημοκρατία από πολλών μεριμνών περισπωμένη, ελάχιστον εφρόντιζε περί της σπουδαίας ταύτης θέσεως. Η άμυνα αυτής, μετά περιοχής της Νικοπόλεως είχεν εμπιστευθή εις διακοσίους ογδοήκοντα Γρεναδιέρους, υπό την διοίκησιν του Στρατηγού La Salcette (ή La Salchette). Μόλις ούτος ώπλισεν και ωργάνωσε την Εθνοφυλακήν της Πρεβέζης και απέστειλε πολεμοφόδια εις τους Σουλιώτας, τους προσφερθέντας να ταχθώσιν υπό την Γαλλικήν σημαίαν και συμπράξωσι προς απόκρουσιν του Αλή Πασά, εσκέφθη διά την άμυναν της προκεχωρημένης θέσεως Νικοπόλεως»''<ref>Κάδμιος: Πολεμικαί Επιχειρήσεις παρά την Πρέβεζαν, σελίδασελ. 14), εκδόσεις Σαλίβερου, εν Αθήναις, 1900</ref>

Τελικά στις 12/23 Οκτωβρίου 1798 δυνάμεις 7000 έφιππων και πεζών Τουρκαλβανών επιτέθηκαν στις δυνάμεις της Φρουράς Πρέβεζας που είχαν οχυρωθεί στην αρχαία Νικόπολη. Ήταν 280 Γάλλοι γρεναδιέροι, 60 Σουλιώτες πολεμιστές υπό τον καπετάν Χριστάκη και 200 Πρεβεζάνοι πολιτοφύλακες.<ref>Στρατηγός Camus: «Απομνημονεύματα», Παρίσι, 1815</ref> Η μάχη διήρκεσε μιά ολόκληρη μέρα και περιγράφεται στο λήμμα [[Χαλασμός της Πρέβεζας]]. Μετά τη σφαγή της φρουράς ακολούθησε η σφαγή των αμάχων της Πρέβεζας και στη συνέχεια το επόμενο διήμερο η σφαγή της Σαλαώρας.<ref>Μάνος Δημήτριος: «Αλή Πασάς Τεπελενλής», Εκδόσεις Άλφα, Αθήνα</ref> Για τη σφαγή αυτή αναφέρεται σχετικά ο Γάλλος Πρόξενος στα Ιωάννινα [[Φρανσουά Πουκεβίλ|Pouqueville]].<ref>Μιχαήλ Ντασκαγιάννης: «Ο Χαλασμός της Πρέβεζας», Περιοδικό Ιστορικά Θέματα, Απρίλιος 2005</ref><ref>Cronin, Vincent: «Napoleon», εκδόσεις Harper Collins Publishers, Λονδίνο 1994; Pp. 141-143</ref><ref>Herold J. Christopher: «The Age of Napoleon», εκδόσεις Houghton Mifflin Company, Boston, 1987; Pp. 58-59.</ref><ref>Markham, Felix: «Napoleon» εκδόσεις A Mentor, New York, 1966; Pp. 53-54</ref><ref>Chandler, David G: «Dictionary of the Napoleonic Wars», editions Simon & Schuster, New York, 1993</ref>