STS-41-D: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Νέα σελίδα: {{πτήση διαστημικού λεωφορείου | κωδικός = STS-41-D | έμβλημα αποστολής = 41-d-patch.jpg | μέγεθος εμβ...
(Καμία διαφορά)

Έκδοση από την 21:07, 25 Οκτωβρίου 2007

STS-41-D (αγγλ. Space Transportation System, διαστημικό σύστημα μεταφορών) ήταν ο κωδικός που χαρακτήριζε την πρώτη αποστολή του Ντισκάβερι της NASA. Εκτός αυτού ήταν η 12η κατά σειρά αποστολή των διαστημικών λεωφορείων.

{{{όνομα}}}
Έμβλημα της αποστολής
Αρχείο:41-d-patch.jpg
Χαρακτηριστικά της αποστολής
NSSDC ID: STS-41-D
Λεωφορείο: Ντισκάβερι
Εξέδρα Εκτόξευσης: LC-39A
Εκτόξευση: 30 Αυγούστου 1984, ώρα 8:41:50 EDT
Προσγείωση: 5 Σεπτεμβρίου 1984, ώρα 8:37:54 PDT, στο Edwards AFB
Διάρκεια Αποστολής: 6/00:56:04
Απόγειο: 307 km
Περίγειο: 300 km
Περίοδος: 90,6 min
Ύψος Τροχιάς: 340 km
Έγκλιση Τροχιάς: 28,5°
Μήκος Διαδρομής: 4.007.000 km
Φορτίο: 119.511 kg (εκτόξευση)
091.476 kg (προσγείωση)
021.552 kg (φορτίο)
Αναμνηστική Φωτογραφία

Πίσω: Walker, Resnik
Μπροστά: Mullane, Hawley, Hartsfield, Coats
Άλλες Πτήσεις
Προηγούμενη πτήση Επόμενη πτήση
STS-41-C του Τσάλλεντζερ STS-51-Α

Πλήρωμα

Το πλήρωμα που επάνδρωσε την πτήση, εκτός από τον διοικητή δεν είχε μέχρι τότε ενεργή εμπειρία διαστημικής πτήσης. Στην παρένθεση δίνεται ο μέχρι τότε αριθμός πτήσεων τους αντίστοιχα (συμπεριλαμβανομένης της παρούσας STS-41-D):

Διοικητής Henry Hartsfield, Jr. (2)
Πιλότος Michael Coats (1)
Πρώτος Ειδικός αποστολής Judith Resnik (1)
Δεύτερος Ειδικός αποστολής Steven Hawley (1)
Τρίτος Ειδικός αποστολής Richard Mullane (1)
Πρώτος Ειδικός φορτίου Charles Walker (1)

Περιγραφή της αποστολής

Το διαστημικό λεωφορείο Ντισκάβερι εκτοξεύθηκε για την παρθενική του πτήση - την 12η του προγράμματος - στις 30 Αυγούστου 1984. Ήταν το τρίτο κατά σειρά διαστημικό λεωφορείο που κατασκευάστηκε και ελαφρύτερο από τα άλλα δύο, κυρίως λόγω του ελαφρότερου αλεξίθερμου υλικού του.

Η αποστολή αρχικά προγραμματίστηκε για τις 25 Ιουνίου, αλλά λόγω ποικίλων τεχνικών προβλημάτων, συμπεριλαμβανομένης και της επαναμεταφοράς του σκάφους στο Κτίριο Συναρμολόγησης Πυραύλων, το λεγόμενο VAB (αγγλ. Vehicle Assembly Building) για την αντικατάσταση μιας κύριας μηχανής, η εκτόξευση επαναπροσδιορίστηκε για τις 30 Αυγούστου, ώρα 8:41 π.μ. EDT. Τελικά η εκτόξευση έγινε, με μία ελάχιστη καθυστέρηση 6 λεπτών και 50 δευτερολέπτων, αυτή τη φορά λόγω κάποιου ιδιωτικού αεροσκάφους που παραβίασε τον εναέριο χώρο της βάσης πλησιάζοντας την εξέδρα εκτόξευσης. Ήταν η τέταρτη προσπάθεια εκτόξευσης για το Ντισκάβερι.

 
Η εκτόξευση της πτήσης STS-41-D.

Λόγω της δίμηνης καθυστέρησης, η αποστολή STS 41-F ακυρώθηκε (ενώ η STS 41-Ε είχε ήδη ακυρωθεί) και τα αρχικά φορτία του περιλήφθηκαν αναγκαστικά στην πτήση STS 41-D, φτάνοντας ένα συνολικό φορτίο μάζας 21.000 κιλών, ένα ρεκόρ για τα διαστημικά λεωφορεία της εποχής εκείνης.

Από το εξαμελές ιπτάμενο πλήρωμα, μόνο ο διοικητής, ο Henry W. Hartsfield Jr., είχε ξανακάνει ταξίδι με διαστημικό λεωφορείο. Ο πιλότος Michael L. Coats και οι τρεις ειδικοί στην αποστολή, η Judith A. Resnik, ο Richard M. Mullane και ο Steven A. Hawley καθώς και ο ειδικός για το φορτίο, ο Charles D. Walker, κάναν το πρώτο τους ταξίδι. Ο Walker ήταν υπάλληλος της εταιρίας McDonnell Douglas Corp. και ο πρώτος αστροναύτης με εξειδίκευση στα φορτία που χρηματοδοτήθηκε από εταιρεία.

Το φορτίο αποτελούσαν ως επί το πλείστον τρεις δορυφόροι τηλεπικοινωνίας, ο SBS-D (Satellite Business Systems), ο Telstar 3-C για την Telesat του Καναδά και ο SYNCOM IV-2, ή Leasat-2, κατασκευασμένος από την Hughes και ναυλωμένος στο ναυτικό. Ο Leasat-2 ήταν ο πρώτος μεγάλος δορυφόρος τηλεπικοινωνιών που διέθετε τις απαραίτητες προδιαγραφές συγκεκριμένα για την εγκατάσταση από διαστημικό λεωφορείο. Και οι τρεις δορυφόροι εγκαταστάθηκαν με επιτυχία και μπήκαν σε λειτουργία.

Ένα άλλο ωφέλιμο φορτίο ήταν το OAST-l, ένας συλλέκτης ηλιακής ενέργειας, πλάτους τεσσάρων μέτρων, και μήκους 31 μέτρων, ο οποίος ήταν αναδιπλωμένος σε συσκευασία 180 χιλιοστών. Ο συλλέκτης έφερε ποικίλους διαφορετικούς τύπους πειραματικών ηλιακών κυττάρων. Ήταν η μεγαλύτερη δομή που εγκαταστάθηκε από επανδρωμένο διαστημικό σκάφος και και επεκτάθηκε αρκετές φορές για να αποδείξει τις δυνατότητες πραγματοποίησης μεγάλων μα και ελαφρών ηλιακών συλλεκτών για μελλοντική εφαρμογή σε μεγάλες εγκαταστάσεις στο διάστημα, π.χ. στον διεθνή διαστημικό σταθμό.

Το πείραμα Continuous Flow Electrophoresis System (CFES), που χρηματοδοτήθηκε από την εταιρεία McDonnell Douglas και χρησιμοποιεί ζωντανά κύτταρα, ήταν πιο εξελιγμένο από αυτό παλαιότερης πτήσης και λειτούργησε υπό την επίβλεψη του Walker για περισσότερο από 100 ώρες κατά τη διάρκεια της πτήσης. Πραγματοποίησε επίσης ένα πείραμα φοιτητών που εξέτασε τον σχηματισμό κρυσταλλικής δομής υπό την επιρροή της μικροβαρύτητας. Τα κυριώτερα σημεία της αποστολής ήταν η χρησιμοποίηση μιας φωτογραφικής μηχανής ταινιών IMAX, που συμπεριλήφθηκε αργότερα στο αντίστοιχο κινηματογραφικό έργο The Dream is Alive.

Η αποστολή διάρκεσε 6 ημέρες και 56 λεπτά, με την προσγείωση στο διάδρομο 17 του Edwards AFB, στις 5 Σεπτεμβρίου, ώρα 8:37 π.μ. PDT. Διάνυσε κατά την διάρκεια της πτήσης 3,6 εκατομμύρια χιλιόμετρα και έκανε 97 τροχιές γύρω από την γη.

Μεταφέρθηκε στην βάση του, στο Διαστημικό Κέντρο Κέννεντυ στις 10 Σεπτεμβρίου.

Gallery

Το έμβλημα της αποστολής

Τα δώδεκα αστέρια του εμβλήματος της αποστολής συμβολίζουν ότι ήταν η δωδέκατη πτήση διαστημικού συστήματος μεταφορών.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι