|
Στις 25 Φεβρουαρίου, τα νέα για τη διακήρυξη εξαπλώθηκαν σ'όλο το Παρίσι και την επαρχία. Εκτιμάται ότι κατά την διάρκεια των τριών ημερών του Φεβρουαρίου, από τις 22 έως και τις 24, υπήρξαν 350 νεκροί και τουλάχιστον 500 τραυματίες.
[[Κατηγορία:Λήμματα που χρειάζονται διευκρίνιση|Πρόχειρο/TALE 75/Révolution française de 1848]]
[[Κατηγορία:Επαναστάσεις τον 19ο αιώνα]]
[[Κατηγορία:Ιουλιανή Μοναρχία]]
== Αφηγήσεις και αναλύσεις ==
[[Αρχείο:François_Vincent_Raspail_Neurdein_BNF_Gallica.jpg|μικρογραφία|François-Vincent Raspail]]
{{CquoteΟ [[Καρλ Μαρξ| Καρλ Μαρξ]] αναλύει τα γεγονότα στο βιβλίο ''Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία''<ref>[http://www.marxists.org/francais/marx/works/1850/03/km18500301.htm Les luttes de classes en France] Sur le site marxists.org consulté le 30 mars 2012</ref>:<blockquote>Στις 25 Φεβρουαρίου, προς το μεσημέρι και ενώ η Δημοκρατία δεν είχε ακόμα διακηρυχθεί, οι υπουργοί είχαν πάρει ήδη θέση. Άλλοι με τους αστούς της Προσωρινής Κυβέρνησης και άλλοι με τους στρατηγούς, τους τραπεζίτες και τους δικηγόρους της National. Αυτήν όμως τη φορά, οι εργάτες ήταν αποφασισμένοι να μην ανεχθούν παρόμοια υπεξαίρεση και δολοπλοκία με εκείνη του Ιουλίου 1830. Ήταν έτοιμοι να ξαναρχίσουν τον αγώνα και να επιβάλλουν την Δημοκρατία με την δύναμη των όπλων. Επιφορτισμένος με αυτήν την αποστολή, ο Raspail πήγε στο Δημαρχείο. Στο όνομα του παρισινού προλεταριάτου, διέταξε την Προσωρινή Κυβέρνηση να διακηρύξει την Δημοκρατία, δηλώνοντας πως αν η λαϊκή εντολή δεν εκτελούνταν μέσα σε δύο ώρες, θα ξαναγυρνούσε επικεφαλής 200.000 ανδρών. Τα νεκρά κορμιά των αγωνιστών δεν είχαν καλά-καλά κρυώσει, τα οδοφράγματα δεν είχαν ξεστηθεί, οι εργάτες δεν είχαν ακόμη αφοπλιστεί και η μόνη δύναμη που μπορούσαν να τους αντιτάξουν ήταν η Εθνοφρουρά. ▼Ο [[Καρλ Μαρξ|Καρλ Μαρξ]] αναλύει τα γεγονότα στο βιβλίο ''Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία''<ref>[http://www.marxists.org/francais/marx/works/1850/03/km18500301.htm Les luttes de classes en France] Sur le site marxists.org consulté le 30 mars 2012</ref>:
{{CquoteΚάτω απ'αυτές τις περιστάσεις, οι πολιτικές βολιδοσκοπήσεις και οι νομικίστικες ευσυνειδησίες της προσωρινής κυβέρνησης, εξανεμίστηκαν αυτόματα. Πριν καλά-καλά εκπνεύσει η δίωρη προθεσμία, οι τοίχοι του Παρισιού γέμισαν με γιγαντιαία συνθήματα: "Γαλλική Δημοκρατία! Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη!"</blockquote>Περιγραφή αυτών των ημερών της επανάστασης, γίνεται στο βιβλίο ''"Η Αισθηματική Αγωγή"'' του [[Γκυστάβ Φλωμπέρ| Φλωμπέρ]]: αποτελούν το πλαίσιο για την έναρξη του τρίτου μέρους:<blockquote>Το προηγούμενο βράδυ, η θέα του κάρου με τα πέντε πτώματα, περιμαζεμένα ανάμεσα στους νεκρούς του Βουλεβάρτου των Καπουτσίνων, είχε αλλάξει τις διαθέσεις του λαού. Ενώ στο Παλάτι του Κεραμεικού, οι υπασπιστές διαδέχονταν ο ένας τον άλλον, ενώ ο κ.Μολέ, απασχολημένος με τον σχηματισμό μιας νέας κυβέρνησης, δεν ξαναφαινόταν, ενώ ο Θιέρσος προσπαθούσε να σχηματίσει άλλη κυβέρνηση και ο βασιλιάς μηχανορραφούσε, δίσταζε και έδινε στον Μπυζώ την στρατιωτική εξουσία για να μην τον αφήσει τελικά να την χρησιμοποιήσει, η εξέγερση, σαν να κατευθυνόταν από ένα και μόνο χέρι, οργανωνόταν εκπληκτικά. Άντρες με παράφορη ευφράδεια μιλούσαν στα πλήθη, μέσα στον δρόμο. Άλλοι χτυπούσαν με όλη τους την δύναμη τις καμπάνες των εκκλησιών. Χυνόταν μολύβι, τυλίγονταν φυσίγγια. Τα δέντρα των λεωφόρων, τα δημόσια ουρητήρια, τα παγκάκια, τα σιδερένια κάγκελα, οι φανοστάτες, όλα είχαν ξεριζωθεί, αναποδογυριστεί. Το πρωί, το Παρίσι ήταν γεμάτο οδοφράγματα. Η αντίσταση δεν κράτησε πολύ. Παντού έμπαινε στην μέση η Εθνοφρουρά - έτσι που κατά τις οκτώ ο λαός, θέλοντας και μη, εξουσίαζε πέντε στρατώνες, σχεδόν όλες τις δημαρχίες, τα πιο σημαντικά στρατηγικά σημεία. Από μόνη της, η Μοναρχία, δίχως σκούντημα, σωριαζόταν σε ερείπια, και γινόταν τώρα επίθεση στο φυλάκιο του Σατώ-ντ'Ω για την απελευθέρωση 50 φυλακισμένων που δεν βρίσκονταν εκεί.</blockquote>Ο [[Αλεξίς ντε Τοκβίλ]], περιδιαβαίνοντας στο Παρίσι στις 25 Φεβρουαρίου 1848, συγκλονισμένος από τις λαϊκές πρωτοβουλίες, που ξεφύτρωναν από όλες τις πλευρές:<blockquote>Δύο πράγματα με συγκλόνισαν: το πρώτο ήταν ο χαρακτήρας, δεν θάλεγα κυρίως, αλλά μοναδικά και αποκλειστικά λαϊκός, της επανάστασης που μόλις συνετελέσθη. Η κατίσχυση που επέφερε ο λαός αυτός καθεαυτός, δηλαδή οι τάξεις της χειρωνακτικής εργασίας, πάνω σε όλες τις άλλες τάξεις. Το δεύτερο ήταν η μεγαθυμία και η γενναιοφροσύνη που επεδείκνυε ο όχλος, που από την μια στιγμή στην άλλη είχε γίνει ο μοναδικός αφέντης του Παρισιού.(...) Κατά την διάρκεια αυτής της μέρας δεν είδα ούτε έναν εκπρόσωπο της παλιάς εξουσίας, ούτε στρατιώτη, ούτε χωροφύλακα, ούτε αστυνομικό. Η Εθνοφρουρά είχε εξαφανιστεί. Μόνον ο λαός οπλοφορούσε, φύλαγε τα δημόσια κτίρια,φύλαγε σκοπιές, διέταζε, τιμωρούσε.(...) Από τις 25 Φεβρουαρίου (1848)χιλιάδες παράξενα συστήματα ξεπήδησαν ορμητικά από τα πνεύματα της πρωτοπορίας και διαδόθηκαν στα ανήσυχα πνεύματα του πλήθους. Όλα ήταν ακόμη όρθια εκτός από την Βασιλεία και το Κοινοβούλιο και φαινόταν πως από την επαναστατική σύγκρουση όλη η κοινωνία είχε διαλυθεί και πως πειραματίζονταν για την νέα μορφή που έπρεπε να δώσουν στο οικοδόμημα που θα έβαζαν στην θέση της. Καθένας πρότεινε το σχέδιό του: άλλος το δημοσίευε στις εφημερίδες, άλλος σε αφίσες που γέμιζαν τους τοίχους, άλλος βγάζοντας λόγο στον δρόμο. Ένας υποστήρζε την κατάργηση της ανισότητας του πλούτου, άλλος απαιτούσε την κατάργηση της ανισότητας στην μόρφωση, ο τρίτος επιχειρούσε να εξαφανίσει την αρχαιότερη των ανισοτήτων, αυτήν των ανδρών και των γυναικών. Υπεδείκνυαν αντίδοτα κατά της φτώχειας και γιατρικά κατά της αρρώστειας που λέγεται "δουλειά" και ταλανίζει την ανθρωπότητα από την αρχή της ύπαρξής της. Οι θεωρίες αυτές ήταν τόσο ετερόκλιτες, συχνά αντιθετικές και κάποιες φορές αντιμαχόμενες. Όλες όμως, στόχευαν πιο κάτω απ'ότι η εξουσία προσπαθώντας να μετασχηματίσουν την κοινωνία αυτή καθεαυτή, από την οποία θα εκπορεύονταν η εξουσία. Όλες αυτές οι θεωρίες πήραν το κοινό όνομα: ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ.<ref>A. de Tocqueville, Souvenirs, texte établi par Luc Monnier, Folio Gallimard, 1964, pp.128-129</ref> }}</blockquote>Ο [[Βίκτωρ Ουγκώ|Βικτώρ Ουγκώ]] μας θυμίζει λεπτομερώς αυτή την εξέγερση στο βιβλίο του "Τα Πράγματα που είδα".▼▲{{Cquote|Στις 25 Φεβρουαρίου, προς το μεσημέρι και ενώ η Δημοκρατία δεν είχε ακόμα διακηρυχθεί, οι υπουργοί είχαν πάρει ήδη θέση. Άλλοι με τους αστούς της Προσωρινής Κυβέρνησης και άλλοι με τους στρατηγούς, τους τραπεζίτες και τους δικηγόρους της National. Αυτήν όμως τη φορά, οι εργάτες ήταν αποφασισμένοι να μην ανεχθούν παρόμοια υπεξαίρεση και δολοπλοκία με εκείνη του Ιουλίου 1830. Ήταν έτοιμοι να ξαναρχίσουν τον αγώνα και να επιβάλλουν την Δημοκρατία με την δύναμη των όπλων. Επιφορτισμένος με αυτήν την αποστολή, ο Raspail πήγε στο Δημαρχείο. Στο όνομα του παρισινού προλεταριάτου, διέταξε την Προσωρινή Κυβέρνηση να διακηρύξει την Δημοκρατία, δηλώνοντας πως αν η λαϊκή εντολή δεν εκτελούνταν μέσα σε δύο ώρες, θα ξαναγυρνούσε επικεφαλής 200.000 ανδρών. Τα νεκρά κορμιά των αγωνιστών δεν είχαν καλά-καλά κρυώσει, τα οδοφράγματα δεν είχαν ξεστηθεί, οι εργάτες δεν είχαν ακόμη αφοπλιστεί και η μόνη δύναμη που μπορούσαν να τους αντιτάξουν ήταν η Εθνοφρουρά.
Κάτω απ'αυτές τις περιστάσεις, οι πολιτικές βολιδοσκοπήσεις και οι νομικίστικες ευσυνειδησίες της προσωρινής κυβέρνησης, εξανεμίστηκαν αυτόματα. Πριν καλά-καλά εκπνεύσει η δίωρη προθεσμία, οι τοίχοι του Παρισιού γέμισαν με γιγαντιαία συνθήματα: "Γαλλική Δημοκρατία! Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη!"}}
Περιγραφή αυτών των ημερών της επανάστασης, γίνεται στο βιβλίο ''"Η Αισθηματική Αγωγή"'' του [[Γκυστάβ Φλωμπέρ|Φλωμπέρ]]: αποτελούν το πλαίσιο για την έναρξη του τρίτου μέρους:
{{Cquote|Το προηγούμενο βράδυ, η θέα του κάρου με τα πέντε πτώματα, περιμαζεμένα ανάμεσα στους νεκρούς του Βουλεβάρτου των Καπουτσίνων, είχε αλλάξει τις διαθέσεις του λαού. Ενώ στο Παλάτι του Κεραμεικού, οι υπασπιστές διαδέχονταν ο ένας τον άλλον, ενώ ο κ.Μολέ, απασχολημένος με τον σχηματισμό μιας νέας κυβέρνησης, δεν ξαναφαινόταν, ενώ ο Θιέρσος προσπαθούσε να σχηματίσει άλλη κυβέρνηση και ο βασιλιάς μηχανορραφούσε, δίσταζε και έδινε στον Μπυζώ την στρατιωτική εξουσία για να μην τον αφήσει τελικά να την χρησιμοποιήσει, η εξέγερση, σαν να κατευθυνόταν από ένα και μόνο χέρι, οργανωνόταν εκπληκτικά. Άντρες με παράφορη ευφράδεια μιλούσαν στα πλήθη, μέσα στον δρόμο. Άλλοι χτυπούσαν με όλη τους την δύναμη τις καμπάνες των εκκλησιών. Χυνόταν μολύβι, τυλίγονταν φυσίγγια. Τα δέντρα των λεωφόρων, τα δημόσια ουρητήρια, τα παγκάκια, τα σιδερένια κάγκελα, οι φανοστάτες, όλα είχαν ξεριζωθεί, αναποδογυριστεί. Το πρωί, το Παρίσι ήταν γεμάτο οδοφράγματα. Η αντίσταση δεν κράτησε πολύ. Παντού έμπαινε στην μέση η Εθνοφρουρά - έτσι που κατά τις οκτώ ο λαός, θέλοντας και μη, εξουσίαζε πέντε στρατώνες, σχεδόν όλες τις δημαρχίες, τα πιο σημαντικά στρατηγικά σημεία. Από μόνη της, η Μοναρχία, δίχως σκούντημα, σωριαζόταν σε ερείπια, και γινόταν τώρα επίθεση στο φυλάκιο του Σατώ-ντ'Ω για την απελευθέρωση 50 φυλακισμένων που δεν βρίσκονταν εκεί.}}
Ο [[Αλεξίς ντε Τοκβίλ]], περιδιαβαίνοντας στο Παρίσι στις 25 Φεβρουαρίου 1848, συγκλονισμένος από τις λαϊκές πρωτοβουλίες, που ξεφύτρωναν από όλες τις πλευρές:
▲{{Cquote|Δύο πράγματα με συγκλόνισαν: το πρώτο ήταν ο χαρακτήρας, δεν θάλεγα κυρίως, αλλά μοναδικά και αποκλειστικά λαϊκός, της επανάστασης που μόλις συνετελέσθη. Η κατίσχυση που επέφερε ο λαός αυτός καθεαυτός, δηλαδή οι τάξεις της χειρωνακτικής εργασίας, πάνω σε όλες τις άλλες τάξεις. Το δεύτερο ήταν η μεγαθυμία και η γενναιοφροσύνη που επεδείκνυε ο όχλος, που από την μια στιγμή στην άλλη είχε γίνει ο μοναδικός αφέντης του Παρισιού.(...) Κατά την διάρκεια αυτής της μέρας δεν είδα ούτε έναν εκπρόσωπο της παλιάς εξουσίας, ούτε στρατιώτη, ούτε χωροφύλακα, ούτε αστυνομικό. Η Εθνοφρουρά είχε εξαφανιστεί. Μόνον ο λαός οπλοφορούσε, φύλαγε τα δημόσια κτίρια,φύλαγε σκοπιές, διέταζε, τιμωρούσε.(...) Από τις 25 Φεβρουαρίου (1848)χιλιάδες παράξενα συστήματα ξεπήδησαν ορμητικά από τα πνεύματα της πρωτοπορίας και διαδόθηκαν στα ανήσυχα πνεύματα του πλήθους. Όλα ήταν ακόμη όρθια εκτός από την Βασιλεία και το Κοινοβούλιο και φαινόταν πως από την επαναστατική σύγκρουση όλη η κοινωνία είχε διαλυθεί και πως πειραματίζονταν για την νέα μορφή που έπρεπε να δώσουν στο οικοδόμημα που θα έβαζαν στην θέση της. Καθένας πρότεινε το σχέδιό του: άλλος το δημοσίευε στις εφημερίδες, άλλος σε αφίσες που γέμιζαν τους τοίχους, άλλος βγάζοντας λόγο στον δρόμο. Ένας υποστήρζε την κατάργηση της ανισότητας του πλούτου, άλλος απαιτούσε την κατάργηση της ανισότητας στην μόρφωση, ο τρίτος επιχειρούσε να εξαφανίσει την αρχαιότερη των ανισοτήτων, αυτήν των ανδρών και των γυναικών. Υπεδείκνυαν αντίδοτα κατά της φτώχειας και γιατρικά κατά της αρρώστειας που λέγεται "δουλειά" και ταλανίζει την ανθρωπότητα από την αρχή της ύπαρξής της. Οι θεωρίες αυτές ήταν τόσο ετερόκλιτες, συχνά αντιθετικές και κάποιες φορές αντιμαχόμενες. Όλες όμως, στόχευαν πιο κάτω απ'ότι η εξουσία προσπαθώντας να μετασχηματίσουν την κοινωνία αυτή καθεαυτή, από την οποία θα εκπορεύονταν η εξουσία. Όλες αυτές οι θεωρίες πήραν το κοινό όνομα: ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ.<ref>A. de Tocqueville, Souvenirs, texte établi par Luc Monnier, Folio Gallimard, 1964, pp.128-129</ref>}}
Ο [[Βίκτωρ Ουγκώ|Βικτώρ Ουγκώ]] μας θυμίζει λεπτομερώς αυτή την εξέγερση στο βιβλίο του "Τα Πράγματα που είδα".
== Συνέπειες ==
|
