Δ΄ Σταυροφορία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Δ' Σταυροφορία''' ([[1201]]-[[1204]]) είχε σκοπό και στόχο την κατάληψη της [[Ιερουσαλήμ]] μέσω μιας εισβολής στην [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]], αλλά παρέκκλινεπαρέκλινε από τον στόχο της και οι Σταυροφόροι κατέλαβαν τελικά την [[Κωνσταντινούπολη]], καταλύοντας τη [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία]] και ιδρύοντας τη [[Λατινική Αυτοκρατορία]]. Ως ιστορικό γεγονός, η Δ' Σταυροφορία αποτέλεσε ένα εξαιρετικά πολύπλοκο ιστορικό φαινόμενο, το οποίο υπήρξε αποτέλεσμα διάφορων συμφερόντων και συναισθημάτων: θρησκευτικά αισθήματα, ελπίδες των Σταυροφόρων για ηθική ανταμοιβή και επιθυμία για κέρδη και περιπέτειες και υλικά κέρδη από την άλλη πλευρά. Όμως, η επικράτηση των υλικών συμφερόντων, η οποία ήταν αισθητή και στις προηγούμενες [[Σταυροφορίες]], εκδηλώθηκε ξεκάθαρα κατά την Δ’ Σταυροφορία με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 12061204.

{{Σταυροφορίες}}Οι σταυροφόροι οι υποτιθέμενοι στρατιώτες του Βαραββά

== Η πρώτη Άλωση (12061204) ==

[[Αρχείο:ConquestOfConstantinopleByTheCrusadersIn1204.jpg|thumb|260px|ΗΦαινόταν πολιορκίαπιθανό τηςότι Κωνσταντινούποληςη απόοχυρωμένη τουςβυζαντινή πρωτεύουσα θα μπορούσε να αντισταθεί με επιτυχία στους Σταυροφόρους, των οποίων ο αριθμός δεν (1204).]]νήταν τόσο μεγάλος. Οι τελευταίοι, όμως, αποβιβάστηκαν στην ευρωπαϊκή ακτή και κατέλαβαν τον [[Γαλατάς|Γαλατά]], έσπασαν την αλυσίδα που έκλεινε τον [[Κεράτιος κόλπος|Κεράτιο κόλπο]] και εισχώρησαν σε αυτόν πυρπολώντας τα πλοία που βρίσκονταν εκεί. Ταυτόχρονα οι ιππότες επιτέθηκαν κατά της πόλης, που παρά την απεγνωσμένη αντίσταση, ιδιαίτερα από τους μισθοφόρους [[Βαράγγοι|Βαράγγους]], καταλήφθηκε τον Ιούλιο του 1204 από τους Σταυροφόρους.

Οι Σταυροφόροι μετά το θάνατο του Ισαακίου και του Αλεξίου, ύστερα από διαταγή του ίδιου του Μούρτζουφλου, θεώρησαν τους εαυτούς τους απαλλαγμένους από κάθε υποχρέωση που είχαν αναλάβει έναντι του Βυζαντίου. Η ευθεία σύγκρουση Βυζαντινών και Σταυροφόρων ήταν πια αναπόφευκτη και οι δεύτεροι άρχισαν να σχεδιάζουν την, για λογαριασμό τους, κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Τον Μάρτιο του ίδιου έτους (12061204) πραγματοποιήθηκε μεταξύ Βενετίας και Σταυροφόρων συνθήκη, σχετικά με τη διαίρεση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η πρώτη πρόταση της συνθήκης είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή: «Εν ονόματι του Χριστού, πρέπει να καταλάβουμε, δια των όπλων, την πόλη» <ref>«Tafel & Thomas, Urkunden zur altern Handels- und Staatsgeschichte I, σελ. 446 (γερμανικά)</ref>. Τα κύρια σημεία της συνθήκης είχαν ως εξής<ref>N. H. Baynes Byzantine Civilization. 1926, σελ. 289 (αγγλικά)</ref>:

{{κύριο|Άλωση της Κωνσταντινούπολης (12061204)}}

Αφού οι Σταυροφόροι δέχθηκαν τους όρους αυτούς, άρχισαν την προσπάθειά τους να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη με συνδυασμένες επιθέσεις από ξηρά και θάλασσα. Μια πρώτη επίθεση των Σταυροφόρων το πρωί της 9ης Απριλίου 1204 εναντίον του θαλάσσιου τείχους αποκρούστηκε. Στις [[12 Απριλίου]], όμως η επίθεση επαναλήφθηκε στο τείχος του Κεράτιου. Οι [[Βενετοί]], που είχαν δέσει τις γαλέρες τους ανά δύο και τις είχαν υπερυψώσει με ξύλινες κατασκευές, τις οδήγησαν γεμάτες στρατό κατά των πύργων. Μετά από σκληρή μάχη, το απόγευμα κατόρθωσαν να καταλάβουν δύο πύργους και να δημιουργήσουν πρώτα ένα άνοιγμα στα τείχη και να ανοίξουν τρεις πύλες από όπου άρχιζαν να εισχωρούν στην πόλη. Όταν νύχτωσε, οι Σταυροφόροι είχαν καταλάβει ένα μικρό μέρος της περιοχής κοντά στον Κεράτιο κόλπο. Η βυζαντινή ηγεσία απέδειξε τότε πως δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει τις περιστάσεις. Ο Αλέξιος Ε' Μουρτζούφλος και πολλοί ευγενείς εγκατέλειψαν την πόλη από τις χερσαίες πύλες προς τη Θράκη. Έτσι την επόμενη μέρα οι επιτιθέμενοι άρχισαν να προελαύνουν χωρίς να συναντήσουν ουσιαστική αντίσταση. Η πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας «έπεσε αφού υπέστη την επίθεση αυτής της εγκληματικής και πειρατικής εκστρατείας που λέγεται Δ' Σταυροφορία»<ref>N.H. Bayes "Byzantine Civilization". History X, 19291926, σελ. 289. (αγγλικά)</ref>.