Βικιπαίδεια

Βιβλιοθήκη του Συλλόγου «Οι Τρεις Ιεράρχες»: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
Η '''Βιβλιοθήκη του Συλλόγου «Οι Τρεις Ιεράρχες»''' είναι η αρχαιότερη βιβλιοθήκη της πόλεως του [[Βόλος|Βόλου]] και ήταν η μοναδική από το 1907 μέχρι το 1980 <ref> Στο ιστολόγιο της Φιλαρχαίου Εταιρείας Αλμυρού Όθρυς : 1019. Θρησκευτικο-φιλολογικός σύλλογος οι Τρεις Ιεράρχες Η Μαγνησία στο Πέρασμα του Χρόνου https://volosmagnisia.wordpress.com/2017/01/30/1019 </ref>.
[[File:Βιβλιοθήκη «Τριών Ιεραρχών» IMG 0143.jpg|thumb|Βόλος. ΗΤο βιβλιοθήκηκτίριο της βιβλιοθήκης του Συλλόγου «Οι Τρεις Ιεράρχες» κτίστηκε από τα θεμέλια μετά το σεισμό του 1955.]]
 
 
Γραμμή 7:
https://www.taxydromos.gr/Topika/188043-treis-ierarxes-sthn-pshfiakh-epoxh.html </ref>, ιεροκήρυκα της Μητρόπολης Δημητριάδος, συγγραφέα θεολογικών και ιστορικών βιβλίων <ref> Ξενάκη, Δ.Σ.: «Εξέχουσαι φυσιογνωμίαι εν Πηλίω και Βόλω», Βόλος, 1933, σελ.68 </ref>. Αυτός, μαζί με μια ομάδα φιλομαθών αστών του Βόλου, ίδρυσαν το Σύλλογο «Οι Τρείς Ιεράρχαι», τόσο γιατί είχαν διαπιστώσει την έλλειψη της ύπαρξης βιβλιοθήκης στην πόλη, όσο και την ανάγκη ενημέρωσης των Βολιωτών, μέσω διαλέξεων, σε θρησκευτικά και φιλολογικά θέματα.
 
Έκτοτε η βιβλιοθήκη αυτή διοικείται από το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου,. στηΣτη μακρόχρονη ιστορία της υπηρέτησαν ως πρόεδροι άνθρωποι που συνεισέφεραν πολλά στο δύσκολο έργο της διατήρησης μιας τέτοιας βιβλιοθήκης:
 
•1907-1909 [[Πολύκαρπος Ζάχος]]
Γραμμή 42:
Πριν από την ίδρυση αυτής της βιβλιοθήκης, και για μικρό διάστημα, την έλλειψη αυτή στην πόλη του Βόλου είχε καλύψει ο μοναχός της [[Μονή Εσφιγμένου |Μονής Εσφιγμένου ]], ο [[Ζωσιμάς Εσφιγμενίτης]] (1835-1902), ο οποίος καταγόταν από τον [[Άγιος Λαυρέντιος Μαγνησίας | Άγιο Λαυρέντιο Πηλίου]]. Αυτός, ένας λόγιος μοναχός, διατηρώντας το σχήμα του, εγκατέλειψε το [[Άγιο Όρος]] και εγκαταστάθηκε στο Βόλο το 1879, όπου και άνοιξε βιβλιοπωλείο με το όνομα « Η Ιωλκός». Ο Ζωσιμάς από το βιβλιοπωλείο του εξέδιδε ένα περιοδικό με τίτλο «Προμηθεύς», καθώς και ένα ημερολόγιο με τίτλο «Η Φήμη». Τα έντυπα αυτά δημοσίευαν ιστορικά, λαογραφικά και θρησκευτικά άρθρα. Το 1900 εντός του βιβλιοπωλείου του διαμόρφωσε χώρο, που ονόμασε «Αναγνωστήριον Κοινόν» όπου εξυπηρετούντο οι φιλομαθείς Βολιώτες, καθώς λειτουργούσε ακόμη και ως ιδιωτική δανειστική βιβλιοθήκη. Όμως, μετά το θάνατο του Ζωσιμά Εσφιγμενίτη το 1902, η έλλειψη μιας βιβλιοθήκης έγινε περισσότερο αναγκαία, καθώς ο Δήμος στον οποίο είχε περιέλθει η βιβλιοθήκη του, την είχε αφήσει να μένει για 6 χρόνια «''ως άχρηστος ερριμμένη εις τινα αίθουσαν της α΄ δημοτικής Σχολής των αρρένων''» <ref> Πατρίκος, Γ.Δ., Μαυρομμάτης, Κ.Δ.: Θρησκευτικοφιλολογικός Σύλλογος «Οι Τρείς Ιεράρχαι», 100 χρόνια 1907 – 2007, Βόλος, 2007. Σελ. 45 ISBN : 960-89427-0-5 </ref>.
 
Την ανάγκη ύπαρξης λαϊκής βιβλιοθήκης ένοιωσε ο [[Πολύκαρπος Ζάχος]] <ref>Συρεγγέλα, Ιωάννου: Προσωπικότητες του παρελθόντος (Μύσται διαιωνίων ιδανικών), Πολύκαρπος Ζάχος, Εκδ. Πελασγός, Αθήνα, 2017, σελ. 63-68. ISBN : 978-960-522-490-5 </ref>, ο οποίος και προχώρησε στην ίδρυση του Συλλόγου «Οι τρεις Ιεράρχαι». Ως πρόεδρος του συλλόγου των «Τριών Ιεραρχών», φρόντισε κατ’αρχήναρχικά να επισημοποιήσει με βασιλικό διάταγμα το καταστατικό του Συλλόγου, καθώς και να δημοσιεύσει τον κανονισμό λειτουργίας της βιβλιοθήκης, για την οποία άρχισε να συγκεντρώνει και τα πρώτα της βιβλία. Στη συνέχεια απευθύνθηκε στο Δήμο Παγασών-Βόλου και ζήτησε τη βιβλιοθήκη του Ζωσιμά, για την οποία ο Δήμος δεν είχε δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Τελικά, με τις ενέργειες του, κατάφερε το 1908 επί δημαρχίας Κωνσταντίνου Γκλαβάνη, όσα βιβλία είχαν διασωθεί να μεταφερθούν στο Αναγνωστήριο του Συλλόγου, το οποίο τότε στεγαζόταν σε ενοικιασμένο κτίριο στη διασταύρωση των οδών Δημητριάδος και Κουμουνδούρου. Για λόγους που πιθανώς σχετίζονται με ομιλία του στα εγκαίνια του εργατικού κέντρου Βόλου το 1908, ο αρχιμανδρίτηαρχιμανδρίτης έπεσε στη δυσμένεια του μητροπολίτη Γερμανού. Η διένεξη μεταξύ των δύο ανδρών εξελίχτηκε σε σημείο που ανάγκασε τον εμπνευστή και θεμελιωτή του συλλόγου σε παραίτηση στις 11 Μαΐου 1909. Τα μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου απεδέχθησαναποδέχθηκαν «''μετά πολλής θλίψεως''» την παραίτηση και εξέφρασαν «''θερμή ευγνωμοσύνη δια τον πολύν ζήλο και την προθυμία μεθ’ ὧν υπερβαλλόντως εργάστηκε προς επίτευξη της τε προόδου και του σκοπού του Συλλόγου''» <ref> Πατρίκος, Γ.Δ., Μαυρομμάτης, Κ.Δ.: Θρησκευτικοφιλολογικός Σύλλογος «Οι Τρεις Ιεράρχαι», 100 χρόνια (1907-2007), Βόλος, 2007, Προεδρία Πολυκάρπου Ζάχου 1907-1909, σελ.51. ISBN: 960-89427-0-5 </ref>. Ο αρχιμανδρίτης βέβαια, ήταν ένας από τους πρωτεργάτες της δημιουργίας του Εργατικού Κέντρου Βόλου, που στα 1912 βοήθησε με διάφορες ενέργειες, τους εργάτες του Βόλου, στην κατοχύρωση της αργίας της Κυριακής <ref> Στο ιστολόγιο ΑΝΩ ΛΕΧΩΝΙΑ- ΠΗΛΙΟ: Ο αρχιμανδρίτης Πολύκαρπος Ζάχος, http://anolehonia.blogspot.com/2014/05/blog-post_8.html.</ref>.
 
Το 1911, επί προεδρίας του δικαστού ΝικολάουΝικόλαου Παπαδήμου, ο Ηπειρώτης δικηγόρος Νικόλαος Χαρισιάδης, δήλωσε στο Σύλλογο την πρόθεσή του να δωρίσει τη διώροφη κατοικία του, που βρισκόταν στη συμβολή των οδών Δημητριάδος και Ογλ, προκειμένου να στεγαστεί η λαϊκή βιβλιοθήκη. Η προσφορά έγινε δεκτή με μεγάλη ευχαρίστηση από το Σύλλογο και αφού περατώθηκαν κάποιες διαμορφώσεις και επισκευές στο κτίριο, τα βιβλία μεταφέρθηκαν στην ιδιόκτητη στέγη το 1913. Τότε δεν έγιναν επίσημα εγκαίνια, καθώς είχε ξεσπάσει ο [[Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος]] (29 Ιουνίου έως τις 31 Ιουλίου του 1913). Ένα χρόνο αργότερα άρχισε ο [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος]] (από τον Ιούλιο του 1914 ως τις 11 Νοεμβρίου 1918), στα τελευταία χρόνια του οποίου οιυπήρξαν συνέπειες τουπου επηρέασαν και τοντο Βόλο . Στην ανώμαλη πολιτική κατάσταση εκείνης της εποχής, το κτίριο της βιβλιοθήκης επιτάχθηκε διαδοχικά, από το Φεβρουάριο του 1916 μέχρι το Μάιο του 1919, από διάφορες ελληνικές αλλά και από τις γαλλικές στρατιωτικές αρχές. Σε εκείνα τα πολύ δύσκολα για όλη την Ελλάδα χρόνια, ο Παπαδήμος που προήδρευε τότε, μόλις που ξαναλειτούργησε το Σύλλογο με κάποιες εκδηλώσεις, βίωσε, όπως όλοι οι Έλληνες, τη [[Μικρασιατική Καταστροφή]]. Το κτίριο του Συλλόγου επιτάχθηκε από το 1922 μέχρι το 1928 για τη φιλοξενία προσφύγων από τη Μικρά Ασία <ref> Πατρίκος, Γ.Δ., Μαυρομμάτης, Κ.Δ.: Θρησκευτικοφιλολογικός Σύλλογος «Οι Τρεις Ιεράρχαι», 100 χρόνια (1907-2007), Βόλος, 2007, σελ.89. ISBN: 960-89427-0-5 </ref>.
 
Τα επόμενα χρόνια ο Σύλλογος αντιμετώπισε προβλήματα αποκατάστασης των ζημιών του κτιρίου, οργάνωσης της λειτουργίας της βιβλιοθήκης, του αναγνωστηρίου και της αίθουσας διαλέξεων, ενώ στην αντιμετώπιση των οικονομικών του αναγκών, εκτός της συνδρομής των μελών του, συνέβαλαν η μίσθωση κάποιου χώρου του κτιρίου στον Ιατρικό σύλλογο (που παρέμεινε ως ενοικιαστής επί δεκαετία, μέχρι το Δεκέμβριο 1937) και κάποιες επιχορηγήσεις, επί δημαρχίας Κωνσταντίνου Καρτάλη, από το Δήμο Παγασών.
 
Ιδιαίτερα δημιουργική υπήρξε η προεδρία του αυτοδημιούργητου εργοστασιάρχη Ηλία Μάρου, ο οποίος διοίκησε το σύλλογο την εικοσαετία 1932-1952. Ο πρόεδρος είχε μεγάλη εγκυκλοπαιδική μόρφωση και ήταν βαθύς γνώστης των θρησκευτικών ζητημάτων. Ως νέος πρόεδρος εξασφάλισε την ομαλή λειτουργία της βιβλιοθήκης, ανανέωσε το καταστατικό και τον κανονισμό της, και φρόντισε να λειτουργεί σχολή αναλφάβητων ενηλίκων <ref> Πατρίκος, Γ.Δ., Μαυρομμάτης, Κ.Δ.: Θρησκευτικοφιλολογικός Σύλλογος «Οι Τρεις Ιεράρχαι», 100 χρόνια (1907-2007), Βόλος, 2007, σελ.169. ISBN: 960-89427-0-5 </ref>. Η προσωπικότητα του Ηλία Μάρου προσέλκυσε δύο μεγάλες δωρεές, της Τσιτσώς Οικονόμου και του Κωνσταντίνου Βούλγαρη, που επέτρεψαν τη διεύρυνση των δραστηριοτήτων του συλλόγου. Σημαντική υπήρξε και η έκδοση ενός 15ήμερου περιοδικού «Το Φως του Κόσμου», που αρχικά γραφότανε υπό την εποπτεία του θεολόγου [[Χαρίτων Πνευματικάκις | Χαράλαμπου Πνευματικάκη]] και μοιράζονταν δωρεάν στις εκκλησίες, σε εργοστάσια, τοστο νοσοκομείο και τιςστις φυλακές από το 1935 μέχρι και τον πόλεμο τουτο 1940, οπότε καιλόγω του πολέμου διακόπηκε η έκδοση.
 
Ο σεισμός της 30ης Απριλίου 1954 είχε προκαλέσει τόσο σοβαρές ζημίες, που παρά την υποστύλωση, ανάγκασαν την εκκένωση του άνω ορόφου του κτιρίου. Δυστυχώς επακολουθήσαν οι επακολουθήσαντες καταστρεπτικοί σεισμοί του Απριλίου του 1955, που κατέστησαν όλο το κτίριο κατεδαφιστέο. Στο μεταξύ τον Φεβρουάριο του 1955 είχαν μεσολαβήσει εκλογές στις οποίες είχε εκλεγεί πρόεδρος ο θεολόγος [[Απόστολος Παπαδόπουλος]], ο οποίος ως αντιπρόεδρος εκτελούσε χρέη προέδρου και κατά τη διετία από 19/2/1950 μέχρι 10/2/1952. Ο Παπαδόπουλος επέτυχε με τη συνδρομή του στρατηγού Δημητρίου Ιατρίδη, ως συντονιστή της ανοικοδομήσεως, να λάβει βοήθεια από το στρατό (μεταφορά βιβλίων και μπάζων, προμήθεια υλικών, κρατική χρηματική αρωγή), ώστε αφού ολοκληρώθηκε η μελέτη και η σχετική σύμβαση να ξεκινήσει η ανοικοδόμηση. Η θεμελίωση έγινε στις 29 Ιανουαρίου 1956 με αγιασμό από τον αείμνηστο [[Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιωακείμ | μητροπολίτη Δημητριάδος Ιωακείμ]] και το νέο κτίριο εγκαινιάσθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1958 από τον επόμενο μητροπολίτη Δαμασκηνό. Οι φροντίδες συνεχίσθηκαν μέχρι την τελειοποίηση του κτιρίου και την επαναλειτουργία της βιβλιοθήκης. Στα ειρηνικά χρόνια που ακολούθησαν ο Παπαδόπουλος, ως πρόεδρος, επιμελήθηκε της επαναφοράς, ταξινόμησης και καταγραφής των βιβλίων, της τακτικής λειτουργίας του αναγνωστηρίου, φρόντιζε για την συνεχή και ποιοτική ροή του προγράμματος διαλέξεων, που δίδονταν στη στέγη του συλλόγου, και ακόμη για την ενίσχυση κάποιων κοινωνικών αναγκών στα πλαίσια των δυνατοτήτων του Συλλόγου.
 
Από τότε μέχρι σήμερα πολλοί άνθρωποι με ενδιαφέρον και αγάπη για το Σύλλογο, εξακολουθούν να προσφέρουν ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες τους στη Βιβλιοθήκη.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Βιβλιοθήκη_του_Συλλόγου_«Οι_Τρεις_Ιεράρχες»"