Ιάκωβος Ρίζος Νερουλός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Σε ηλικία είκοσι ετών ακολούθησε τον ηγεμόνα [[Κωνσταντίνος Υψηλάντης|Κωνσταντίνο Υψηλάντη]] στη [[Μολδαβία]]<ref>Βάλτερ Πούχνερ, «Κορακιστικά», Ανθολογία Νεοελληνικής Δραματουργίας,τομ.Α, Από την Κρητική Αναγέννηση ως την Επανάσταση του 1821,τομ.Α, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2006, σελ. 421</ref>. Λίγο αργότερα, ο θείος του, [[Αλέξανδρος Ν. Σούτσος|Αλέξανδρος Σούτσος]] που διαδέχτηκε τον Υψηλάντη διόρισε τον Ιάκωβο επιτετραμμένο του επί την [[Υψηλή Πύλη]]. Με τον Ρωσικό πόλεμο όμως ο Ιακωβάκης έμεινε εκτός πραγμάτων, μέχρι που ο ηγεμόνας [[Ιωάννης Καρατζάς (ηγεμόνας)|Ιωάννης Καρατζάς]] τον επανέφερε στη [[Βλαχία]] και τον ανέβασε διαδοχικά στο αξίωμα του «μεγάλου ποστελνίκου» ή πρωθυπουργού της Βλαχίας (Premier Ministre des Hospodars de Valachie) (1812-1818)<ref>Βάλτερ Πούχνερ, «Κορακιστικά», ''Ανθολογία Νεοελληνικής Δραματουργίας'', τομ.Α, Α΄: ''Από την Κρητική Αναγέννηση ως την Επανάσταση του 1821,τομ.Α'', εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2006, σελ. 421.</ref>. Μετά από έξι χρόνια ο Καρατζάς αποχώρησε και ο Ρίζος διορίστηκε στην Κωνσταντινούπολη μεταφραστής του μεγάλου διερμηνέα. Το 1819 ακολούθησε και πάλι τον ηγεμόνα [[Μιχαήλ Σούτσος|Μιχαήλ Σούτσο]] στη Μολδαβία, όπου και έμεινε μέχρι την έναρξη της Ελληνικής επανάστασης. Εκεί μυείται στη [[Φιλική Εταιρεία]] και μετά την αποτυχία του Υψηλάντη στη Μολδαβία ο Ρίζος καταφεύγει στη Βεσσαραβία , το 1822 -1825 στην [[Πίζα]] το 1826-1827 στη Γενεύη . Στη Γενεύη ο Ρίζος ανέλαβε να διδάξει την ιστορία της νεοελληνικής φιλολογίας. Εκεί έγραψε την περίφημη «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως μέχρι το 1825». Στη Γενεύη γνωρίστηκε με τον [[Ιωάννης Καποδίστριας|Καποδίστρια]], ο οποίος τον έφερε μαζί του στην Ελλάδα ως προσωπικό του σύμβουλο το 1828.<ref>Βάλτερ Πούχνερ, «Κορακιστικά», Ανθολογία Νεοελληνικής Δραματουργίας,τομ.Α, Από την Κρητική Αναγέννηση ως την Επανάσταση του 1821,τομ.Α, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2006, σελ. 421-422</ref>