Αρκαδισμός (καλλιτεχνικό ρεύμα): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 7:
== Αρκαδία και Αρκαδισμός στη φιλοσοφία και τη λογοτεχνία ==
Με αναφορά τους κλασσικούς χρόνους, η Αρκαδία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ειδυλλιακή φύση, αλλά ταυτόχρονα και με τις θεμελειώδεις αρχές του ανθρωπισμού. Με τη συνέχεια των αιώνων και πιο ειδικά κατά τον Διαφωτισμό και την Αναγγένηση η ευρωπαϊκή κουλτούρα επηρεάστηκε σημαντικά από τον Αρκαδικό Μύθο, γεννώντας φιλοσοφικά, λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά ρεύματα που συγκροτούν τη βάση του ευρωπαϊκού πνεύματος και πολιτισμού. Στην αρχαιότητα η Αρκαδία γνωστή ως μια ορεινή και άβατη χώρα, κατοικίσιμη στην πλειονότητά της από βοσκούς προβάτων και αιγών, συνδέθηκε ως τοπικός πολιτισμός με τα τοπικά παραδοσιακά τραγούδια, όπως και με το παίξιμο του αυλού, συνήθεια που οι Αρκάδες υιοθέτησαν κατά τη διάρκεια της βοσκής. Ο Ντόπιος θεός Πάνας έδωσε πνοή στη ροπή αυτή, καθώς ήταν αυτός που σύμφωνα με τη μυθολογία ανακάλυψε τον ομώνυμο αυλό, ο οποίος αποτελούνταν από επτά μη ισομήκη καλάμια ενωμένα με κερί και σπάγκο.<ref
=== '''''<small>Λογοτεχνία</small>''''' ===
Ο Αρκαδισμός στη λογοτεχνία επιδίωξε την φυσική απλότητα του ύφους έχοντας ως βάση την Ελληνική και Ρωμαϊκή βουκολική ποίηση. Λειτούργησε ακόμη ως αντίλογος στο σύνθετο, υπερφορτωμένο και εξεζητημένο ύφος του μπαρόκ.<ref name=":1" /> Η άμεση, ευρεία απήχηση της βουκολικής (ποιμενικής) ποίησης και μουσικής στον Ελληνικό κόσμο, άρχισε να εμπνέει σημαντικούς ποιητές της εποχής, μουσική ανοιχτή και εγκάρδια που επινοήθηκε από τον Πάνα και τους ποιμένες Αρκάδες. Οι τελευταίοι τραγουδούσαν στίχους των ποιητών και αντάλλασσαν τραγούδια μέσα σ' ένα όμορφο, γαλήνιο και γνήσιο φυσικό τοπίο, απαλλαγμένο από κάθε επικίνδυνη εξωτερική παρέμβαση. Το τοπίο αυτό συνεπάγεται μια "γήινη Αρκαδία", ταυτόσημη με έναν τόπο όασης στην οποία ο άνθρωπος μπορεί να βιώσει τη συναισθηματική πληρότητα. Συνεπώς, με το πέρασμα του χρόνου, αναπτύχθηκε το λογοτεχνικό είδος της βουκολικής, ποιμενικής ποίησης (bucolic poetry - pastoral) που μιμείται την αγροτική ζωή και συχνά τη ζωή μιας φανταστικής εποχής, στην οποία πρωταρχικό ρόλο διαδραματίζουν οι έρωτες μεταξύ ποιμένων. Το είδος αυτό γνώρισε μεγάλη δημοτικότητα και διάρκεια περίπου 2.000 χρόνων. Εξήγηση δίδεται από το γεγονός ότι οι βοσκοί, απλοί άνθρωποι της καθημερινότητας, με τους οποίους ο καθένας μας μπορεί να ταυτισθεί, δραστηριοποιούνται σε ένα καθολικό αντικείμενο. Έτσι το πολύπλοκο ανάγεται στο απλό, ενώ το οικουμενικό εκφράζεται στο συγκεκριμένο.<ref name=":2" />
Πατέρας της βουκολικής ποίησης θεωρείται ο Έλληνας ποιητής Θεόκριτος (310-250 π.Χ) από τις Συρακούσες. Ο Θεόκριτος με καταγωγή από τη Κω και διαμένοντας στην Αίγυπτο, στην εποχή του Πτολεμαίου ΙΙ, υπήρξε ο τελευταίος ποιητής που έγραψε στη δωρική διάλεκτο. Στα ποιήματά του με τίτλο "Ειδύλλια" (Idylls), τα οποία έγραψε κατά τη παραμονή του στην αυλή του Πτολεμαίου στην Αλεξάνδρεια, αξιοποίησε την ανταλλαγή στίχων μεταξύ μυθιστορηματικών ποιμένων. Μολονότι άνθρωπος της πόλης, στο έργο του διακρίνεται η νοσταλγία για τη φύση και τους βοσκούς της παιδικής του ηλικίας, καθώς και για την εξοχή της πατρίδας του. Οι ιδεατοί ποιμένες που χρησιμοποιεί εξιστορούν τις ερωτικές τους περιπέτειες και υμνολογούν την αγαπημένη τους ποίηση και τους τραγουδιστές που θαυμάζουν. Στο ειδύλλιό του "Θύρσις ή Ωδή", ο Θεόκριτος εισάγει τη μορφή και το περιεχόμενο της βουκολικής ελεγείας.
Ο Βιργίλιος (70-19 π.Χ.), ο μεγαλύτερος Ρωμαίος ποιητής, εμπνεύστηκε από τα "Ειδύλλια" για να γράψει στα Λατινικά δέκα ποιητικά αριστουργήματα της βουκολικής ποίησης, γνωστά σαν "Eclogues" ή "Βουκολικά" ("Bucolics").
== Αρκαδικό ιδεώδες ==
| |||