Τουρκικός εθνικός όρκος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''τουρκικός εθνικός όρκος''' ([[τουρκικά]]: ''Mîsâk-ı Millî'' ή ''Millî Misak'') είναι έξι αποφάσεις που έλαβε το τελευταίο οθωμανικό κοινοβούλιο στις αρχές του 1920 με αναφορά τις αποφάσεις της συνέλευσεων των Τούρκων εθνικιστών στο [[Ερζερούμ]] και στη [[Σεβάστεια]]. O όρκος έθεσε τα σύνορα της μελλοντικής Τουρκικής Δημοκρατίας, στη βάση των πρόσφατων συνόρων της, ηττημένης στον [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]], [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]], συμπεριλαμβάνοντας, μεταξύ άλλων, «τις περιοχές του [[Κιρκούκ]], της [[Θεσσαλονίκη]]ς, του [[Χαλέπι|Χαλεπίου]] και της [[Μοσούλη]]ς».<ref name=Baykent>{{cite web|author=Sinan Baykent|title=Misak-ı Millî or the ‘National Oath’: Turkey’s new foreign policy compass?|website=[[Hürriyet|Hürriyet Daily News]]|url=http://www.hurriyetdailynews.com/misak-i-mill-or-the-national-oath-turkeys-new-foreign-policy-compass-105529|date=31 Οκτωβρίου 2016|accessdate=2019-04-08}}</ref> Ειδικά όσον αφορά τα αραβικά εδάφη, ο ''Όρκος'' αρχικά είχε θεωρηθεί ότι κατά βάση τα απεμπολούσε, η σύγχρονη όμως έρευνα έδειξε ότι αυτό κάθε άλλο παρά ίσχυε.<ref>{{cite journal|author=[[Sina Akşin]]|title=Turkish Nationalism Today|journal=The Turkish Yearbook of International Relations|volume=XVI|year=1976|page=σελ. 24|url=http://www.politics.ankara.edu.tr/dergi/tybook/16/TURKISH%20NATIONALISM%20TODAY.pdf|ISSN= 0544-1943|location=[[Πανεπιστήμιο της Άγκυρας|Ankara University]], Faculty of Political Sciences|accessdate=2019-04-08}}</ref>

Οι βασικές γραμμές του ''Όρκου'' διαμορφώθηκαν στο εθνικό [[Συνέδριο του Ερζερούμ]] (''Erzurum Kongresi''· 22 Ιουλίου - 7 Αυγούστου 1919) και στο αντίστοιχο της [[Συνέδριο της Σεβάστειας|Σεβάστειας]] (''Sivas Kongresi''· 4-11 Σεπτεμβρίου 1919), του [[Τουρκικό Εθνικό Κίνημα|Τουρκικού Εθνικού Κινήματος]] και του [[Κεμάλ Ατατούρκ|Κεμάλ πασά]]. Η Οθωμανική κυβέρνηση, αποδεχόμενη το αίτημα του Συνεδρίου της Σεβάστειας έκανε εκλογές. Σε αυτές, οι οπαδοί των εθνικιστών επικράτησαν ολοκληρωτικά στην Ανατολία. Οι αντιπρόσωποί τους συναντήθηκαν στην [[Άγκυρα]] το Δεκέμβριο του 1919. Τον Ιανουάριο του 1920 έγιναν διάφορες συσκέψεις των αντιπροσώπων με τον Κεμάλ και διαμορφώθηκε ένα ψήφισμα, το οποίο στάλθηκε στην [[Κωνσταντινούπολη]] από τον Hüsrev Sami Bey, αντιπρόσωπο της [[Τραπεζούντα]]ς.<ref>Nejat Kaymaz, «Misak-ı Millî Üzerinde Yapılan Tartışmalar Hakkında», ''VIII. Türk Tarih Kongresi'', Άγκυρα 1977, σελ. 2.</ref> Στις 12 Ιανουαρίου 1920 το Κοινοβούλιο ξεκίνησε τις εργασίες του στην οθωμανική πρωτεύουσα και υιοθέτησε άμεσα το ψήφισμα που είχε αποσταλεί, αμέσως μετά τον ορισμό των κυβερνητικών σωμάτων. Στις 28 Ιανουαρίου, σε κλειστή συνεδρίαση, έγινε αποδεκτή η «Ηθική διακήρυξη του έθνους» (''Ahd-ı Millî Beyannamesi''), το γνωστό ''MisakMîsâk-ı Millî''. Στις 12 Φεβρουαρίου, μετά από πρόταση του Şeref Bey, αντιπροσώπου της [[Αδριανούπολη]]ς, αποφασίστηκε η δημοσιοποίηση του κειμένου. Όπως έχει σημειωθεί από μελετητές, ήταν η πρώτη φορά που ένα επίσημο οθωμανικό έγγραφο έκανε λόγο για «μειονότητες».<ref>{{cite book|author=Derya Bayir |title=Minorities and Nationalism in Turkish Law|page=68|publisher=Routledge|location=Λονδίνο & Νέα Υόρκη|year=2016|origyear=2013|url=https://books.google.gr/books?id=q1oGDAAAQBAJ&pg=PA68&lpg=PA68&dq=Ahd-ı+Millî+Beyannamesi&source=bl&ots=bEBNrw-uqn&sig=ACfU3U3R4ALjvChp534-Kj5wjAuBBzF05A&hl=el&sa=X&ved=2ahUKEwiTiuLcmcDhAhWIxoUKHfzvB1sQ6AEwCHoECAUQAQ#v=onepage&q=Ahd-ı Millî Beyannamesi&f=false|isbn=978-1-4094-2007-1}}</ref>

Μεταξύ του κειμένου που προετοιμάστηκε στην Άγκυρα και είχε 8 σημεία και του κειμένου των 6 θέσεων που υιοθετήθηκε στην Κωνσταντινούπολη υπάρχουν διαφορές. Παραμένει αδιευκρίνιστος ο τρόπος που ο ''Όρκος'' έγινε αποδεκτός από τους αντιπροσώπους και δημοσιεύθηκε. Στα πρακτικά του κοινοβουλίου δεν υπάρχει κάτι διαφωτιστικό πάνω σε αυτό το ζήτημα. Υπάρχει η υποψία ότι το τελικό ψήφισμα μπορεί να μην εκφράζει το σύνολο του σώματος, αλλά μια ομάδα. Όπως είχε επισημάνει ο Βρετανός πρεσβευτής [[Οράτιος Ράμπολντ|Sir Horace Rumbold]], στο δημοσιευμένο κείμενο της Διακήρυξης δεν υπάρχουν υπάρχουν υπογραφές, πράγμα που ενισχύει την αμφιβολία σχετικά με τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν.<ref>Kaymaz (1977), σελ. 8.</ref>