Κάτω Κορακιάνα Κέρκυρας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ένα όμορφο νεοκλασικό χτίσμα της Κάτω Κορακιάνας, είναι το παλιό γραφικό γεφύρι της ‘Οράς’ πιο κάτω από τα Γκυκάτικα. Πάνω στο μεγαλύτερο σε μήκος κοινοτικό δρόμο της Κάτω Κορακιάνας, συνδετικό κρίκο που ενώνει το κέντρο του χωριού με τον εθνικό δρόμο Κέρκυρας – Παλαιοκαστρίτσας. Μονοκάμαρο ύψος 10 – 12 μ., με γερές βάσεις και μαρμάρινα σκαλιστά στηθαία, φτιαγμένο από πέτρα, πελεκητό κερκυραϊκό μάρμαρο και πλέριο τούβλο, άρχισε να χτίζεται στα 1900 από κατωμερίτες μάστορες με πρωτομάστορα τον Σωτήρη Καλούδη. Χρειάστηκαν πέντε ολόκληρα χρόνια μέχρι να τελειώσει, σύμφωνα πάντα με την παράδοση. Μια εντοιχισμένη επιγραφή στην αριστερή του πλευρά, χαραγμένη πάνω στο μάρμαρο, μας κληροδότησε την χρονολογία της χτίσης του, 1905. Το στοιχειωμένο γεφύρι, όπως χαρακτηριστικά λεγόταν από τους παλαιότερους, κτίστηκε με δαπάνες της Οράς της Καναβής από τα Γκυκάτικα στη μνήμη του άνδρα της, Αντώνη, που κάποιο χειμωνιάτικο βράδυ παρασύρθηκε από το ρέμα σ’ εκείνο το μέρος και πνίγηκε. Απ’ αυτή έλαβε το όνομα του, ‘Γεφύρι της Οράς’. Καθώς λένε, κι άλλοι άνθρωποι είχαν πνιγεί κατά καιρούς σ’ εκείνο το σημείο, γιατί το πέρασμα ήταν ύπουλο κι εύκολα κανείς μπορούσε να παρασυρθεί από το ρέμα στην προσπάθεια να περάσει απέναντι. Γι’ αυτό και το μέρος εκείνο, κατά την λαϊκή αντίληψη στοίχειωσε. Συνυφασμένη εδώ η παράδοση με το γεφύρι της Άρτας, θέλει το και το γεφύρι της Οράς να μην στέριωνε, αν δεν έχτιζαν πρώτα στο θεμέλιο του άνθρωπο. Η λογική εξήγηση είναι πως δύσκολα στεριώνει γεφύρι μέσα στο νερό, όμως η λαϊκή φαντασία πάντα θρυλοποιούσε τα «αδύνατα παρ’ ανθρώποις». Και οι παλιοί εκείνοι μάστορες που το έχτισαν, ξεγέλασαν λέει τα στοιχεία της φύσης και αντί για άνθρωπο έριξαν μέσα στο θεμέλιο του ένα πνιγμένο άλογο που είχε φέρει το ρέμα και στέριωσε τότε, γι’ αυτό και το γεφύρι το βάφτισαν Αλογά ή Αλογοπνίχτη, όνομα που συνηθίζετε ακόμα και σήμερα. Παράδοση ζωντανή από το στόμα κάποιων απλοϊκών ανθρώπων που τώρα πια δεν υπάρχουν ανάμεσα μας.

 

 

Πάνω σε ένα μαγευτικό λόφο της Κάτω Κορακιάνας ανάμεσα από Γαζάτικα και Αγία Ελένη και λίγο ψηλότερα από την έπαυλη της μεγάλης μας τραγουδίστριας Νανάς Μούσχουρη, σώζονται τα ερείπια ενός παλιού ιπποτικού πύργου, πελώρια επιβλητικά απομεινάρια κυριαρχίας και δεσποτισμού άλλων εποχών, οχυρό απόρθητο στα μακρινά δίσεκτα χρόνια των κουρσάρικων επιδρομών. Είναι ο μεσαιωνικός πύργος του Γαρούφα, παράφραση ίσως του επωνύμου Βαρούχας, χτισμένος πάνω στον ομώνυμο λόφο, τον άλλοτε κατάφυτο από αμπελώνες και ελαιόδεντρα Ερειπωμένος σήμερα ο πύργος και πνιγμένος μέσα στους κισσούς φαίνεται κουρασμένους από τη μακραίωνη πάλη του με τον χρόνο. Χτισμένος πάνω στέρεες πέτρινες βάσεις, δυόμισι περίπου μέτρων με πολεμίστρες στην πρόσοψη, διώροφος, όπου μια παλιά πέτρινη σκάλα οδηγεί στο μοναδικό μπαλκόνι του πύργου, διατηρεί δεκατρία μεγάλα χωρίσματα με θολωτές πόρτες και παράθυρα, ενώ πελώριο λιθάρι καθώς και παραπλήσια ερείπια που δείχνουν πόσο ακόμα μεγαλύτερος θα ήταν στην ακμή του. Από την παράδοση της οικογένειας Σταθάκια Θεοτόκη πληροφορούμαστε πως όταν η εν λόγω οικογένεια φιλοξενούσε τον Εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό, πολλές φορές ο ποιητής στους ατέλειωτους περιπάτους του, ανέβαινε με τα πόδια στο Γαρούφα κι έμενε εκεί με τις ώρες γράφοντας και ρεμβάζοντας. Στα 1915 ο συμμαχικός στρατός των Γάλλων είχε στήσει παρατηρητήριο, μεγάλης στρατιωτικής σημασίας, στο ίδιο σημείο που παλιότερα ο παλιός βιγλάτορας αγνάντευε το πέλαγος και σήμαινε συναγερμό στην εικόνα κάποιου κουρσάρικου πλοίου. Παρατηρητήριο είχαν στήσει και οι Σέρβοι κατά την δίχρονη παραμονή τους στην Κέρκυρα.