Αρκαδισμός (καλλιτεχνικό ρεύμα): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Πατέρας της βουκολικής ποίησης θεωρείται ο Έλληνας ποιητής Θεόκριτος (310-250 π.Χ) από τις Συρακούσες. Ο Θεόκριτος με καταγωγή από τη Κω και διαμένοντας στην Αίγυπτο, στην εποχή του Πτολεμαίου ΙΙ, υπήρξε ο τελευταίος ποιητής που έγραψε στη δωρική διάλεκτο. Στα ποιήματά του με τίτλο "Ειδύλλια" (Idylls), τα οποία έγραψε κατά τη παραμονή του στην αυλή του Πτολεμαίου στην Αλεξάνδρεια, αξιοποίησε την ανταλλαγή στίχων μεταξύ μυθιστορηματικών ποιμένων. Μολονότι άνθρωπος της πόλης, στο έργο του διακρίνεται η νοσταλγία για τη φύση και τους βοσκούς της παιδικής του ηλικίας, καθώς και για την εξοχή της πατρίδας του. Οι ιδεατοί ποιμένες που χρησιμοποιεί εξιστορούν τις ερωτικές τους περιπέτειες και υμνολογούν την αγαπημένη τους ποίηση και τους τραγουδιστές που θαυμάζουν. Στο ειδύλλιό του "Θύρσις ή Ωδή", ο Θεόκριτος εισάγει τη μορφή και το περιεχόμενο της βουκολικής ελεγείας.<ref name=":2" />

Ο Βιργίλιος (70-19 π.Χ.), ο μεγαλύτερος Ρωμαίος ποιητής, εμπνεύστηκε από τα "Ειδύλλια" για να γράψει στα Λατινικά δέκα ποιητικά αριστουργήματα της βουκολικής ποίησης, γνωστά σαν "Eclogues" ή "Βουκολικά"  ("Bucolics"). Σε αντίθεση με τον Θεόκριτο, του οποίου οι ποιμένες εντάχθηκαν στη Σικελία, ο Βιργίλιος απεικόνισε τους Αρκάδες του στην Αρκαδία. Η συγκεκριμένη ωστόσο, πρόκειται για μια Αρκαδία που έμοιαζε εξαιρετικά με την Βόρεια Ιταλία, όπου γεννήθηκε. Οι κάτοικοι της "Αρκαδίας" του Βιργιλίου τραγουδούν για τον έρωτα και για την ποίησή τους, όπως ακριβώς και στην ποίηση του Θεόκριτου. Παράλληλα όμως αξιοσημείωτες είναι οι αναφορές στα πολιτικά δρώμενα της εποχής του Βιργιλίου. Έχει παρατηρηθεί από μελετητές, πως τα "Βουκολικά" είναι πλήρη αναφορών στην πολιτική και στους πολιτικούς αυτής της περιόδου, όπως ο Ιούλιος Καίσαρ και ο Οκτάβιος (Καίσαρ Αύγουστος).<ref name=":2" />

Πρόκειται για μια αναπόληση της αθώας ζωής, του ποιμενικού παραδείσου στην πιο κοινότυπη μορφή του. Είναι μια νοσταλγία για τα αγνά ήθη και πρότυπα της φυσικής ζωής, για την παράδοση στον χρόνο. Καθίσταται ένας φόρος τιμής στην αρκαδική αυτοσυγκράτηση που δεν επιτρέπει στην ανθρώπινη υπόσταση να επιβληθεί στη φύση. Το αρκαδικό ιδεώδες είναι ένας κόσμος Δύναμης και Γνώσης.<ref>{{Cite web|url=https://www.traveltripolis.gr/1604/arcadian_ideal_el/%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%8E%CE%B4%CE%B5%CF%82-%E2%80%93-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AD/|title=Αρκαδικό ιδεώδες – ένα μυστικό διατρέχει τους αιώνες {{!}} Travel Tripolis|website=www.traveltripolis.gr|accessdate=2019-03-21}}</ref> Ειδικότερα, το αρκαδικό ιδεώδες ως αξιόλογο πνευματικό και καλλιτεχνικό κίνημα, που ξεκίνησε αρχικά στη Ρώμη το 1656 από μια ομάδα ανθρώπων των γραμμάτων υπό την αιγίδα της βασίλισσας Χριστίνας της Σουηδίας, εκφράστηκε μέσα από την Ιταλική Αρκαδική Ακαδημία της Ρώμης (Accademia degli Arcadi). Η βασίλισσα, παραιτημένη από τον θρόνο και ασπάζοντας τον καθολοκισμό, μετακόμισε στη Ρώμη το 1655 όπου υποστήριξε αληθινά τις τέχνες. Η τάση αυτή διαμορφώθηκε οριστικά το 1690, ένα χρόνο μετά το θάνατό της. Η βασίλισσα και ο αυλός του Πανός αποτέλεσαν σύμβολο της Ακαδημίας και όλα τα μέλη της έφεραν ποιμενικά ονόματα. Η τάση αυτή επιδίωκε μια ψυχρότητα προς το ποιητικό ρεύμα του μαρινισμού (marinism), το οποίο κυριαρχούσε εκείνη την εποχή στην Ιταλία, καθώς πρότεινε μια περισσότερο απτή ποιητική μορφή βασισμένη στην κλασική γραμματεία και ειδικότερα στην ελληνική και ρωμαϊκή βουκολική ποίηση. Τα επόμενα χρόνια η Ακαδημία μέσα από τα προγράμματα και τις εκδηλώσεις της σημείωσε δυνατή δραστηριότητα και εμψύχωσε τη γένεση νέων σημαντικών ποιητικών, δραματικών και μουσικών έργων ποιμενικής έμπνευσης. Ακόμη, φιλοξένησε διακεκριμένους εκπροσώπους της ευρωπαϊκής διανόησης από τους χώρους των γραμμάτων, της ζωγραφικής και της μουσικής μπαρόκ. Μεταξύ των επιφανών μελών της διακρίθηκαν οι συνθέτες, Bernardo Pasquini (1637 - 1710), Alessandro Scarlatti (1660 - 1725) και Arcangelo Corelli (1653 - 1713), ενώ μαζί της συνεργάστηκε και ο George Frideric Handel (1685-1759). Σύμφωνα μάλιστα με το ιδρυτικό της μέλος και πρώτο της πρόεδρο Giovanni Maria Crescimbeni (1663 - 1728), στα 30 πρώτα χρόνια λειτουργίας της η Ακαδημία συγκέντρωνε 1300 μέλη, ενώ διατηρούσε 114 "αποικίες" εκτός Ρώμης. Η Αρκαδική Ακαδημία διήρκεσε δύο περίπου αιώνες.<ref name=":2" />