Ιωάννης Ε΄ Παλαιολόγος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Ιωάννης Ε´ Παλαιολόγος''' ([[18 Ιουνίου]] [[1332]] - [[16 Φεβρουαρίου]] [[1391]]) ήταν [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Αυτοκράτορας των Ρωμαίων]], ο οποίος κυβέρνησε επισήμως από το [[1341]] μέχρι το θάνατό του το [[1391]], ουσιαστικά όμως είχε τη διοίκηση μόνο μετά το [[1354]], κατόπιν της παραιτήσεως του συναυτοκράτορά του [[Ιωάννης ΣΤ´|Ιωάννη ΣΤ´ Καντακουζηνού]]. Ο Ιωάννης ΣΤ΄ ήταν αυτός που άσκησε την εξουσία μετά το θάνατο του φίλου του και πατέρα του Ιωάννη Ε΄, [[Ανδρόνικος Γ΄|Ανδρόνικου Γ΄ Παλαιολόγου]]. Επίσης, απείχε της εξουσίας κατά τη διάρκεια πραξικοπήματος από το γιο του και συναυτοκράτορα [[Ανδρόνικος Δ΄ Παλαιολόγος|Ανδρόνικο Δ´ Παλαιολόγο]], μεταξύ του [[1376]] και του [[1379]].

 

Μετά την παραίτηση του Ιωάννη ΣΤ´, ο Ιωάννης Ε´ ξεκινά την αυτόνομη διακυβέρνησή του με επιθετική τακτική. Αποφάσισε ότι μοναδικός τρόπος ριζικής αντιμετώπισης του κινδύνου των Τούρκων ήταν η εξολόθρευσή τους. Αρχικά απευθύνθηκε στον [[Πάπας Ιννοκέντιος ΣΤ΄|Πάπα Ιννοκέντιο]] το [[1355]], ζητώντας στρατιωτική βοήθεια, με αντάλλαγμα την υποταγή της Ανατολικής Εκκλησίας στη Ρώμη. Η προσπάθειά του αυτή δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, ούτε ως προς το μέτωπο των Τούρκων, αλλά ούτε σε ό,τι αφορά την ένωση των Εκκλησιών. Εν τω μεταξύ, οι Τούρκοι προήλαυναν ακάθεκτοι στη Θράκη, τη Μακεδονία, την Αλβανία, τη Σερβία και τη Βουλγαρία. Ο Αυτοκράτορας αποφάσισε το [[1364]] να ξεκινήσει νέα διπλωματική προσπάθεια στη Δύση, ξεκινώντας από τον Λουδοβίκο της Ουγγαρίας, στον οποίο πήγε αυτοπροσώπως. Μια τέτοια κίνηση θα ήταν αδιανόητη για έναν Βυζαντινό Αυτοκράτορα, όχι όμως για τον ηγέτη του υπό κατάρρευση κράτους του 14ου αιώνα. Ο Ούγγρος ηγεμόνας ζήτησε την άμεση και άνευ όρων υποταγή της Ανατολικής Εκκλησίας ως προαπαίτηση για οποιαδήποτε συμφωνία. Γνωρίζοντας το ανέφικτο μιας τέτοιας δέσμευσης, έφυγε απογοητευμένος, αλλά καθ' οδόν τον περίμεναν νέα δεινά. Οι [[Βούλγαροι]] αρνήθηκαν να του επιτρέψουν τη διέλευση, κρατώντας τον ουσιαστικά όμηρο. Μόνο η επέμβαση του εξαδέλφου του Αμεδαίου της Σαβοΐας του εξασφάλισε την επιστροφή.

 

Ως μέρος της ίδιας συμφωνίας, ο Μανουήλ διορίστηκε κυβερνήτης της Θεσσαλονίκης. Η πόλη πολιορκήθηκε από το 1383 έως το 1387 από τους Τούρκους, και ο Μανουήλ αποδείχθηκε άξιος υπερασπιστής της. Τη χρονιά αυτή, ο λαός της πόλης ζήτησε να παραδοθεί στον εχθρό και να αποφύγει την παραδοσιακή σφαγή και λεηλασία. Αηδιασμένος ο Μανουήλ από αυτή τη λιποψυχία, εγκατέλειψε τη Θεσσαλονίκη και αυτοεξορίστηκε στη Λήμνο.

 

 

 

==Οικογένεια==