Μεσαίωνας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

'''Μεσαίωνας''' ονομάζεταιονομαζόταν η χρονική περίοδος της [[Ευρώπη|Ευρωπαϊκής]] [[ιστορία]]ς, από τον 5^ο μέχρι το 15^ο αιώνα μ.Χ.. Ξεκίνησε με την κατάλυση του [[Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους]] ([[476|476 μ.Χ.]]) ή κατ' άλλους με το θάνατο του [[Ιουστινιανός Α´|Ιουστινιανού Α΄]] ([[565|565 μ.Χ.]]), του αυτοκράτορα υπό τον οποίο αναβίωσε η παλαιά ισχύς και έκταση της [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]]. Ο Μεσαίωνας είναι η μεσαία από τις τρεις παραδοσιακές διαιρέσεις της [[Δυτική Ιστορία|Δυτικής Ιστορίας]]: [[Κλασική αρχαιότητα|Αρχαία]], Μεσαιωνική και [[Νεότερη Εποχή|Νεότερη]]. Ο Μεσαίωνας με τη σειρά του παραδοσιακά διαιρείται σε τρεις υποπεριόδους, τον [[Πρώιμος Μεσαίωνας|Πρώιμο]], τον [[Ώριμο ή Μέσο]], και τον [[Ύστερος Μεσαίωνας|Ύστερο]] Μεσαίωνα.

[[Αρχείο:De Neuville - The Huns at the Battle of Chalons.jpg|thumb|left|220px|Ούνοι εισβολείς στη [[Μάχη των Εθνών|Μάχη των Καταλαυνικών Πεδίων]] (451), απεικόνιση του 19ου αιώνα από τον Αλφόνς ντε Νοβίλ.]]Οι πολιτικές δομές της [[Δυτική Ευρώπη|Δυτικές Ευρώπης]] άλλαξαν σημαντικά μορφή μετά την κατάλυση της ενωμένης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Παρόλο που οι μετακινήσεις διαφόρων φύλων στη διάρκεια της περιόδου αυτής περιγράφονται στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ως εισβολές, στην πραγματικότητα δεν πρόκειται απλώς για στρατιωτικές εκστρατείες αλλά για [[Μετανάστευση|μεταναστεύσεις]] ολόκληρων λαών εντός της Αυτοκρατορίας. Αυτές υποβοηθήθηκαν από την άρνηση των Ρωμαίων αριστοκρατών να στηρίξουν το [[Ρωμαϊκός στρατός|στρατό]] ή να καταβάλουν τους φόρους που ήταν απαραίτητοι σε αυτόν για την παρεμπόδιση των μεταναστεύσεων.<ref name=Brown122>Brown, σσ. 122–124.</ref> Οι Αυτοκράτορες του 5^ου αιώνα ήταν συχνά υποχείρια ισχυρών στρατιωτικών όπως ο [[Στιλίχων]] (πεθ. 408), ο [[Άσπαρ]] (πεθ. 471), ο [[Ρισίμερος]] (πεθ. 472) και ο [[Γούντομπαντ]] (πεθ. 516), οι οποίοι είχαν κατά το ήμισυ ή και καθόλου ρωμαϊκές καταβολές. Επιγαμίες, ωστόσο, μεταξύ των νέων βασιλέων και των Ρωμαίων αριστοκρατών ήταν σύνηθες φαινόμενο.<ref name=Wickham95>Wickham (2009), σσ. 95–98.</ref> Αυτό οδήγησε στηστην συγχώνευση εθιμικών στοιχείων του ρωμαϊκού πολιτισμού με εκείνα των επιδρομέων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι λαϊκές συνελεύσεις που επέτρεπαν στα ελεύθερα αρσενικά μέλη μιας φυλής να συμμετέχουν στη διακυβέρνηση σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι συνέβαινε στο πλαίσιο του ρωμαϊκού κράτους.<ref name=Wickham100>Wickham (2009), σσ. 100–101.</ref> Τα αρχαιολογικά ευρήματα που άφησαν πίσω οι Ρωμαίοι και οι εισβολείς παρουσιάζουν συχνά ομοιότητες, με εκείνα των φυλών να μιμούνται συχνά τα αντίστοιχα ρωμαϊκά.<ref name=Collins100>Collins (1999), σελ. 100.</ref> Μεγάλο κομμάτι της [[γραμματεία]]ς των νέων βασιλείων επίσης βασίστηκε στη ρωμαϊκή γραπτή παράδοση.<ref name=Collins96>Collins (1999), σσ. 96–97.</ref> Μια σημαντική διαφορά, εντούτοις, ήταν η σταδιακή απώλεια εισοδήματος των διοικούντων μέσω της φορολογίας. Πολλές από τις νέες πολιτικές ενότητες δεν χρηματοδοτούσαν πλέον το στρατό τους μέσω φόρων, αλλά προσέφεραν στους στρατιώτες κτήματα ή ενοίκια. Αυτή η αναθεώρηση της ανάγκης για φορολογία οδήγησε και στην παρακμή των συστημάτων συλλογής φόρων.<ref name=Wickham102>Wickham (2009), σσ. 102–103.</ref> Οι πολεμικές συγκρούσεις ήταν πάντως συχνές μεταξύ και στο εσωτερικό των νέων βασίλείων. Η δουλεία μειώθηκε μαζί με την προσφορά και οι κοινωνικές δομές επικεντρώθηκαν στην αγροτική παραγωγή.<ref name=Backman86>Backman (2003), σσ. 86–91.</ref>