Εκπαίδευση των Ελλήνων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι ξένες γλώσσες έχουν στην εκπαίδευση αρχικά ασθενείς υποδοχές.<ref>Σπύρος Ασδραχάς, «Παραδοσιακότητες και ανοίγματα: η περίπτωση των Αμπελακίων της Θεσσαλίας», στο: του ιδίου, Ελληνική κοινωνία και οικονομία ιη και ιθ' αι. Νεοελληνικά μελετήματα, εκδ.Ερμής, Αθήνα, 1988, σελ.152</ref> H διδασκαλία των ξένων γλωσσών εισάγεται στα προγράμματα των σχολείων στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα. Κυρίως διδάσκονταν την επίσημη γλώσσα της χώρας στην οποία έδρευε το σχολείο.{{sfn|Χατζόπουλος|σ=339}} Τα μεγάλα εμπορικά και κοσμοπολίτικα αστικά κέντρα της εποχής, όπως ήταν η [[Θεσσαλονίκη]] ή η [[Σμύρνη]] ήταν ευνοϊκά περιβάλλοντα για την εκμάθηση ξένων γλωσσών: ήταν τόποι δραστηριοποίησης δυτικών ιεραποστολών, προξενικών υπαλλήλων, δυτικών ιερωμένων, εμπόρων,περιηγητών οι οποίοι έναντι αμοιβής δίδασκαν ως οικοδιδάσκαλοι την μητρική τους γλώσσα σε κάθε πιθανό ενδιαφερόμενο.<ref>Εμμανουήλ Φραγκίσκος, «Το ζήτημα της γλωσσομάθειας του Νικόδημου Αγιορείτη», Ο Ερανιστής, τομ.23 (2001), σελ.175-176</ref> Οι λόγοι εκμάθησης των ξένων γλωσσών ήταν για ητην καλύτερη εξυπηρέτηση των εμπορικών συναλλαγών, η πραγματοποίηση σπουδών στο εξωτερικό, η ενημέρωση γύρω από τις εξελίξεις στις νεωτερικές επιστήμες και τη φιλοσοφία.