Ιστορία της Κύπρου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
αφαίρεση παραπομπών προς wikipedia |
|||
Γραμμή 8:
== Προϊστορία της Κύπρου ==
Η προϊστορία είναι η περίοδος από την εποχή που πρωτοεμφανίσθηκαν οι σύγχρονοι άνθρωποι, ως προς τη συμπεριφορά και ανατομία τους, μέχρι την εμφάνιση της γραπτής ιστορίας<ref>Renfrew, Colin. 2008. ''Prehistory The Making Of The Human Mind''. New York. Modern Library, Print.</ref>. Η Προϊστορία χωρίζεται με το [[σύστημα τριών εποχών]], ανάλογα με το υλικό για κατασκευή εργαλίων στην [[Εποχή του λίθου|Λίθινη Εποχή]], την [[Εποχή του Ορείχαλκου|Εποχή του Χαλκού]] και την [[Εποχή του Σιδήρου]].<ref>{{cite book|url=https://www.academia.edu/3088568/Prehistoric_Minds_Human_Origins_as_a_Cultural_Artefact_1780-2010_2011_|title=Prehistoric Minds: Human Origins as a Cultural Artefact|date=2011|publisher=Royal Society of London|last1=Matthew Daniel Eddy (Ed.)}}</ref> Στην Κύπρο, τα πρώτα σημάδια ανθρώπινης παρουσίας χρονολογούνται στην Λίθινη εποχή, το 10 000 πΧ
[[Αρχείο
=== Λίθινη Εποχή ===
Γραμμή 128:
=== Αιγυπτιακή Περίοδος (570 π.Χ. έως 525 π.Χ.) ===
To 570 π.Χ. η Κύπρος κατακτήθηκε από την Αίγυπτο του βασιλιά [[Άμασις Β' της Αιγύπτου|Αμασις Β]] Παρόλο που η κυριαρχία της Αιγύπτου ήταν σύντομη, επηρέασε τις τέχνες, ιδίως τη γλυπτική. Πέτρινα αγάλματα έχουν συχνά Αιγυπτιακή και Ελληνική επιρροή. Τα κεραμικά της περιόδου δείχνουν έντονες επιρροές από την Αρχαία Κρήτη. Οι άντρες συχνά απεικονίζονται να έχουνε Αιγυπτιακή κόμμωση και Ασσυριακό τύπου γενειάδας. Το ντύσιμο των Κυπραίων έχει στοιχεία της Δυτικής Ασίας.
=== Περσική Περίοδος (525 π.Χ. έως 332 π.Χ.) ===
Γραμμή 165:
Οι Κύπριοι, ως έμπειρος ναυτικός λαός και με τεχνογνωσία στην κατασκευή πλοίων, βοήθησε τον Αλέξανδρο και κατά την εκστρατεία του στις Ινδίες, στην οποία βρίσκονται αρκετά πλωτά ποτάμια. Επικεφαλής της αποστολής της Κύπρου ήτανε ο κύπριος πρίγκηπας Νικοκλής, ο γιος του βασιλιά Πασικράτη, και ο Νιφόθωνας, γιος του [[Πνυταγόρας|Πνυταγόρα]] της Σαλαμίνας.<ref>Αθηνά Καλογεροπούλου, «Η στρατιωτική ισχύς του περσικού κράτους», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους,Εκδοτική Αθηνών, τομ.Δ (1973), σελ.44</ref>
Η Κύπρος δεν ανεξαρτητοποιήθηκε πλήρως, όπως θέλανε οι βασιλιάδες της, κατά την περίοδο του Αλεξάνδρου. Ο Αλέξανδρος έκανε σαφές πως ενώ θα σεβόταν μια αυτονομία στα εσωτερικά ζητήματα, ξεκαθάρισε πως τα ορυχεία θα ήτανε υπό τον έλεγχο του καθώς και τα νομίσματα θα έφεραν τη σφραγίδα του.
==== Πρώτη Περίοδος Πτολεμαίων (312-306) ====
Γραμμή 196:
Το 115 και 116 μ.Χ., ξέσπασε ο [[Δεύτερος Ιουδαϊκός Πόλεμος]] στην [[Κυρήνη]] της Λιβύης από Εβραίους των κατώτερων οικονομικά στρωμάτων. Το κύμα της εξέγερσης από την Κυρηναϊκή εξαπλώθηκε στη διπλανή Αίγυπτο τη στιγμή που από την επαρχία αυτή απουσίαζαν τα περισσότερα ρωμαϊκά στρατεύματα λόγω της παρθικής εκστρατείας. Ο Λουκούας επιτέθηκε στην [[Αλεξάνδρεια]]. Ο έπαρχος της Αιγύπτου Μάρκος Ρουτίλιος Λούπος εγκατέλειψε την πόλη στην τύχη της. Ο Λουκούας μπήκε στην πόλη και την πυρπόλησε.
Το επόμενο έτος η [[Ιουδαϊκή εξέγερση της Κύπρου|εξέγερση]] έφτασε στην [[Κύπρος|Κύπρο]]. Επικεφαλής της ήταν κάποιος Αρτεμίων (Εβραίος με εξελληνισμένο όνομα).<ref name="Cassius Dio p423">Cassius Dio:'' Roman History.The Text of Cassius Dio on Lacus Curtius .Epitome of Book LXVIII.68.32.2.p423''</ref>Οι εξεγερμένοι Ιουδαίοι επιδόθηκαν σε εκτεταμένες βιαιότητες με χαρακτηριστικότερη την εξόντωση όλου του ελληνικού πληθυσμού της πόλης της [[Σαλαμίνα Κύπρου|Σαλαμίνας]] (240.000 σφαγιασθέντες Έλληνες).<ref>Ιστορία του Ελληνικού Έθνους'' Τομ.ΣΤ Ελληνισμός και Ρώμη. Ο ελληνισμός κατά τη ρωμαιοκρατία. Ο ελληνισμός κατά περιοχές.Κύπρος.σελ.273''</ref> Ο αυτοκράτορας Τραϊανός ανέθεσε την καταστολή της εξέγερσης στον Κόιντο Μάρκιο Τούρβωνα, ο οποίος την έπνιξε στο αίμα και εκδίωξε όλους τους Εβραίους από το νησί, απαγορεύοντας να έρθει ξανά Ιουδαίος ξανά στο νησί, ούτε καν μετά
==== Εμπόριο και Τέχνες στην Κύπρο. ====
Γραμμή 209:
Ο [[Χριστιανισμός]] στην Κύπρο θα ακολουθήσει την πορεία του Χριστιανισμού στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οπου μέχρι τον 4ο αιώνα, παρά τις κάποιες σποραδικές διώξεις, έζησαν μεγάλες περιόδους ασφάλειας. Τον 4ο όμως αιωνα, ο Χριστιανισμός θα επικρατήσει σε όλη την αυτοκρατορία, όταν θα απολαύσει την εύνοιας των αυτοκρατορικών κύκλων ενώ ταυτόχρονα οι προηγούμενες [[Εθνική θρησκεία|Εθνικες θρησκείες]] θα κυνηγηθουν.<ref name=":4">{{Cite web|url=http://www.bbc.co.uk/history/ancient/romans/christianityromanempire_article_01.shtml|title=Christianity and the Roman Empire|last=Dr Sophie Lunn-Rockliffe|first=|date=17/2/2017|website=British Broadcasting Corporation (BBC)|publisher=|accessdate=2/7/2017}}</ref>
Το 311 μΧ, ο αυτοκράτορας [[Γαλέριος|Αύγουστος Γαλέριος]], θα εκδόσει το πρώτο διάταγμα υπέρ του Χριστιανισμού, το οποίο θα επισημοποιήσει περαιτέρω ο [[Κωνσταντίνος Α΄|Κωνσταντίνος Α']] ή αλλιώς Μέγας Κωνσταντίνος, με το [[διάταγμα των Μεδιολάνων]].
Ο επόμενος αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο [[Θεοδόσιος Α΄|Θεοδόσιος τον Α']], θα ξεκινήσει τις διώξεις κατά των ειδωλολατρών σε όλη την Αυτοκρατορία, οδηγώντας στην επικράτηση του Χριστιανισμού. Στις [[27 Φεβρουαρίου]] του [[380]] αναγνώρισε τον [[Χριστιανισμός|Χριστιανισμό]] ως την επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας δηλώνοντας ''«επιθυμούμε όλα τα διάφορα υπήκοα έθνη [...] να ακολουθούν τη Θρησκεία που παραδόθηκε στους Ρωμαίους από τον άγιο απόστολο Πέτρο»'' και στις [[8 Νοεμβρίου]] του [[392]] έθεσε εκτός νόμου τις αρχαίες θρησκείες.<ref>''[[Θεοδοσιανός Κώδιξ]]'' 16.1.2. Διαθέσιμο το απόσπασμα στα λατινικά [http://ancientrome.ru/ius/library/codex/theod/liber16.htm#1 εδώ], στον ιστότοπο [http://ancientrome.ru/ ancientrome.ru].</ref><ref>Παναγιώτης Δρακόπουλος, ''Μεσαίωνας - Ελληνικός και Δυτικός (Φιλοσοφία και προφητεία)'', εκδ. Παρουσία, Αθήνα 2002. Διαθέσιμο απόσπασμα [http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/drakopoulos_secular.html εδώ], στον ιστότοπο [http://www.myriobiblos.gr myriobiblos.gr].</ref> Στις [[2 Μαΐου]] του [[381]] εξέδωσε το λεγόμενο «έδικτο κατά των αποστατών»<ref>''Θεοδοσιανός Κώδιξ'' 16.7.1. Διαθέσιμο το απόσπασμα στα λατινικά [http://ancientrome.ru/ius/library/codex/theod/liber16.htm#7 εδώ], στον ιστότοπο [http://ancientrome.ru/ ancientrome.ru].</ref> με το οποίο τιμωρούσε με πλήρη στέρηση δικαιωμάτων δικαιοπραξίας όλους τους πρώην χριστιανούς που επέστρεφαν στην Εθνική Θρησκεία. Στις [[21 Δεκεμβρίου]] του [[382]] απαγόρευσε με ποινή θανάτου και δήμευση της περιουσίας των ενόχων Εθνικών (που χαρακτηρίζονται ''«παράφρονες»'' και ''«ιερόσυλοι»''), κάθε μορφή [[Θυσία|θυσίας]], μαντικής, ψαλμωδιών προς τιμή των Θεών ή τις απλές επισκέψεις σε αρχαίους Ναούς.<ref>''Θεοδοσιανός Κώδιξ'' 16.10.7. Διαθέσιμο το απόσπασμα στα λατινικά [http://ancientrome.ru/ius/library/codex/theod/liber16.htm#10 εδώ], στον ιστότοπο [http://ancientrome.ru/ ancientrome.ru].</ref> Το [[384]] διέταξε την κατεδάφιση ή το σφράγισμα ειδωλολατρικών Ιερών<ref>«Εάν κάποια αγάλματα βρίσκονται ακόμη μέσα στους Ναούς και τα Ιερά και έχουν δεχθεί ή δέχονται ακόμη τη λατρεία των ειδωλολατρών, όπου κι αν συμβαίνει αυτό, θα ξεριζωθούν εκ θεμελίων, αναγνωρίζοντας ότι αυτό έχει διαταχθεί κατ' επανάληψη και πολύ συχνά. Τα ίδια τα κτίρια των Ναών που βρίσκονται μέσα σε πόλεις ή κωμοπόλεις, ή έξω από αυτές, θα παραδοθούν σε δημόσια χρήση και θα καταστραφούν οι ανά τόπους βωμοί». (''Θεοδοσιανός Κώδιξ'' 16.10.19. Διαθέσιμο το απόσπασμα στα λατινικά [http://ancientrome.ru/ius/library/codex/theod/liber16.htm#10 εδώ], στον ιστότοπο [http://ancientrome.ru/ ancientrome.ru].) «Απαγορεύουμε σε εκείνους που έχουν μιαρές ειδωλολατρικές πεποιθήσεις να προσφέρουν τις καταραμένες τους θυσίες και να ασκούν όλες τις άλλες καταδικαστέες πρακτικές τους. Διατάσσουμε δε όλα τα Ιερά και οι Ναοί τους που στέκουν ακόμη, να καταστραφούν με πρωτοβουλία των τοπικών διοικητών και να εξαγνισθούν τα απομεινάρια τους με την ύψωση του σημείου της σεβαστής χριστιανικής θρησκείας. Όλοι ας γνωρίζουν ότι αν παραβάτης του παρόντος νόμου παραπεμφθεί με επαρκείς αποδείξεις ενώπιον δικαστού, θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου». (''Θεοδοσιανός Κώδιξ'' 16.10.25. Διαθέσιμο το απόσπασμα στα λατινικά [http://ancientrome.ru/ius/library/codex/theod/liber16.htm#10 εδώ], στον ιστότοπο [http://ancientrome.ru/ ancientrome.ru].)</ref><ref>Σύμφωνα με τις παραπομπές του Κυρ. Σιμόπουλου και άλλων ερευνητών, συγκεκριμένο διάταγμα για κατεδάφιση Ελληνικών ναών (με μικρή σχετικά εφαρμογή στην πράξη και αυτού ακόμη) εξεδόθη από τον Αρκάδιο και μετά, όχι από τον Μέγα Θεοδόσιο.</ref> και υπέγραψε νέα απαγόρευση των θυσιών, ενώ στις [[24 Φεβρουαρίου]] του [[391]] ανανέωσε την πλήρη απαγόρευση των θυσιών, των επισκέψεων σε ειδωλολατρικούς ναούς: ''«Κανείς δεν θα μολυνθεί με θυσίες και σφάγια, κανείς δεν θα πλησιάσει ή θα εισέλθει σε Ναούς, ούτε θα σηκώσει τα μάτια σε εικόνες φτιαγμένες από ανθρώπινο χέρι, διαφορετικά θα είναι ένοχος μπροστά στους ανθρώπινους και τους θεϊκούς νόμους»''.<ref>''Θεοδοσιανός Κώδιξ'' 16.10.10. Διαθέσιμο το απόσπασμα στα λατινικά [http://ancientrome.ru/ius/library/codex/theod/liber16.htm#10 εδώ], στον ιστότοπο [http://ancientrome.ru/ ancientrome.ru].</ref> Σταμάτησαν να δίνονται επιχορηγήσεις προς τα παγανιστικά ιερατεία, ενώ αυξήθηκε η οχλοκρατική βια εναντίον των παγανιστικών ναών και ομοιωμάτων με την υποκίνηση των [[Μοναχισμός|μοναχών]].<ref>«Στο επίπεδο του λαού, οι πιο άσπονδοι εχθροί του παγανισμού ήταν οι μοναχοί. [...] Οι μοναχοί είχαν ενεργή συμμετοχή στις διαμάχες σχετικά με τα ορθά χριστιανικά δόγματα. [...] Οι μοναχοί δεν έδειχναν κανένα έλεος στους παγανιστές. Όταν οι όχλοι κατέστρεφαν παγανιστικούς ναούς, οι μοναχοί ήταν συνήθως στον πυρήνα τους». (James Allan Evans, The Emperor Justinian and the Byzantine Empire, Greenwood Press, 2005, σελ. xxvii, xxviii)</ref> Μέχρι τον 4ο αιώνα, ο Χριστιανισμός γίνεται η επίσημη θρησκεία του κράτους και μέχρι το τέλους του, οποιαδήποτε δημόσια εκδήλωση που αφορά άλλη θρησκεία και θεό, θα είναι παράνομη.<ref name=":4" /><ref>{{Cite web|url=http://www.pbs.org/wgbh/pages/frontline/shows/religion/why/legitimization.html|title=Legitimization Under Constantine|last=|first=|date=|website=|publisher=|accessdate=1/7/2017}}</ref>
| |||