Συνθήκη του Βερολίνου (1878): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ προστέθηκε η Κατηγορία:Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος (με το HotCat) |
|||
Γραμμή 34:
Η Συνθήκη αναγνώρισε επίσημα την ανεξαρτησία των ''[[de facto]]'' κυρίαρχων πριγκιπάτων της Ρουμανίας, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, μαζί με την αυτονομία της Βουλγαρίας - αν και η τελευταία στην πράξη λειτούργησε ανεξάρτητα και χωρίστηκε σε τρία μέρη: το Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας, την αυτόνομη επαρχία της [[Ανατολική Ρωμυλία|Ανατολικής Ρωμυλίας]] και τη [[Μακεδονία]]ς, που επεστράφη στους Οθωμανούς, ανατρέποντας έτσι τα ρωσικά σχέδια για μια ανεξάρτητη - και ρωσόφιλη - "Μεγάλη Βουλγαρία". Η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου είχε δημιουργήσει ένα Βουλγαρικό κράτος, που ήταν ότι ακριβώς φοβόντουσαν περισσότερο η Μεγάλη Βρετανία και η Αυστροουγγαρία.<ref>Krasner Stefen, Sovereighty: Organized Hypocricy, Princeton University Press, σ. 165 (1999)</ref>
Το Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας είχε βόρεια όρια τον [[Δούναβης|Δούναβη]] και νότια τον [[Αίμος|Αίμο]]. Η [[Ανατολική Ρωμυλία]] (νοτίως του Αίμου) αποτελούσε ξεχωριστή επαρχία με χριστιανό διοικητή διοριζόμενο από τον Σουλτάνο. Στην επαρχία αυτή αποκλειόταν η διατήρηση τουρκικών στρατιωτικών μονάδων. Οι δε ελληνική, βουλγαρική και τουρκική γλώσσες θεωρούνταν ισότιμες. Σε όποιες άλλες επαρχίες της Ευρωπαϊκής Τουρκίας υφίσταται ισχυρό χριστιανικό στοιχείο υποχρεώνεται ο Σουλτάνος να εισαγάγει "διοικητικές μεταρρυθμίσεις".
Η Συνθήκη του Βερολίνου επικύρωσε το μεγαλύτερο μέρος των ρωσικών κερδών σε βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που ορίζονταν στη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, αν και η κοιλάδα του
Παρά τις εκκλήσεις των Ρουμάνων συνέδρων, η Ρουμανία αναγκάστηκε να παραχωρήσει τη [[Μπουντζάκ|νότια Βεσσαραβία]] στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Ως αποζημίωση, η Ρουμανία έλαβε τη [[Δοβρουτσά]], συμπεριλαμβανομένου του [[Δέλτα Δούναβη|Δέλτα του Δούναβη]]. Η Συνθήκη περιόριζε επίσης τη ρωσική κατοχή της Βουλγαρίας σε 9 μήνες, χρόνος μέσα στον οποίο τα ρωσικά στρατεύματα και εφόδια μπορούσαν να αποχωρήσουν μέσω του ρουμανικού εδάφους.
Τα τρία νέα ανεξάρτητα κράτη, στη συνέχεια αυτοανακηρύχθηκαν βασίλεια: η [[Βασίλειο της Ρουμανίας|Ρουμανία]] το 1881, η [[Βασίλειο της Σερβίας|Σερβία]] το 1882 και το [[Βασίλειο του Μαυροβουνίου|Μαυροβούνιο]] το 1910, ενώ η [[Βασίλειο της Βουλγαρίας|Βουλγαρία]] κήρυξε την πλήρη ανεξαρτησία της το 1908 μετά από τη συνένωση με την [[Ανατολική Ρωμυλία]] το 1885. Η Αυστροουγγαρία προσάρτησε τη Βοσνία το 1908, πυροδοτώντας μια μεγάλη ευρωπαϊκή κρίση
Η Συνθήκη του Βερολίνου αναγνώριζε ειδικό νομικό καθεστώς για ορισμένες θρησκευτικές ομάδες. Χρησίμευσε επίσης ως πρότυπο για το Σύστημα των Μειονοτήτων, που στη συνέχεια καθιερώθηκε στο πλαίσιο της [[Κοινωνία των Εθνών|Κοινωνίας των Εθνών]]. Όριζε ότι η Ρουμανία αναγνωρίζει τους μη Χριστιανούς (Εβραίους και Μουσουλμάνους) ως πολίτες με πλήρη δικαιώματα.
Γραμμή 47 ⟶ 46 :
Σε ό,τι αφορά το ελληνικό ενδιαφέρον, η συνθήκη μιλούσε αόριστα για συνοριακή διόρθωση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που υλοποιήθηκε μετά από μακρές διαπραγματεύσεις το 1881 με την παραχώρηση της [[Θεσσαλία]]ς στην Ελλάδα. Επίσης αποδόθηκε η [[Κύπρος]] στη Μεγάλη Βρετανία και αποφασίστηκε η παραχώρηση αυτοδιοίκησης, με σύνταγμα και αυτονομία, στην [[Κρήτη]], τελούμενη υπό την Υψηλή Πύλη, για την οποία και ακολούθησε η [[Συμφωνία της Χαλέπας]] τρεις μήνες αργότερα.
Στο "Εγκύκλιο του Σώλσμπερι", της 1ης Απριλίου 1878, ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών, Μαρκήσιος του Σώλσμπερι, κατέστησε σαφείς τις αντιρρήσεις του ίδιου και της κυβέρνησής του για τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και την ευνοϊκή θέση που χάριζε στη Ρωσία. Ο ιστορικός A. Τ. Π.
Το [[Βιλαέτι του Κοσσυφοπεδίου]] παρέμεινε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στην
== Η Συνθήκη ==
Η Συνθήκη του Βερολίνου του 1878 που συνομολογήθηκε και υπεγράφη την τελευταία ημέρα του εν λόγω συνεδρίου στις 1 Ιουλίου (π.ημερολ.) / [[13 Ιουλίου]] του [[1878]] (ν. ημερολ.) περιλαμβάνει τελικά '''62 άρθρα'''. Εξ αυτών τα 1 – 12 και 22 αφορούν την Βουλγαρία. Τα άρθρα 13 – 21 αναφέρονται στην Ανατολική Ρωμυλία. Το άρθρο 23 αναφέρεται στην [[Κρήτη]], ενώ το άρθρο 24 στη νέα χάραξη ελληνοτουρκικών συνόρων. Το άρθρο 25 αναφέρεται στην Βοσνία Ερζεγοβίνη, ενώ τα επόμενα 26 – 33 στο Μαυροβούνιο. Τα άρθρα 34 – 42 στη Σερβία ενώ τα 43 – 51 στη Ρουμανία. Τα άρθρα 52 – 57 αφορούν την ελευθεροπλοΐα του [[Δούναβης|Δούναβη]] καθώς και θέματα [[αλιεία]]ς. Με τα άρθρα 58 – 60 καθορίσθηκαν τα σύνορα μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας με παράλληλη παραχώρηση εδάφους της Τουρκίας στην [[Περσία]]. Το 61ο άρθρο αναφέρεται στην [[Αρμενία]], ενώ το ακροτελεύτιο 62ο άρθρο καθιερώνει γενικές αρχές επί των θρησκευτικών και εθνικών μειονοτήτων, την προστασία του [[Άγιο Όρος|Αγίου Όρους]] και των προνομίων του.
== Δείτε επίσης==
*[[Προσύμφωνο Λονδίνου (1878)]]
| |||