Μεσαιωνική ελληνική γλώσσα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Στην περίοδο αυτή συνεχίζεται και ολοκληρώνεται η μεταδόμηση του ονοματικού συστήματος της Ελληνικής που είχε αρχίσει κατά την περίοδο της Κοινής. Η δομή του ονόματος εξελίχθηκε σε ένα απλό συμμετρικό σύστημα, οικονομικά διαρθρωμένο σε δύο κύριες μορφολογικές κατηγορίες, τα δικατάληκτα ή δίπτωτα και τα τρικατάληκτα ή τρίπτωτα σε αντίθεση με τη μεγάλη μορφολογική ποικιλία που χαρακτηρίζει το ονοματικό σύστημα της αρχαίας. Τα ληκτικά μορφήματα περιορίστηκαν σε τρία και δύο αντιστοίχως τόσο στον ενικό όσο και στον πληθυντικό αριθμό. Με την ολοκλήρωση του μεταπλασμού όλων των κλιτικών μοντέλων του ονόματος της αρχαίας γλώσσας διαμορφώθηκε ήδη στους όψιμους χρόνους της μεσαιωνικής περιόδου η σημερινή δομή του νεοελληνικού ονόματος, μια δίπτωτη και μια τρίπτωτη: '''Δικατάληκτα''': αρσενικού γένους: πατέρ-('''ας, α, ες, ων'''), εργάτ-('''ης, η, ες, ών'''), θηλυκού γένους: χώρ- ('''α, ας, ες, ών'''), αυλ- ('''ή, ής, ές, ών'''), πόλ- ('''η, ης/εως, εις, εων'''), ουδετέρου γένους: δέντρ- ('''ο, ου, α, ων'''), παιδ- ('''ί, ιού, ιά, ιών'''), γράμ- ('''μα, ματος, ματα, μάτων)''', λάθ- ('''ος, ους, η, ών'''). '''Τρικατάληκτα''': τόπ- ('''ος, ου, ο, οι, ων, ους''').

 

==Σημειώσεις==