Αρκαδισμός (καλλιτεχνικό ρεύμα): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 28:
== Η Ιδεατή Αρκαδία στην τέχνη και η φράση ''"Et in Arcadia Ego"''==
Συγχρόνως με την λογοτεχνική τάση της βουκολικής ποίησης αναπτύχθηκε ένα αξιόλογο ρεύμα ζωγραφικής, όπου ζωγραφικοί πίνακες και σχέδια απεικόνιζαν ποιμένες μέσα σε ένα βουκολικό και ειδυλλιακό τοπίο, πλαισιωμένο με δάση και λόφους. Πιο ειδικά, τον 17ο αιώνα, ο Γάλλος ζωγράφος Νικόλας Πουσέν (Nicolas Poussin, 1594-1665) βασιζόμενος στο καλλιτεχνικό αυτό ρεύμα ζωγράφισε έναν από τους σημαντικότερους πίνακές του, γνωστό σαν "Οι ποιμένες της Αρκαδίας" ή "ET IN ARCADIA EGO" (1647), που εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου. Στον πίνακα αυτόν αναπαριστώνται στοχαστικά και μελαγχολικά τρεις ποιμένες αρκάδες, ντυμένοι προκλασικά, στεκούμενοι συμμετρικά γύρω από ένα τάφο στο μοτίβο ενός όμορφου τοπίου. Ένας από τους ποιμένες είναι γονατισμένος στο έδαφος και διαβάζει την λατινική επιγραφή που είναι χαραγμένη πάνω στον τάφο: ''"Et in Arcadia Ego",'' που κατά λέξη μεταφράζεται σαν ''"και εγώ στην Αρκαδία"'' και συνάδει με την κεντρική παραβολή του έργου. Ο δεύτερος βοσκός αντικατοπτρίζεται συζητώντας για την επιγραφή με μια νεαρή κοπέλα που στέκεται πλάι του, ενώ ο τρίτος βοσκός κάθεται δίπλα του σκεπτικός. Η ιδέα αυτή είχε εκφραστεί και νωρίτερα (1629-1630) σε έναν λιγότερο περιβόητο πίνακα με το ίδιο θέμα. Επισημαίνονται δύο πρωταρχικές και διαφορετικές ερμηνείες της επιγραφής αυτής. Είτε "Ακόμα και στην Αρκαδία, εγώ, ο Θάνατος, υπάρχω"
Σύμφωνα με την παραπάνω ερμηνευτική αντίφαση, ο πίνακας του Πουσσέν πραγματεύεται τη μελαγχολική ενατένιση του θανάτου, υπογραμμίζοντας το γεγονός ότι η κοσμική ευτυχία είναι ολιγόχρονη και μεταβατική. Έτσι, το κεντρικό μήνυμα και νόημα της ρήσης - επιγραφής αυτής όπως και του πίνακα φαίνεται να αποδίδεται μέσα από τη ματαιότητα και το εφήμερο του επίγειου κόσμου και των φευγαλέων ηδονών. Σύμφωνα μάλιστα με την ερμηνεία του πρώτου βιογράφου του Poussin Giovannis Pietro Bellori: ''"O τάφος μπορεί να βρεθεί ακόμα και στην Αρκαδία και αυτός ο θάνατος συμβαίνει μέσα στην ανθρώπινη απόλαυση"''.<ref name=":2" />
Ωστόσο είναι αξιοπρόσεκτο ότι η αλληγορική αυτή φράση ήταν γνωστή στην τέχνη νωρίτερα. Συγκεκριμένα εμφανίζεται για πρώτη φορά σε έναν πίνακα του Giovanni Francesco Guercino (Guerchain), που φιλοτεχνήθηκε μεταξύ του 1621 και 1623. Ο εν λόγω πίνακας διακρίνεται από ανάλογη διάθεση και αλληγορία, αντανακλώντας δύο ανθρώπους να παρατηρούν εκστασιασμένοι ένα ανθρώπινο κρανίο στο δάσος.<ref name=":2" />
Διάφοροι άλλοι καλλιτέχνες απεικόνισαν αργότερα το Αρκαδικό ιδεώδες, όπως και θέματα που περιστρέφονται γύρω από τον Αρκαδικό Μύθο. Συγκεκριμένα, πίνακες και γκραβούρες που παρουσιάζουν ειδυλλιακά βουκολικά τοπία με σκηνές που απηχούν τις ιδέες και τη διάθεση που χαρακτηρίζει το "αρκαδικό ειδύλλιο", λόγου χάρη σκηνές όπου πρωταγωνιστούν θεοί και νύμφες. Ξεχωριστή αποτελεί η θέση του Πάνα σε αυτές. Αξιοσημείωτοι δημιουργοί είναι οι Laurent de la Hyre (1606-1656), Peter Scheemakers (1691-1781), Francesco Zuccarelli (1702-1788), Richard Wilson (1714-1782), Sir Joshua Reynolds (1723-1792), Honore Fragonard (1732-1806), Leon Vaudoyer (1803-1872), Aubrey Beardsley (1872-1898), George Wilhelm Kolbe (1877-1947) και Augustus John (1878-1961).<ref name=":2" />
| |||