<div lang="grc" style="font-family: Palatino Linotype;"> ''" «Ο κατηφορικός δρόμος προς την [[Καστοριά]] δεν είναι παρά μια μακριά τσουλήθρα μέσα σε ραβδωτές πέτρες και σε αργιλόχωμα. Ούτε δάση ούτε σύδεντρα ούτε καν μοναχικά δέντρα. Ο τόπος τούτος την αξίζει την ελληνικότητά του•του· τέτοια γύμνια δεν έχει ούτε ο Μοριάς. Στα πλευρά των βουνών απλώνονται οι πεζούλες των καλλιεργειών. Παντού όπου η πλαγιά δεν είναι κακοτράχαλη, τοιχώματα συγκρατούν με δυσκολία τους χωματοσωρούς που κατολισθαίνουν. Για να κρατηθεί ένα μέτρο γης το έχουν υποστηλώσει σε πολλά σημεία με δυο μέτρα λιθιά. Στην κοίτη ενός ξεροποτάμου η σκιά μερικών πράσινων βαλανόδεντρων σκεπάζει το χωριό Μπάσκουρι. Τα ελληνικά τα καταλαβαίνουν με δυσκολία και μιλούν σλάβικα· δηλώνουν όμως Έλληνες και ζητούν συγνώμη που δεν είναι πιο φωτισμένοι. Φωνάζουν τα παιδιά που βγαίνουν από το σχολείο για να κάνουν τους διερμηνείς. Έρχεται κι ο παππάς κι ο δάσκαλος και τα παράπονά τους είναι τα ίδια με το Ντίχεμ: η ανασφάλεια του βουνού,οι αλβανοίΑλβανοί ληστές, οι παπάδες του Έξαρχου.» </div>
