Ο '''Νικόλαος Κουζάνος''' (''Nicolaus Cusanus'', [[1401]] - [[11 Αυγούστου]] [[1464]]) ήταν [[Γερμανοί|Γερμανός]] [[φιλοσοφία|φιλόσοφος]], [[Θεολογία|θεολόγος]], νομικός και [[Αστρονομία|αστρονόμος]]. Σπούδασε στο Ντεφέντερ και στην [[Πάντοβα]] απ' όπου πήρε πτυχίο [[Νομική]]ς, επέστρεψε όμως στη [[Γερμανία]] για να σπουδάσει [[Θεολογία]]. ΧειροτονήθηκεΈμαθε ιερέαςβασικά ελληνικά και κατάφερεγια να ανεβείδιαβάζει πολύαρχαία ψηλάκείμενα. στηνΧειροτονήθηκε ιεραρχία,ιερέας εξαιτίαςσυμμετείχε τηςστην εύνοιάςκαθολική του[[Σύνοδος απότης τονΒασιλείας|Σύνοδο πάπα.της Το [[1448Βασιλείας]] έγινε(1431-1437. καρδινάλιοςΕκεί καιεντυπωσίασε τομε [[1450]]τις αρχιεπίσκοποςγνώσεις του [[Μπρεσανόνε|Μπρίξεν]]και (Βrixen).τη Στηρητορική διάρκειατου μιαςδεινότητα, αποστολήςκερδίζοντας τουτην στηνεύνοια Ελλάδατου το[[Πάπας 1437Ευγένιος στηνΔ΄|πάπα CandiaΕυγένιου (σημερινόΔ']]. Ηράκλειο),Μάλιστα τουτον δόθηκευποστήριξε ηστη ευκαιρίαδιαμάχη νατου μελετήσειενάντια ταστι έργακίνημα τωντης αρχαίωνΣυνόδου Ελλήνωνπου φιλοσόφωνυποκινούνταν καιαπό ιδιαίτερατο τουβασιλιά [[Πλάτων]]α.Σιγισμόνδος Τοτης φιλοσοφικόΑγίας τουΡωμαϊκής έργοΑυτοκρατορίας|Σιγισμόνδο]]. έχειΟ ωςπάπας υπόβαθροτον τοέστειλε γενικότην φιλοσοφικό πλαίσιοάνοιξη του [[Μεσαίωνας|Μεσαίωνα]]1437 εκτείνεταιστην όμωςΚωνσταντινούπολη, πολύόπου πέραειδοποίησε απ'τον αυτόαυτοκράτορα καιΙωάννη γιΗ' αυτόΠαλαιολόγο οοτι Κουζάνοςη θεωρείται[[Σύνοδος έναςΦερράρας-Φλωρεντίας|Σύνοδος απόγια τουςτην πρόδρομουςΈνωση τηςτων [[Αναγέννησηεκκλησιών]]ς.Ασχολήθηκεμπορεί κυρίωςνα μεαρχίσει τιςτον σχέσειςεπόμενο τουχρόνο ανθρώπουστη μεΦερράρα<ref>{{Cite το [[Θεόςweb|Θεό]]url=https://www.scribd.com/doc/143966239/%CE%9A%CE%91%CE%9D%CE%95%CE%9B%CE%9B%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%A5%CE%9B%CE%9F%CE%A3-%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%93%CE%99%CE%A9%CE%A4%CE%97%CE%A3-%CE%93%CE%95%CE%9D%CE%9D%CE%97%CE%98%CE%97%CE%9A%CE%91-%CE%A3%CE%A4%CE%9F-1402|title=ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ ΠίστευεΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ πως- οΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ανθρώπινοςΣΤΟ νους1402|website=Scribd|language=en|accessdate=2019-04-25}}</ref>. δενΣτη είναιδιάρκεια σετης θέσηαποστολής νααυτής συλλάβεισυνδέθηκε τοστενά Θεόμε καιτο τη[[Βησσαρίων σχέσηο του μεΤραπεζούντιος|Βησσαρίωνα τον άνθρωπο.Τραπεζούντιο]], Αυτέςσυζήτησαν τις σκέψειςθεωρίες του αναπτύσσει[[Γεώργιος στοΓεμιστός έργοή τουΠλήθων|Γεώργιου ''ΑπολογίαΠλήθωνα τηςΓεμιστού]] σοφήςκαι αμάθειας''μελέτησε (1449).τα Ηέργα μαθηματικήτων τουαρχαίων σκέψηΕλλήνων τονφιλοσόφων βοήθησεκαι να πλησιάσει πολύ τις θεωρίεςιδιαίτερα του [[Κοπέρνικος|ΚοπέρνικουΠλάτων]]α, τουκατα Κέπλερμια καιπηγή τουστην [[Γαλιλαίος|Γαλιλαίου]]Candia για το(σήμερα [[σύμπανΗράκλειο Κρήτης]]). Στη θεωρία του της σύμπτωσης των αντιθέτων, υποστηρίζει ότι το σύμπαν εξελίσσεται συνεχώς επειδή υπάρχουν αντιθέσεις.
Το φιλοσοφικό του έργο έχει ως υπόβαθρο το γενικό φιλοσοφικό πλαίσιο του [[Σχολαστικισμός|Σχολαστικισμού]] του [[Μεσαίωνας|Μεσαίωνα]] εκτείνεται όμως πολύ πέρα απ' αυτό καθώς επιχειρεί να συγκεράσει χριστιανικές με [[Νεοπλατωνισμός|νεοπλατωνικές]] θέσεις .Γι' αυτό ο Κουζάνος θεωρείται ένας από τους πρόδρομους της [[Αναγέννηση]]ς. Ασχολήθηκε κυρίως με τη σχέση του ανθρώπου με το [[Θεός|Θεό]] και κατα πόσο μπορεί κάποιος να φτάσει στη θέωση. Πίστευε πως επειδή ο ανθρώπινος νους δεν είναι σε θέση να συλλάβει πλήρως την αλήθεια, επιτρέπεται να κάνει λογικά άλματα κι υποθέσεις. Αυτές τις σκέψεις του αναπτύσσει στο έργο του ''Απολογία της σοφής αμάθειας'' (1449). Η μαθηματική του σκέψη τον βοήθησε να πλησιάσει πολύ τις θεωρίες του [[Κοπέρνικος|Κοπέρνικου]], του Κέπλερ και του [[Γαλιλαίος|Γαλιλαίου]] για το [[σύμπαν]]. Στη θεωρία του της σύμπτωσης των αντιθέτων, υποστηρίζει ότι το σύμπαν εξελίσσεται συνεχώς επειδή υπάρχουν αντιθέσεις.
Το [[1448]] έγινε καρδινάλιος από τον [[Πάπας Νικόλαος Ε΄|πάπα Νικόλαο Ε']] και το [[1450]] αρχιεπίσκοπος της γερμανικής πόλης [[Μπρεσανόνε|Μπρίξεν]] (Βrixen). Όταν ο Βησσαρίων ανέθεσε στον [[Αθανάσιος Χαλκιόπουλος|Αθανάσιο Χαλκιόπουλο]] τη διοίκηση μοναστηριών της νότια Ιταλίας, ο τελευταίος έγραψε το 1458 στον Κουζάνο μεταφράζοντάς του επιστολή του πυθαγόρειου [[Λύσις (φιλόσοφος)|Λύσι]] προς τον πθυαγόρειο Ίππαρχο, που 'χαν ζήσει στην ίδια περιοχή ([[Κρότωνας|Κρότων]]) τον 5ο αιώνα π.Χ, κάτι που αποδεικνύει το διαρκές ενδιαφέρον του τελευταίου για τον Πλατωνισμό και τις ρίζες του.
