επιμείνωμεν, καθόσον η ευθύνη ημάς και μόνον εβάρυνεν...»''<ref>Πρακτικά της Βουλής, περίοδος Δ', σύνοδος Α', σελ. 468 - 469 https://www.hellenicparliament.gr/Vouli-ton-Ellinon/I-Bibliothiki/Koinovouleftiki-Syllogi/Praktika-Synedriaseon/Praktika-Voulis-1862-1910/</ref>
Παρόλα αυτά, και μέσα στις συχνές ανακατατάξεις της πολιτικής σκηνής, οι τρεις αρχηγοί των μεγαλύτερων παρατάξεων και πολλοί βουλευτές φρόντιζαν ταυτόχρονα και για τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα.<br />
Έτσι, βλέπουμε μέσα στο «πυρετό των μεταλλείων» της εποχής εκείνης, να παραχωρείται, στον μεν Δημήτριο Βούλγαρη το δικαίωμα μετάλλευσης [[Χρώμιο|χρωμίου]] στην [[Ερμιόνη Αργολίδας|Ερμιόνη]], στον δε Αλέξανδρο Κουμουνδούρο η διηνεκής κυριότητα και μετάλλευσις αργυρούχου μολύβδου και [[Γαληνίτης|γαληνίτη]] στην [[Αντίπαρος|Αντίπαρο]].<ref>ΦΕΚ Α25 της 6ης Ιουλίου 1872</ref> Αλλά και ο Επαμεινώνδας Δεληγεώργης, μαζί με τον [[Ευθύμιος Κεχαγιάς|Ευθύμιο Κεχαγιά]], τον [[Παύλος Καλλιγάς|Παύλο Καλλιγά]] (πρόεδρος της εταιρείας), τον [[Γεώργιος Μπούμπουλης|Γεώργιο Μπούμπουλη]] και άλλους μη πολιτικούς- γίνεται μέτοχος (καταλαμβάνοντας και τη θέση του Αντιπροέδρου) στην νεοιδρυθείσα μεταλλευτική εταιρεία «Μεταλλεία Νικίου», με σκοπό την εξόρυξη αργυρούχου [[Μόλυβδος|μολύβδου]] από το [[Λαύριο]]. <ref>ΦΕΚ Α26 της 7ης Ιουλίου 1872</ref>
