Νικηταράς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γεννήθηκε το 1781 στο χωριό Μεγάλη Αναστάσοβα των Πισινών Χωριών του Μυστρά (σημερινή [[Νέδουσα Μεσσηνίας]]), στους πρόποδες του [[Ταΰγετος|Ταϋγέτου]], 25 χλμ από την πόλη της [[Καλαμάτα]]ς όπως μας διηγείται ο ίδιος στα απομνημονεύματά του που κατέγραψε ο Γ. Τερτσέτης.<ref name="ReferenceA">Μπίκος Πέτρος: Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, εκδόσεις Στρατίκη, Αθήνα, 1996</ref>{{πηγή}} Στη σελ. 1 αναφέρει: "Εγεννήθηκα εις ένα χωριό Μεγάλη Αναστασίτσα (Αναστάσοβα) αποδώθε από του Μυστρά προς την Καλαμάτα. Ο προπάππος μου ήτον Προεστός και ο πατέρας μου έφυγε δεκαέξι χρόνων και επήγε με τα στρατεύματα τα Ρούσικα στην Πάρο και ήτον πολεμικός. Τον εσκότωσαν εις την Μονεμβασιά μαζί με έναν αδελφό και μ' εναν κουνιάδο μου. Από ένδεκα χρόνων, μαζί με τον πατέρα μου, έσερνα άρματα. Ετουφέκισα ένα Τούρκο στο Λεοντάρι."

Διωγμένος και επικηρυγμένος ο πατέρας του - καθώς ήταν πολεμικός - από τους Τούρκους, σε ηλικία 16 χρονών πολέμησε στην [[Πάρος|Πάρο]] με Ρώσικα στρατεύματα<ref name="ReferenceA"/>{{πηγή}}βρήκε καταφύγιο στο Τουρκολέκα . Ο γιός του Γιάννης ([[1805]]) και αδελφός του Νικηταρά θανατώθηκε βάναυσα από τους Τούρκους το 1816 μαζί με τον γερο-Σταματέλο στην [[Μονεμβασιά]] και αγιοποιήθηκε αργότερα από την Ορθόδοξη Εκκλησία ως "Άγιος Ιωάννης ο Τουρκολέκας".

Με την έκρηξη της Επανάστασης, πήρε μέρος στην πρώτη [[Μάχη του Βαλτετσίου|Μάχη]] που δόθηκε στο Βαλτέτσι της Αρκαδίας στις [[24 Απριλίου]] του [[1821]] (είχε προηγηθεί μια συμπλοκή στο Λεβίδι). Μετέπειτα, στη [[Μάχη των Δολιανών]], ο Νικηταράς που κρατούσε με λίγους άντρες τα [[Άνω Δολιανά Αρκαδίας|Άνω Δολιανά]], κατάφερε να αποκρούσει χιλιάδες [[Τουρκία|Τούρκους]] που επιτίθεντο με πυροβολικό. Επειδή έπεσαν πολλοί Τούρκοι από το χέρι του εκείνη την ημέρα, οι άντρες του τον ονόμασαν Τουρκοφάγο. Διακρίθηκε και στις μάχες που ακολούθησαν, όπου συνεργάστηκε με το θείο του, κυρίως δε στην πολιορκία και την [[άλωση της Τριπολιτσάς]].<ref name="ReferenceA"/>{{πηγή}}

Όταν η [[Τρίπολη Αρκαδίας|Τρίπολη]] καταλήφθηκε από τους Έλληνες, δε ζήτησε κανένα λάφυρο για τον εαυτό του και όταν του πρόσφεραν ένα αδαμαντοκόλλητο σπαθί, το έκανε δώρο στην προσωρινή Κυβέρνηση. Όταν οι Έλληνες κατέστρεψαν τη στρατιά του [[Δράμαλης|Δράμαλη]] στα στενά των Δερβενακίων, ο Νικηταράς μαζί με τους Δημήτριο Υψηλάντη και Παπαφλέσσα, είχε καταλάβει τη χαράδρα γύρω από τον Άγιο Σώστη, απ' όπου θα περνούσαν οι Τούρκοι, προκαλώντας τους μεγάλη καταστροφή. Κατά τη διάρκεια της μάχης μάλιστα έσπασε τρία σπαθιά και όταν έσπασε και το τέταρτο το χέρι του έπαθε αγκύλωση και χρειάστηκε γιατρός για να του ανοίξει το χέρι και να βγάλει το σπαθί.<ref name="ReferenceA"/>{{πηγή}} Καθώς ο Δράμαλης υποχωρούσε προς το Άργος, ο Νικηταράς κατέλαβε την οχυρή θέση Αγιονόρι και σκότωσε πολλούς Τούρκους που προσπάθησαν να διαφύγουν μέσω αυτής. Συνετέλεσε στο να υποχωρήσει τελικά ο Δράμαλης, υφιστάμενος πανωλεθρία (26 - [[28 Ιουλίου]] [[1822]]).<br />

Ο Νικηταράς πήρε μέρος σε πολλές ακόμη μάχες μέχρι που απελευθερώθηκε η χώρα.

Όταν αποφυλακίστηκε ο Νικηταράς, η υγεία του ήταν εξασθενημένη από τα βασανιστήρια που υπέστη κατά τη διάρκεια της φυλάκισης του. Έπασχε από ζάχαρο χωρίς να το γνωρίζει, με αποτέλεσμα να χάσει σε μεγάλο βαθμό την όρασή του. Του χορηγήθηκε "άδεια επαιτείας" στον χώρο όπου υπάρχει σήμερα ο ναός της Ευαγγελίστριας κάθε Παρασκευή. Το 1843, όταν ο Βασιλιάς Όθωνας αναγκάστηκε να δώσει Σύνταγμα στην Ελλάδα, οπότε του απονεμήθηκε ο Βαθμός του υποστράτηγου μαζί με μία πενιχρή{{πηγή}} σύνταξη.<ref name="ReferenceA"/>{{πηγή}} Απεβίωσε στις 25 Σεπτεμβρίου 1849 σε ηλικία 68 ετών.<ref name="ReferenceA"/>{{πηγή}} Τελευταία του επιθυμία ήταν να ταφεί Δίπλα από το Θείο του Θ. Κολοκοτρώνη στο Ά Νεκροταφείο Αθηνών.<ref>στο: Η μηχανή του Χρόνου, Ήρωες του 1821 - Η αχαριστία της πολιτείας</ref>