Γεώργιος Σφραντζής: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→Βιογραφικά στοιχεία: προσθήκη στοιχείων από βιβλία Τωμαδάκη και Πριντζιπα |
|||
Γραμμή 1:
{{πληροφορίες προσώπου}}Ο '''Γεώργιος Φραντζής''' ή '''Σφραντζής'''<ref>Η ακριβέστερη ονομασία του είναι Σφραντζής: [http://constantinople.ehw.gr/Forms/fLemmaBody.aspx?lemmaid=10963 Λήμμα «Γεώργιος Σφραντζής»], στην ''Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού''.</ref> ([[Κωνσταντινούπολη]], [[1401]] – [[Κέρκυρα]], [[1480]]) ήταν [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζαντινός]] ([[ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Ρωμαίος]]) αξιωματούχος και ιστορικός συγγραφέας, που έγραψε το χρονικό της [[Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453)|άλωσης της Κωνσταντινούπολης]], ο μόνος από τους τέσσερις ιστορικούς της που την έζησε από σαν αυτόπτης μάρτυρας, στενός φίλος και συνεργάτης του τελευταίου αυτοκράτορα [[Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος|Κωνσταντίνου ΙΑ Παλαιολόγου]].
== Βιογραφικά στοιχεία ==
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 30 Αυγούστου του 1401. Ο πατέρας του, ήταν στην υπηρεσία του [[Θωμάς Παλαιολόγος|Θωμά Παλαιολόγου]], γιού του αυτοκράτορα [[Μανουήλ Β´ Παλαιολόγος|Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου]], έτσι βρέθηκε από μικρός μέσα στην παράδοση του Ιερού Παλατιού<ref name=":0">{{Cite book|title=Περί αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, Συναγωγή κειμένων μετά προλόγου και βιογραφικών μελετημάτων περί των τεσσάρων ιστοριογράφων|first=Ν. Β.|last=Τωμαδάκης|isbn=|year=1953|location=Αθήνα|page=139}}</ref>. Καταγόταν από αριστοκρατική ελληνική οικογένεια της Λήμνου και σε νεαρή ηλικία φαίνεται ότι έχασε τους γονείς του από επιδημία πανώλης το 1416μ.χ. ή κατά άλλους το 1417μ.χ., οπότε την επιμέλεια του ανέλαβε η ίδια αυτοκρατορική οικογένεια των Παλαιολόγων, με πρωτοβουλία καθώς φαίνεται του ίδιου του αυτοκράτορα Μανουήλ Β΄<ref name=":0" />. Η φιλία του με την οικογένεια των Παλαιολόγων απέκτησε και πνευματικό δεσμό καθώς ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ΙΑ΄ έγινε ανάδοχος των παιδιών του<ref>{{Cite book|title=Οι ιστορικοί της αλώσεως|first=Ν.|last=Πρίντζιπα|isbn=|year=|location=|page=68}}</ref>.
Συνόδευσε τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου [[Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος|Ιωάννη Η΄ Παλαιολόγο]], ως θαλαμηπόλος του, όταν αυτός πήγε στην Πελοπόννησο στις 26 Δεκεμβρίου του 1427.<ref>Στέφανος Θωμόπουλος, 1888, βλ. πηγές σελ. 314</ref> Διατηρούσε στενές σχέσεις με τον [[δεσπότης|δεσπότη]] του Μυστρά και μετέπειτα [[αυτοκράτορας|αυτοκράτορα]] [[Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος|Κωνσταντίνο Παλαιολόγο]], και όσο ήταν στην αυλή του πήρε μέρος στην εκστρατεία [[Πολιορκία της Πάτρας (1429)|εναντίον των Πατρών]], όπου έσωσε τον Κωνσταντίνο από την αιχμαλωσία και ήταν εκπρόσωπος του [[Δεσποτάτο του Μυστρά|Δεσποτάτου]] στις διαπραγματεύσεις με τον [[Μουράτ Β']].▼
▲
Όταν ο Κωνσταντίνος έγινε αυτοκράτορας το [[1448]], ο Φραντζής υπηρέτησε την αυλή σαν διπλωμάτης. Όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη έχασε την οικογένειά του και πιάστηκε αιχμάλωτος, εξαγόρασε όμως την ελευθερία του και κατέφυγε αρχικά στο Μυστρά και τελικά στην [[Κέρκυρα]]. ▼
▲Όταν ο Κωνσταντίνος έγινε αυτοκράτορας το [[1448]],
Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1461 εγκαταστάθηκε στο ''κάθισμα'' του Αγίου Ηλία ''πλησίον του άστεως''. Ο ίδιος εξιστορεί στο Χρονικό<!--(σημείωση: σε ποιό χρονικό, στο Maius που είναι πλαστό ή στο γνήσιο Minus;)--> πως, προκειμένου να βρίσκεται πιο κοντά στον πνευματικό και φίλο του Δωρόθεο, ηγούμενο της μονής των Αγίων Αποστόλων Ιάσονος και Σωσιπάτρου, μετοίκησαν μαζί με τη σύζυγό του Ελένη, στις 15 Μαρτίου του 1462 στο ''κάθισμα'', όπως αναφέρει, του Αγίου Νικολάου ''το επωνομαζόμενον του [[Νικόλαος Τραχανιώτης|Ταρχανιώτου]]'', που του παραχώρησε το Ιερό Τάγμα. Στο ''κάθισμα'' αυτό, όπου διέμενε ''μετά των εμών'' τον Αύγουστο του 1468 μας πληροφορεί ότι "των κοσμίων μου φορεμάτων διαλυθέντων ιερά ερασοφορήσαμεν… και αντί Γεώργιος, Γρηγόριος μετωνομάσθην, αντί δε Ελένη η εμή σύνευνος Ευπραξία". Τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 27 Ιουλίου του 1472, την ημέρα της εορτής του Αγίου Παντελεήμονος, εξιστορεί ότι "περιέπεσα εν ασθενεία τοσαύτη, ώστε και εγεγόνειν τέλειος μοναχός του μεγάλου σχήματος μη εννοήσας το τυχόν...".
Εκεί, στο κάθισμα του Αγίου Νικολάου, με την προτροπή ''τινών ευγενών Κερκυραίων'', συνέγραψε το περίφημο [[Χρονικό της Άλωσης]] σε δέκα βιβλία, που έφτασαν στις μέρες μας σε δυο μορφές, τη Minus και τη Maius, και -όπως μας πληροφορεί ο ιστορικός [[Σπυρίδων Παπαγεώργιος]] - "εκεί αποθανών ετάφη" περί το 1478 ως 1480. <!--(Σημείωση: αυτή η παράγραφος αναφέρεται στο
Maius, που είναι του Μελισσηνού (ψευδο-Σφραντζή) και όχι του γνησίου Σφραντζή, που δεν γράφει
κάτι τέτοιο στο Maius).-->
| |||