Θεωρία της ψυχολογικής αναδραστικότητας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{Πηγές|8|12|2016}}Ως '''ψυχολογική αναδραστικότητα''', σύμφωνα με τον ορισμό του ψυχολόγου [[Τζακ Μπρεμ]], περιγράφεται η ψυχική κατάσταση η οποία έχει ως αποτέλεσμα μια ''αυξημένη ελκυστικότητα'' εκείνων των επιλογών συμπεριφοράς που απειλούνται με περιορισμό. Το 1966 ο [[Τζακ Μπρεμ]] διατύπωσε τη ''θεωρία της ψυχολογικής αναδραστικότητας'' στο γνωστό του βιβλίο ''«Η θεωρία της ψυχολογικής αναδραστικότητας»'', αφού πρώτα την ίδια χρονιά έχει δημοσιεύσει μέρος της στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Personality and Social Psychology <ref>{{Cite journal|url=https://pdfs.semanticscholar.org/ebd9/d0c794e2fbed303f3ed33f94146ea3922c8e.pdf|title=EFFECT OF A FAVOR WHICH REDUCES FREEDOM|last=JACK W. BREHM AND ANN HIMELICK COLE|first=|date=1966|journal=Journal of Personality and Social Psychology|accessdate=|doi=}}</ref>. Στόχος του ήταν η θεωρία αυτή να καθιερωθεί ως θεωρία της [[ελευθερία|ελευθερίας]], καθώς βασίζεται στο στοιχείο αυτό. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον Μπρεμ, κάθε φορά που μία επιθυμητή για το άτομο συμπεριφορά πρόκειται να αποσυρθεί από το πεδίο δυνατοτήτων του ή τουλάχιστον απειλείται, τότε το άτομο υφίσταται μία κατάσταση ψυχολογικής αναδραστικότητας καθώς αισθάνεται ότι αμφισβητείται η ελευθερία του και συνεπώς προσπαθεί με κάθε τρόπο να την ανακτήσει. Έτσι το άτομο φαίνεται να ορίζει τη δράση του με γνώμονα την ελευθερία του.