Αρκαδισμός (καλλιτεχνικό ρεύμα): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

'''Αρκαδισμός''' (καλλιτεχνικό ρεύμα): Πρόκειται για λογοτεχνικό και ευρύτερο καλλιτεχνικό ρεύμα. Με αφαιτηρία την [[Αναγέννηση]] χαρακτηρίστηκε από τηντη διάκριση της Ελληνικής [[Αρκαδία|Αρκαδίας]] ως ιδεατού τόπου. Τα καταπράσινα βουνά, τα πλούσια νερά, οι μυθικές τοποθεσίες, οι εκθαμβωτικές κοιλάδες έκαναν τους ανθρώπους να πιστεύουν ήδη από την [[αρχαιότητα]] ότι η [[Αρκαδία]] ήταν ένας ονειρικός τόπος. Η εμφάνιση του [[Πάνας|Πάνα]] στην [[Ελληνική μυθολογία|Ελληνική Μυθολογία]] ανάγεται στον 7ο αιώνα π.Χ. σύμφωνα με την οποία γεννήθηκε στο [[Λύκαιο όρος]] της [[Αρκαδία|Αρκαδίας]]. Ποιητές όπως ο [[Θεόκριτος]] και ο [[Βιργίλιος]] έπλασαν ουσιαστικά μια ουτοπική χώρα, όπου οι βοσκοί διατηρούσαν τα αγνά ήθη τους και επικρατούσε η γοητεία της ανέμελης ζωής. Αργότερα, ο Αρκαδισμός απέκτησε νέο ερέθισμα σε μια ενέργεια της περιγραφής της [[Αρκαδία|Αρκαδίας]] από τοντο [[Δάντης Αλιγκέρι|Δάντη]] ([[Θεία Κωμωδία]]).<ref name=":0">{{Cite web|url=http://kollineslexiko.blogspot.com/2014/06/et-in-arcadia-ego.html|title=Το Λεξικό της Κολλίνας : Et in Arcadia ego|last=Vasilis|first=|ημερομηνία=17 Ιουνίου 2014|website=Το Λεξικό της Κολλίνας|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=19 Μαρτίου 2019}}</ref>

Με αναφορά τους κλασσικούς χρόνους, η [[Αρκαδία]] είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ειδυλλιακή φύση, αλλά ταυτόχρονα και με τις θεμελειώδεις αρχές του [[Αναγεννησιακός ουμανισμός|ανθρωπισμού]]. Με τη συνέχεια των αιώνων και πιο ειδικά κατά τοντο [[Διαφωτισμός|Διαφωτισμό]] και την [[Αναγέννηση|Αναγγένηση]] η ευρωπαϊκή κουλτούρα επηρεάστηκε σημαντικά από τον Αρκαδικό Μύθο, γεννώντας φιλοσοφικά, λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά ρεύματα που συγκροτούν τη βάση του ευρωπαϊκού πνεύματος και πολιτισμού. Στην [[αρχαιότητα]] η [[Αρκαδία]] γνωστή ως μια ορεινή και άβατη χώρα, κατοικίσιμη στην πλειονότητά της από βοσκούς προβάτων και αιγών, συνδέθηκε ως τοπικός πολιτισμός με τα τοπικά παραδοσιακά τραγούδια, όπως και με το παίξιμο του αυλού, συνήθεια που οι Αρκάδες υιοθέτησαν κατά τη διάρκεια της βοσκής. Ο Ντόπιος [[Θεός]] [[Πάνας]] έδωσε πνοή στη ροπή αυτή, καθώς ήταν αυτός που σύμφωνα με τη [[Μυθολογία]] ανακάλυψε τον ομώνυμο αυλό, ο οποίος αποτελούνταν από επτά μη ισομήκη καλάμια ενωμένα με κερί και σπάγκο.<ref name=":2">{{Cite web|url=http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia/culture/clasarcadia/etinarc.html|title=ET IN ARCADIA EGO - Η Κλασσική Αρκαδία στην Αναγέννηση - Αρκαδικό Ιδεώδες - Et in Arcadia Ego|website=arcadia.ceid.upatras.gr|accessdate=2019-04-01}}</ref>

Ο Αρκαδισμός στη [[λογοτεχνία]] επιδίωξε τηντη φυσική απλότητα του ύφους έχοντας ως βάση την Ελληνική και Ρωμαϊκή βουκολική ποίηση. Λειτούργησε ακόμη ως αντίλογος στο σύνθετο, υπερφορτωμένο και εξεζητημένο ύφος του [[μπαρόκ]].<ref name=":1" /> Η άμεση, ευρεία απήχηση της βουκολικής (ποιμενικής) ποίησης και μουσικής στον Ελληνικό κόσμο, άρχισε να εμπνέει σημαντικούς ποιητές της εποχής, μουσική ανοιχτή και εγκάρδια που επινοήθηκε από τον [[Πάνας|Πάνα]] και τους ποιμένες Αρκάδες. Οι τελευταίοι τραγουδούσαν στίχους των ποιητών και αντάλλασσαν τραγούδια μέσα σ' ένα όμορφο, γαλήνιο και γνήσιο φυσικό τοπίο, απαλλαγμένο από κάθε επικίνδυνη εξωτερική παρέμβαση. Το τοπίο αυτό συνεπάγεται μια "γήινη Αρκαδία", ταυτόσημη με έναν τόπο όασης στην οποία ο άνθρωπος μπορεί να βιώσει τη συναισθηματική πληρότητα. Συνεπώς, με το πέρασμα του χρόνου, αναπτύχθηκε το λογοτεχνικό είδος της βουκολικής, ποιμενικής ποίησης (bucolic poetry - pastoral) που μιμείται την αγροτική ζωή και συχνά τη ζωή μιας φανταστικής εποχής, στην οποία πρωταρχικό ρόλο διαδραματίζουν οι έρωτες μεταξύ ποιμένων. Το είδος αυτό γνώρισε μεγάλη δημοτικότητα και διάρκεια περίπου 2.000 χρόνων. Εξήγηση δίδεται από το γεγονός ότι οι βοσκοί, απλοί άνθρωποι της καθημερινότητας, με τους οποίους ο καθένας μας μπορεί να ταυτισθεί, δραστηριοποιούνται σε ένα καθολικό αντικείμενο. Έτσι το πολύπλοκο ανάγεται στο απλό, ενώ το οικουμενικό εκφράζεται στο συγκεκριμένο.<ref name=":2" />

Πατέρας της βουκολικής ποίησης θεωρείται ο Έλληνας ποιητής [[Θεόκριτος]] (310-250 π.Χ) από τις [[Συρακούσες]]. Ο [[Θεόκριτος]] με καταγωγή από τητην Κω και διαμένοντας στην [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]], στην εποχή του [[Πτολεμαίος Β΄ Φιλάδελφος|Πτολεμαίου ΙΙ]], υπήρξε ο τελευταίος ποιητής που έγραψε στη [[Δωρική διάλεκτος|Δωρική διάλεκτο]]. Στα ποιήματά του με τίτλο "Ειδύλλια" (Idylls), τα οποία έγραψε κατά τη παραμονή του στην αυλή του [[Πτολεμαίος Β΄ Φιλάδελφος|Πτολεμαίου]] στην [[Αλεξάνδρεια]], αξιοποίησε την ανταλλαγή στίχων μεταξύ μυθιστορηματικών ποιμένων. Μολονότι άνθρωπος της πόλης, στο έργο του διακρίνεται η νοσταλγία για τη φύση και τους βοσκούς της παιδικής του ηλικίας, καθώς και για την εξοχή της πατρίδας του. Οι ιδεατοί ποιμένες που χρησιμοποιεί εξιστορούν τις ερωτικές τους περιπέτειες και υμνολογούν την αγαπημένη τους ποίηση και τους τραγουδιστές που θαυμάζουν. Στο ειδύλλιό του "Θύρσις ή Ωδή", ο [[Θεόκριτος]] εισάγει τη μορφή και το περιεχόμενο της βουκολικής [[Ελεγεία|ελεγείας]].<ref name=":2" />

Ο [[Βιργίλιος]] (70-19 π.Χ.), ο μεγαλύτερος Ρωμαίος ποιητής, εμπνεύστηκε από τα "Ειδύλλια" για να γράψει στα [[Λατινική γλώσσα|Λατινικά]] δέκα ποιητικά αριστουργήματα της βουκολικής ποίησης, γνωστά σαν "Eclogues" ή "Βουκολικά"  ("Bucolics"). Σε αντίθεση με τοντο [[Θεόκριτος|Θεόκριτο]], του οποίου οι ποιμένες εντάχθηκαν στη [[Σικελία]], ο [[Βιργίλιος]] απεικόνισε τους Αρκάδες του στην [[Αρκαδία]]. Η συγκεκριμένη ωστόσο, πρόκειται για μια [[Αρκαδία]] που έμοιαζε εξαιρετικά με τηντη Βόρεια [[Ιταλία]], όπου γεννήθηκε. Οι κάτοικοι της "Αρκαδίας" του [[Βιργίλιος|Βιργιλίου]] τραγουδούν για τον έρωτα και για την ποίησή τους, όπως ακριβώς και στην ποίηση του [[Θεόκριτος|Θεόκριτου]]. Παράλληλα όμως αξιοσημείωτες είναι οι αναφορές στα πολιτικά δρώμενα της εποχής του [[Βιργίλιος|Βιργιλίου]]. Έχει παρατηρηθεί από μελετητές, πως τα "Βουκολικά" είναι πλήρη αναφορών στην [[πολιτική]] και στους πολιτικούς αυτής της περιόδου, όπως ο [[Ιούλιος Καίσαρ]] και ο Οκτάβιος (Καίσαρ Αύγουστος).<ref name=":2" />

Πρόκειται για μια αναπόληση της αθώας ζωής, του ποιμενικού παραδείσου στην πιο κοινότοπη μορφή του. Είναι μια νοσταλγία για τα αγνά ήθη και πρότυπα της φυσικής ζωής, για την [[παράδοση]] στονστο χρόνο. Καθίσταται ένας φόρος τιμής στην Αρκαδική αυτοσυγκράτηση που δεν επιτρέπει στην ανθρώπινη υπόσταση να επιβληθεί στη φύση. Το Αρκαδικό ιδεώδες είναι ένας κόσμος Δύναμης και Γνώσης.<ref>{{Cite web|url=https://www.traveltripolis.gr/1604/arcadian_ideal_el/%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%8E%CE%B4%CE%B5%CF%82-%E2%80%93-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AD/|title=Αρκαδικό ιδεώδες – ένα μυστικό διατρέχει τους αιώνες {{!}} Travel Tripolis|website=www.traveltripolis.gr|accessdate=2019-03-21}}</ref> Ειδικότερα, το Αρκαδικό ιδεώδες ως αξιόλογο πνευματικό και καλλιτεχνικό κίνημα, που ξεκίνησε αρχικά στη [[Ρώμη]] το 1656 από μια ομάδα ανθρώπων των γραμμάτων υπό την αιγίδα της βασίλισσας Χριστίνας της Σουηδίας, εκφράστηκε μέσα από την Ιταλική Αρκαδική Ακαδημία της [[Ρώμη|Ρώμης]] (Accademia dell' Arcadia). Η βασίλισσα, παραιτημένη από τοντο θρόνο και ασπάζοντας τον [[Καθολικισμός|καθολοκισμό]], μετακόμισε στη [[Ρώμη]] το 1655 όπου υποστήριξε αληθινά τις [[τέχνες]]. Η τάση αυτή διαμορφώθηκε οριστικά το 1690, ένα χρόνο μετά το θάνατό της. Η βασίλισσα και ο αυλός του [[Πάνας|Πανός]] αποτέλεσαν σύμβολο της Ακαδημίας και όλα τα μέλη της έφεραν ποιμενικά ονόματα. Η τάση αυτή επιδίωκε μια ψυχρότητα προς το ποιητικό ρεύμα του μαρινισμού (marinism), το οποίο κυριαρχούσε εκείνη την εποχή στην [[Ιταλία]], καθώς πρότεινε μια περισσότερο απτή ποιητική μορφή βασισμένη στην κλασική γραμματεία και ειδικότερα στην Ελληνική και Ρωμαϊκή βουκολική ποίηση. Τα επόμενα χρόνια η Ακαδημία μέσα από τα προγράμματα και τις εκδηλώσεις της σημείωσε δυνατή δραστηριότητα και εμψύχωσε τη γένεση νέων σημαντικών ποιητικών, δραματικών και μουσικών έργων ποιμενικής έμπνευσης. Ακόμη, φιλοξένησε διακεκριμένους εκπροσώπους της ευρωπαϊκής διανόησης από τους χώρους των γραμμάτων, της [[Ζωγραφική|ζωγραφικής]] και της [[Μπαρόκ μουσική|μουσικής μπαρόκ]]. Μεταξύ των επιφανών μελών της διακρίθηκαν οι συνθέτες, Bernardo Pasquini (1637 - 1710), Alessandro Scarlatti (1660 - 1725) και Arcangelo Corelli (1653 - 1713), ενώ μαζί της συνεργάστηκε και ο George Frideric Handel (1685-1759). Σύμφωνα μάλιστα με το ιδρυτικό της μέλος και πρώτο της πρόεδρο Giovanni Mario Crescimbeni (1663 - 1728), στα 30 πρώτα χρόνια λειτουργίας της η Ακαδημία συγκέντρωνε 1300 μέλη, ενώ διατηρούσε 114 "αποικίες" εκτός [[Ρώμη|Ρώμης]]. Η Αρκαδική Ακαδημία διήρκεσε δύο περίπου αιώνες.<ref name=":2" />

Συγχρόνως με τηντη λογοτεχνική τάση της βουκολικής ποίησης αναπτύχθηκε ένα αξιόλογο ρεύμα [[Ζωγραφική|ζωγραφικής]], όπου ζωγραφικοί πίνακες και σχέδια απεικόνιζαν ποιμένες μέσα σε ένα βουκολικό και ειδυλλιακό τοπίο, πλαισιωμένο με δάση και λόφους. Πιο ειδικά, τοντο 17ο αιώνα, ο Γάλλος ζωγράφος [[Νικολά Πουσέν]] (Nicolas Poussin, 1594-1665) βασιζόμενος στο καλλιτεχνικό αυτό ρεύμα ζωγράφισε έναν από τους σημαντικότερους πίνακές του, γνωστό σαν "Οι ποιμένες της Αρκαδίας" ή "ET IN ARCADIA EGO" (1647), που εκτίθεται στο [[Μουσείο του Λούβρου]]. Στον πίνακα αυτόν αναπαριστώνται στοχαστικά και μελαγχολικά τρεις ποιμένες Αρκάδες, ντυμένοι προκλασικά, στεκούμενοι συμμετρικά γύρω από έναέναν τάφο στο μοτίβο ενός όμορφου τοπίου. Ένας από τους ποιμένες είναι γονατισμένος στο έδαφος και διαβάζει τηντη λατινική επιγραφή που είναι χαραγμένη πάνω στον τάφο: ''"Et in Arcadia Ego",'' που κατά λέξη μεταφράζεται σαν ''"και εγώ στην Αρκαδία"'' και συνάδει με την κεντρική παραβολή του έργου. Ο δεύτερος βοσκός αντικατοπτρίζεται συζητώντας για την επιγραφή με μια νεαρή κοπέλα που στέκεται πλάι του, ενώ ο τρίτος βοσκός κάθεται δίπλα του σκεπτικός. Η ιδέα αυτή είχε εκφραστεί και νωρίτερα (1629-1630) σε έναν λιγότερο περιβόητο πίνακα με το ίδιο θέμα. Επισημαίνονται δύο πρωταρχικές και διαφορετικές ερμηνείες της επιγραφής αυτής. Είτε "Ακόμα και στην Αρκαδία, εγώ, ο Θάνατος, υπάρχω" είτε "και εγώ (ο άνθρωπος στον τάφο) στην Αρκαδία έζησα".<ref name=":2" />