Μαρία Κιουρί: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Αντικατάσταση της σελίδας με '{{πληροφορίες προσώπου}} == alt+f4 to load the wiki == <references /> == Βιβλιογραφία == * Εγκυκλοπ...' Ετικέτες: Αντικατάσταση μεγάλη αφαίρεση Οπτική επεξεργασία |
Αναίρεση έκδοσης 7527556 από τον 195.251.97.143 (Συζήτηση) Ετικέτα: Αναίρεση |
||
Γραμμή 1:
{{πληροφορίες προσώπου}}Η '''Μαρία Σαλώμη Σκουοντόφσκα-Κιουρί''' (''Maria Salomea Skłodowska-Curie'', [[7 Νοεμβρίου]] [[1867]] - [[4 Ιουλίου]] [[1934]]) ήταν [[Πολωνία|Πολωνή]] [[φυσική|φυσικός]], [[χημεία|χημικός]] και [[καθηγήτρια]]. Σε συνεργασία με τον σύζυγό της, [[Πιερ Κιουρί]], ανακάλυψε το [[ράδιο]] και μελέτησε τα φαινόμενα της [[ραδιενέργεια]]ς. Ανακάλυψε επίσης το [[πολώνιο]] και υπήρξε η πρώτη γυναίκα που έγινε καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο της [[Σορβόνη]]ς, ενώ τιμήθηκε δυο φορές με το [[Βραβείο Νόμπελ]] για τη Φυσική και τη Χημεία . 'Ηταν η πιο φημισμένη γυναίκα επιστήμων της εποχής της, γνωστή επίσης ως '''Μαντάμ Κιουρί'''.
== Βιογραφία ==
===Νεανικά χρόνια===
Η Μαρία Σκουοντόφσκα γεννήθηκε το [[1867]] στη [[Βαρσοβία]] και ήταν το πέμπτο παιδί ευκατάστατης οικογένειας. Ο πατέρας της, Βουαντίσουαφ Σκουοντόφσκι (''Władysław Skłodowski''), ήταν καθηγητής φυσικής και μαθηματικών και υποδιευθυντής σε Λύκειο θηλέων της Βαρσοβίας ενώ η μητέρα της, Μαρία, η οποία ανήκε σε αριστοκρατική οικογένεια χωρίς όμως οικονομική άνεση, ήταν καθηγήτρια σε σχολή της ίδιας πόλης. Οι γονείς της τής είχαν δώσει τρία υποκοριστικά: Μάνια, Μανιούσια, Αντσιουπέτσιο. Η Μαρία Σκουοντόφσκα μαζί με τα τέσσερα αδέλφια της<ref>Τα αδέλφια της κατά σειρά ηλικίας: Σοφία, Μπρονισουάβα, Ελένα και Ιωσήφ.</ref> μεγάλωσε σε δύσκολη εποχή για την [[Πολωνία]], αφού δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια από την αποτυχημένη επανάσταση του [[1863]]. Από μικρή ξεχώριζε στο σχολείο για τις ικανότητες της, κυρίως στην φυσική και στα μαθηματικά. Η δυστυχία όμως δεν άργησε να χτυπήσει την πόρτα της οικογένειάς της. Το [[1874]] ήταν δύσκολη χρονιά, καθώς η μητέρα της πήγε στη [[Νίκαια (Γαλλία)|Νίκαια]] για θεραπεία από φυματίωση και τον ίδιο χρόνο ο πατέρας της έπεσε σε κυβερνητική δυσμένεια, με αποτέλεσμα να μειωθεί ο μισθός του και να του αφαιρεθεί το διαμέρισμα που του είχε παραχωρηθεί. Δύο χρόνια αργότερα η αδελφή της, Σοφία, πέθανε από [[Τύφος|τύφο]], ενώ το [[1878]] η μητέρα της, Μαρία, απεβίωσε. Παρ' όλες τις κακουχίες, η Μαρία Σκλοντόφσκα συνέχισε τις σπουδές της σε κρατικό [[γυμνάσιο]] και αποφοίτησε με επιτυχία. Εκείνη την εποχή δεν επιτρεπόταν η φοίτηση γυναικών στα πολωνικά πανεπιστήμια, με αποτέλεσμα να πρέπει να μετακομίσει στο εξωτερικό. Όμως η φτώχεια της οικογένειας την ανάγκασε να αναζητήσει εργασία ως γκουβερνάντα και δασκάλα σε πλούσιες οικογένειες, ενώ ταυτόχρονα, μαζί με τη φίλη της Μαρία Ρακόφσκα και τις δύο αδελφές της, παρακολούθησε μαθήματα στο παράνομο «[[Ιπτάμενο Πανεπιστήμιο]]». Εκείνη την περίοδο μεγάλο μέρος του μισθού της το έστελνε στην αδελφή της, Μπρονισουάβα, που σπούδαζε [[ιατρική]] στο [[Παρίσι]].
Στην οικογένεια όπου εργαζόταν γνώρισε και ερωτεύτηκε τον Καζίμιεζ Μπουοντίφσκι, αλλά ύστερα από παρέμβαση των γονέων του το ειδύλλιο διαλύθηκε.
=== Σπουδές ===
Το [[1891]], σε ηλικία 24 ετών, μετακόμισε στο σπίτι τής μεγαλύτερης αδελφής της, Μπρονισουάβα, στο [[Παρίσι]] για να παρακολουθήσει μαθήματα στη σχολή Θετικών επιστημών του πανεπιστημίου της [[Σορβόνη]]ς. Τα φοιτητικά της χρόνια ήταν δύσκολα λόγω των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετώπιζε. Μάλιστα κατά τη διάρκεια της διαμονής της στο [[Καρτιέ Λατέν]]<ref>Είχε φύγει από το σπίτι της αδελφής της λόγω της απόστασης από το πανεπιστήμιο.</ref> περιόρισε σε τόσο μεγάλο βαθμό τα γεύματα της, ώστε λιποθύμησε και αναγκάστηκε να επιστρέψει, ύστερα από πιέσεις του γαμπρού της, Καζίμιερζ Ντουούσκι, στο σπίτι της αδελφής της. Αφού ανέρρωσε, επέστρεψε στο δικό της διαμέρισμα. Σημαντική οικονομική ενίσχυση για τη συνέχιση των σπουδών της έλαβε από ένα πολωνικό ίδρυμα, το οποίο της παραχώρησε υποτροφία 600 ρουβλίων. Η καθημερινή της ζωή περιελάμβανε διάβασμα και λίγες ώρες ύπνου, ενώ απέφευγε να κάνει παρέα με Γάλλους και διατηρούσε επαφές μόνο με λιγοστούς Πολωνούς φοιτητές και επιστήμονες. Τελικά η Μαρία Σκουοντόφσκα αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο της [[Σορβόνη]]ς με τα πτυχία των μαθηματικών, της χημείας και της φυσικής.
=== Η γνωριμία της με τον Πιερ Κιουρί ===
Η Μαρία Σκουοντόφσκα συνάντησε για πρώτη φορά τον [[Πιέρ Κιουρί|Πιέρ (Πέτρο) Κιουρί]] τον Φεβρουάριο του [[1894]]. Γνωρίστηκαν μέσω του καθηγητή Φυσικής του Πανεπιστημίου Φριμπούρ της [[Πολωνία]]ς Μ. Κοβάλσκι. Ο Πιέρ Κιουρί είχε σπουδάσει Φυσική στη [[Σορβόνη]] και ήταν μερικά χρόνια μεγαλύτερος της. Στην αρχή της γνωριμίας τους αναπτύχθηκε αμοιβαίος αλληλοσεβασμός που εξελίχθηκε σε βαθύτερο αίσθημα. Η χαρά και ο ενθουσιασμός της Μαρίας δεν περιγραφόταν όταν ο Πιέρ της χάρισε το βιβλίο του «Περί της συμμετρίας στα φυσικά φαινόμενα. Συμμετρία μεταξύ ηλεκτρικού πεδίου και μαγνητικού πεδίου» με αφιέρωση που έγραφε: ''«Στη δεσποινίδα Σκουοντόφσκα με τον σεβασμό και τη φιλία του συγγραφέα Πιέρ Κιουρί»''. Τον Μάιο του [[1894]] ο Πιέρ έκανε πρόταση γάμου στη Μαρία Σκουοντόφσκα, αλλά εκείνη απάντησε αρνητικά λόγω της προοπτικής να εγκαταλείψει για πάντα τη [[Βαρσοβία]] και τον πατέρα της. Τελικά, μετά από ένα χρόνο, η Μαρία αποδέχθηκε την πρόταση του Πέτρου και παντρεύτηκαν με πολιτικό γάμο στο δημαρχείο του [[Παρίσι|Παρισιού]]. Στον γάμο δεν είχαν καν δαχτυλίδια επειδή ο Πιέρ Κιουρί δήλωνε άθεος. Ο μήνας του μέλιτος που ακολούθησε ήταν μάλλον ασυνήθιστος αφού πραγματοποίησαν τον γύρο της [[Γαλλία]]ς με ποδήλατα. Από τότε η Μαρία Σκουοντόφσκα απέκτησε το επώνυμο ''Κιουρί'', με το οποίο έγινε ευρέως γνωστή. Στις 12 Σεπτεμβρίου του [[1897]] απέκτησαν την κόρη τους Ειρήνη και το [[1904]] τη δεύτερη κόρη τους, [[Εύα Κιουρί|Εύα]]. Η Εύα πέθανε σε ηλικία 103 ετών στις [[22 Οκτωβρίου]] του [[2007]].
Μετά τον γάμο της με τον Πιέρ Κιουρί η Μαρία συνέχισε τις επιστημονικές έρευνές της. Στην ανατροφή των δύο παιδιών τους βοήθησε ο πατέρας του Πιέρ, ο οποίος ήταν χήρος. Χαρακτηριστικό στην ανατροφή που έδωσε στις κόρες της, είναι ότι δεν τις ώθησε σε καμία θρησκεία αφήνοντας αυτές να επιλέξουν ποια προτιμούν. Τα παιδιά της Κιουρί ακολούθησαν την εξής πορεία στη ζωή τους: η [[Εύα Κιουρί-Λαμπουίς]] έγινε συγγραφέας και έγραψε τη βιογραφία της μητέρας της με τίτλο ''«Μαντάμ Κιουρί»'', ενώ η [[Ιρέν Ζολιό-Κιουρί]] παντρεύτηκε τον μαθητή της μητέρας της και φυσικό [[Φρεντερίκ Ζολιό]], σπούδασε φυσικός και βραβεύτηκε<ref>[http://nobelprize.org/nobel_prizes/chemistry/laureates/1935/index.html Ίδρυμα Νόμπελ, Νόμπελ Χημείας 1935]</ref> με το Νομπέλ Χημείας.
Το [[1906]] ο Πιέρ Κιουρί ενώ διέσχιζε το δρόμο, σε μια στιγμή αφηρημάδας, παρασύρθηκε από άμαξα και σκοτώθηκε. Αμέσως μετά τον θάνατό του, χιλιάδες μηνύματα συμπαράστασης έφθασαν στο σπίτι τους από πολιτικούς, επιστήμονες και αγνώστους. Η κηδεία έγινε στο νεκροταφείο του Σο, όπου συνοδευόταν από τον πεθερό της. Τον επικήδειο εκφώνησε ο φίλος του Πιέρ, Ανρί Πουανκαρέ.
=== Τελευταία χρόνια ===
Το [[1912]] η Μαρία Κιουρί χειρουργήθηκε στα νεφρά. Από το [[1933]] η υγεία της είχε κλονιστεί σημαντικά λόγω της έκθεσής της στην ραδιενέργεια. Έτσι, στις 4 Ιουλίου του [[1934]] η Μαρία Κιουρί απεβίωσε (έπασχε από λευχαιμία), αφήνοντας πίσω της πραγματικά μεγάλο έργο. Ενταφιάστηκε δίπλα στον άντρα της στο κοιμητήριο του Σο. Το 1995 τα οστά της μεταφέρθηκαν στο Πάνθεον, το μαυσωλείο στο οποίο βρίσκονται θαμμένοι οι «μεγάλοι άνδρες» της [[Γαλλία]]ς. Η Μαρία Κιουρί θεωρείται από τον καθηγητή της [[Ιατρική]]ς Πιερ Ρεγκό ένα από τα πρώτα θύματα της ραδιενέργειας.
Σημαντική είναι η προσφορά της στον [[Α' Παγκόσμιος Πόλεμος|Α' Παγκόσμιο Πόλεμο]], όπου εφοδίασε με δικά της έξοδα πολλά πολεμικά νοσοκομεία με συσκευές ακτίνων Χ, έτσι ώστε να εντοπίζονται τα θραύσματα και οι σφαίρες που ήταν καρφωμένες στα σώματα των στρατιωτών. Υπολογίζεται ότι η ίδια, με τα χρήματα που είχε συγκεντρώσει από τα δύο βραβεία Νομπέλ, έστησε περίπου 250 ακτινολογικούς θαλάμους στα πολεμικά μέτωπα.
Μερικά χρόνια μετά τον θάνατο του Πιερ Κιουρί, το [[1910]], η Μαρία σύναψε σχέση με τον Πολ Λανζεβάν, πέντε χρόνια μικρότερό της και πατέρα τεσσάρων παιδιών, πρώην μαθητή του άντρα της και εν διαστάσει παντρεμένο. Στο άκουσμα της είδησης<ref>Οι γαλλικές εφημερίδες δημοσίευσαν προσωπικά γράμματα προς τον Λανζεβάν, στα οποία η Κιουρί περιέγραφε τις κινήσεις που θα έπρεπε να κάνει για να πάρει διαζύγιο από τη γυναίκα του.</ref> από τον γαλλικό τύπο, η γαλλική κοινωνία κατέκρινε<ref>Τόσο μεγάλη ήταν η γενική κατακραυγή, που η Σουηδική Ακαδημία συμβούλευσε τη Μαρία Κιουρί να μην πάει να παραλάβει το βραβείο λόγω του σκανδάλου. Η Κιουρί απάντησε ότι «το βραβείο μού το δώσατε για την ανακάλυψη των στοιχείων ράδιο και πολώνιο. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει σχέση ανάμεσα στην επιστημονική μου εργασία και σε στοιχεία της ιδιωτικής μου ζωής...»</ref> τη Μαρία Κιουρί με αποτέλεσμα να κινδυνεύσει<ref>Χρειάστηκε 14 μήνες για να συνέλθει.</ref> σοβαρά, σε συνδυασμό με μια αρρώστια που την ταλαιπωρούσε, η υγεία της. Ενδεικτική περίπτωση της στάσης που κράτησε ο γαλλικός τύπος απέναντι της είναι η αποσιώπηση της απονομής του Νομπέλ Χημείας στη Μαρία Κιουρί το [[1911]]. Σχεδόν καμία εφημερίδα δεν έγραψε σχετικά με τη διάκριση της Κιουρί. Παρ' όλα αυτά η Μαρία Κιουρί δεν σταμάτησε ποτέ να αποκαλεί τη [[Γαλλία]] δεύτερη πατρίδα της.
== Επιστημονικό έργο ==
[[Αρχείο:1911 Solvay conference.jpg|thumb|left|310px|Η Μαρία Κιουρί σε επιστημονική διάσκεψη στις Βρυξέλλες, το [[1911]]. Επίσης διακρίνεται ο [[Αϊνστάιν]]]]
Η Μαρία Κιουρί έγινε γνωστή για την ανακάλυψη του ραδίου και τις μελέτες για τη ραδιενέργεια. Από το [[1891]] η Μαρία μελετούσε τις εργασίες του [[Ανρί Μπεκερέλ|Μπεκερέλ]] με κύριο θέμα τις ακτινοβολίες που εξέπεμπαν τα άλατα του [[Ουράνιο|ουρανίου]] με αποτέλεσμα, ύστερα από παρότρυνση του ίδιου του Μπεκερέλ, να διαλέξει για θέμα της διατριβής της αυτά τα φαινόμενα. Για την πρόοδο των ερευνών της το πανεπιστήμιο της [[Σορβόνη]]ς της παραχώρησε μια υπόγεια αποθήκη με στοιχειώδη εξοπλισμό. Παρ' όλες τις κακές συνθήκες που επικρατούσαν στο εργαστήριο, η Μαρία Κιουρί απέδειξε ότι η εκπομπή των ακτίνων ήταν μια ιδιότητα των ατόμων του ουρανίου και ότι η ένταση της ακτινοβολίας που παραγόταν από το ουράνιο ήταν ανάλογη της ποσότητας. Επίσης διαπίστωσε ότι η εκπομπή των ακτίνων δεν επηρεαζόταν από τις εξωτερικές μεταβολές, καθώς και ότι, εκτός από το ουράνιο, κάποιες ενώσεις του στοιχείου του [[Θόριο|θορίου]] εξέπεμπαν επίσης ακτινοβολία. Ύστερα από αυτές τις πρώτες ανακαλύψεις, η Μαρία Κιουρί πρότεινε την αλλαγή του ονόματος από «ακτίνες ουρανίου» σε «[[ραδιενέργεια]]», η οποία περιγράφει γενικά την ιδιότητα της εκπομπής ακτινοβολιών. Η πιο σημαντική όμως παρατήρηση ήταν ότι μερικά ορυκτά ουρανίου παρουσίαζαν πολύ πιο ισχυρή ραδιενέργεια από το ουράνιο. Η συγκεκριμένη παρατήρηση συνάρπασε τον [[Πιέρ Κιουρί]], που αποφάσισε να εγκαταλείψει τις έρευνές του στους κρυστάλλους για να βοηθήσει τη Μαρία στο δύσκολο έργο της.
Στις 18 Ιουλίου του [[1898]] οι Κιουρί ανακοινώνουν στην επιστημονική κοινότητα την ανακάλυψη ενός νέου στοιχείου, του [[Πολώνιο|πολωνίου]], που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν της πατρίδας της Μαρίας Κιουρί. Στις 26 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους αναγγέλλεται από το ζεύγος Κιουρί η ανακάλυψη του [[Ράδιο|ραδίου]]. Τα συγκεκριμένα στοιχεία είχαν ανιχνευθεί με τη βοήθεια της ραδιενέργειας. Προσπάθησαν να απομονώσουν τα δύο νέα στοιχεία. Για τέσσερα χρόνια εξέταζαν τύπους ορυκτών που προμηθεύονταν<ref>Είχαν συμφωνήσει να προμηθεύονται δωρεάν τα ορυκτά από το ορυχείο, ύστερα από μεσολάβηση της κυβέρνησης της Αυστροουγγαρίας.</ref> από ορυχείο της [[Βοημία]]ς. Τον διαχωρισμό του ραδίου τον πέτυχαν με κλασματική κρυστάλλωση, εκμεταλλευόμενοι τη μικρότερη διαλυτότητα του χλωριούχου ραδίου σε σχέση με το χλωριούχο [[βάριο]]. Τελικά το [[1902]] κατάφεραν και απομόνωσαν 1/10 του γραμμαρίου καθαρό [[ράδιο]] και 1/20 καθαρό [[πολώνιο]]. Επιπλέον προσδιόρισαν τα ατομικά τους βάρη. Έτσι, ύστερα από μερικές έρευνες των επιστημόνων, τα δύο νέα στοιχεία αναγνωρίστηκαν επισήμως από την επιστημονική κοινότητα.
Εντύπωση προκαλεί ότι δεν κατοχύρωσαν τις μεθόδους τους για την απομόνωση των στοιχείων, επειδή δεν συμβάδιζε με το επιστημονικό πνεύμα. Οι Κιουρί ανακάλυψαν ότι η ακτινοβολία του ραδίου κατέστρεφε τους καρκινικούς όγκους ([[Ραδιοθεραπεία]]). Η μέθοδος της ραδιοθεραπείας τελειοποιήθηκε το [[1906]] από τη Μαρία Κιουρί, όταν υπολόγισε τις σωστές δόσεις για θεραπεία με ράδιο. Το [[1910]] δημοσίευσε το θεμελιώδες έργο της ''«Μελέτη επί της ραδιενέργειας»'', ενώ τον επόμενο χρόνο κατάφερε να απομονώσει το μεταλλικό ράδιο. Μετά τον θάνατό της εκδόθηκε από το Ινστιτούτο Ραδίου στο [[Παρίσι]] ένα έργο της με τίτλο: «Ραδιενέργεια, συγγραφέν υπό της Μαρίας Κιουρί, καθηγήτριας του Πανεπιστημίου της Σορβόνης, κατόχου βραβείων Νομπέλ Φυσικής και Χημείας».
== Τίτλοι και διακρίσεις ==
Το [[1903]] η Μαρία Κιουρί έλαβε τον τίτλο του διδάκτορα του Πανεπιστημίου της [[Σορβόνη]]ς με βαθμό ''Άριστα''. Τον ίδιο χρόνο το ζεύγος Κιουρί βραβεύθηκε με το [[Νόμπελ Φυσικής|Νομπέλ Φυσικής]], το οποίο μοιράστηκαν με τον [[Ανρί Μπεκερέλ]]<ref>[http://nobelprize.org/nobel_prizes/physics/laureates/1903/index.html Ίδρυμα Νόμπελ, Νόμπελ Φυσικής 1903]</ref>. Επίσης το [[1903]] βραβεύθηκαν από τη [[Βασιλική Εταιρεία του Λονδίνου]] με το βραβείο Davy <ref>[http://replay.web.archive.org/20080410075748/http://royalsociety.org/page.asp?id=1756 Βασιλική Εταιρεία του Λονδίνου, Βραβευθέντες 1900-1989 ] (Ανακτήθηκε 2 Μαΐου 2011)</ref>. Τον επόμενο χρόνο έλαβαν το βραβείο Matteucci. Το [[1906]] η Μαρία Κιουρί γινόταν η πρώτη γυναίκα στη [[Γαλλία]] που της δινόταν<ref>Αντικατέστησε τον άντρα της, Πιέρ Κιουρί, που είχε πεθάνει νωρίτερα.</ref> έδρα πανεπιστημίου, ενώ ήταν επίσης η πρώτη γυναίκα που έδωσε διάλεξη στο πανεπιστήμιο της [[Σορβόνη]]ς. Το [[1911]] βραβεύθηκε με το [[Νόμπελ Χημείας|Νομπέλ Χημείας]] από τη [[Σουηδική Ακαδημία Επιστημών]]<ref>[http://nobelprize.org/nobel_prizes/chemistry/laureates/1911/index.html Ίδρυμα Νόμπελ, Νόμπελ Χημείας 1911]</ref>, παρ' όλο που λίγους μήνες νωρίτερα η [[Ακαδημία Επιστημών της Γαλλίας]] είχε αρνηθεί<ref>Η Μαρία Κιουρί είχε χάσει από τον εκλεκτό του Πάπα Έντουαρντ Μπράντλι με ψήφους 50 έναντι 48.</ref> να τη δεχτεί ως μέλος της. Είναι η πρώτη γυναίκα που κέρδισε [[βραβείο Νόμπελ]], ο πρώτος άνθρωπος που κέρδισε δύο βραβεία Νόμπελ και ο μοναδικός άνθρωπος μέχρι σήμερα που έχει βραβεία Νόμπελ σε διαφορετικές επιστήμες. Το [[1921]] επισκέφθηκε τις Η.Π.Α. και προσκλήθηκε σε επίσημο δείπνο από τον πρόεδρο των [[Η.Π.Α.]] Ουόρεν Χάρντινγκ, που της δώρισε ένα γραμμάριο ραδίου αξίας 200.000 [[Δολάριο ΗΠΑ|δολαρίων]], το οποίο με τη σειρά της δώρισε στο [[Ινστιτούτο Ραδίου του Παρισιού]]. Τον ίδιο χρόνο αναγορεύεται επίτιμη διδάκτωρ σχεδόν σε όλα τα πανεπιστήμια των [[Η.Π.Α.]], ενώ γίνεται και επίτιμη δημότης της [[Νέα Υόρκη|Νέας Υόρκης]]. Τον Φεβρουάριο του [[1922]] η Μαρία Κιουρί εκλέγεται από την [[Ιατρική Ακαδημία του Παρισιού]] «ελεύθερος εταίρος» της.
Μερικούς μήνες αργότερα εκλέγεται από το συμβούλιο της [[Κοινωνία των Εθνών|Κοινωνίας των Εθνών]] μέλος της διεθνούς επιτροπής πνευματικής συνεργασίας. Το [[1929]] ξαναεπισκέφθηκε τον [[Λευκός Οίκος|Λευκό Οίκο]], προσκεκλημένη του προέδρου των Η.Π.Α. [[Χέρμπερτ Χούβερ]]. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του [[Ινστιτούτο Ραδίου της Βαρσοβίας|Ινστιτούτου Ραδίου]] στην [[Βαρσοβία]], το οποίο εγκαινίασε το [[1932]], παρουσία του προέδρου της [[Πολωνία|Πολωνικής Δημοκρατίας]]. Το [[1944]] ονομάστηκε προς τιμήν της το Πολωνικό [[πανεπιστήμιο Μαρία Σκουοντόφσκα-Κιουρί|πανεπιστήμιο Μαρία Σκλοντόφσκα-Κιουρί]]. Τέλος, η επιστημονική κοινότητα, σε ένδειξη σεβασμού προς την Μαρία Κιουρί, έδωσε το όνομά της σε μονάδα μέτρησης της ραδιενέργειας (το ''[[Κιουρί (μονάδα μέτρησης)|κιουρί]]'' ή Ci) και στο τεχνητό χημικό στοιχείο με ατομικό αριθμό 96 (το [[κιούριο]]). Επίσης η Μαρία Κιουρί απεικονιζόταν σε χαρτονομίσματα στη Γαλλία [http://en.wikipedia.org/wiki/Image:Banknote_500FF_Curies.jpg] και στην Πολωνία [http://en.wikipedia.org/wiki/Image:20000_zl_a_1989.jpg].
== Θάνατος ==
Η Κιουρί επισκέφτηκε την Πολωνία για τελευταία φορά στις αρχές του 1934. Λίγους μήνες αργότερα, στις 4 Ιουλίου 1934, πέθανε στο σανατόριο στο Πασί, στο Haute-Savoie, από απλαστική αναιμία που πιστέυοταν ότι είχε προκληθεί από την μακρόχρονη έκθεσή της στην ακτινοβολία. Οι βλαβερές επιπτώσεις της ιονίζουσας ακτινοβολίας ήταν άγνωστες την περίοδο της εργασίας της, η οποία διεξαγόταν χωρίς να λαμβάνονται υπ' όψιν οι παράμετροι ασφάλειας που ωστόσο αναπτύχθηκαν αργότερα. Συχνά μετέφερε δοκιμαστικούς σωλήνες που περιήχαν ισότοπα στην τσέπη της και τους αποθήκευε στο συρτάρι του γραφείου της, παρατηρώντας στο αχνό φώς ό,τι εκλυόταν από τις ουσίες στο σκοτάδι. Η Κιουρί επιπλέον ήταν εκτεθειμένη σε ακτίνες Χ χωρίς προστατευτικό εξοπλισμό, ενόσω υπηρετούσε ως ακτινολόγος σε διάφορα νοσοκομεία στη διάρκεια του πολέμου. Παρ' όλο που βρισκόταν σε συνεχή έκθεση για δεκαετίες στην ακτινοβολία, ποτέ της δεν συνειδητοποίησε τα προβλήματα υγείας που θα μπορούσε να είχε από την έκθεσή της στην ακτινοβολία.
== Παραπομπές ==
<references />
| |||