Κβαντική ηλεκτροδυναμική: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Ντιράκ περιέγραψε την [[κβάντωση]] του [[Ηλεκτρομαγνητικό πεδίο|ηλεκτρομαγνητικού πεδίου]] ως ένα σύνολο αρμονικών ταλαντωτών με την εισαγωγή της έννοιας των φορέων δημιουργίας και εξαΰλωσης των σωματιδίων. Στα επόμενα χρόνια, με συνεισφορές από τον [[Βόλφγκανγκ Πάουλι]], [[Γιουτζίν Γουίγκνερ]], Pascual Jordan, [[Βέρνερ Χάιζενμπεργκ]] διετύπωσαν μια κομψή διατύπωση της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής λόγω [[Ενρίκο Φέρμι]]. Οι φυσικοί πίστευαν ότι, κατ 'αρχήν, θα ήταν δυνατόν να εκτελέσει οποιαδήποτε υπολογισμό για οποιαδήποτε φυσική διαδικασία που περιλαμβάνει τα φωτόνια και τα φορτισμένα σωματίδια. Ωστόσο, περαιτέρω μελέτες από τον [[Φέλιξ Μπλοχ]] με Arnold Nordsieck, και Victor Weisskopf, το 1937 και το 1939, αποκάλυψε ότι οι εν λόγω υπολογισμοί ήταν αξιόπιστοι μόνο σε μια πρώτη σειρά της [[Θεωρία διαταραχών (κβαντική μηχανική)|θεωρίας διαταραχών]], ένα πρόβλημα που έχει ήδη επισημανθεί από τον [[Ρόμπερτ Οπενχάιμερ]]. Σε σειρές ανώτερων τάξεων εμφανίστηκαν απειρισμοί, που καθιστούσαν κενούς νοήματος αυτούς τους υπολογισμούς δημιουργώντας σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με την εσωτερική συνοχή της ίδιας της θεωρίας. Χωρίς να υπάρχει λύση γιατην τοεποχή εκείνη στο πρόβλημα αυτό, φάνηκε ότι υπήρχευπάρχει μια θεμελιώδης ασυμβατότητα μεταξύ ειδικής σχετικότητας και της κβαντικής μηχανικής.

Οι δυσκολίες με τη θεωρία αυξήθηκαν στο το τέλος του 1940. Οι βελτιώσεις στην τεχνολογία [[Μικροκύματα|μικροκυμάτων]] κατέστησε δυνατό να ληφθούν πιο ακριβείς μετρήσεις της μετατόπισης των επιπέδων ενός [[Υδρογόνο|ατόμου υδρογόνου]], τώρα γνωστή ως μετατόπιση Lamb και [[μαγνητική στιγμή|μαγνητική ροπή]] του ηλεκτρονίου. Αυτά τα πειράματα σαφώς εκτίθενται με αποκλίσεις που η θεωρία δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει.