Ιωάννης (Ρωμαίος Αυτοκράτορας): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
αφαιρεση παραπ σε ΒΠες |
|||
Γραμμή 33:
Ο Ιωάννης ήταν [[Πριμικήριος]] (''primicerius notariorum'') ή ανώτερος δημόσιος υπάλληλος κατά το χρόνο της ανακήρυξής του ως Αυτοκράτορα. Ο [[Προκόπιος (ιστορικός)|Προκόπιος]] τον επαίνεσε ως "ευγενικό και προικισμένο με σύνεση και πολύ ικανό για εξαιρετικές πράξεις"<ref>Προκόπιος, ''De Bellus'' III.3.6. </ref>. Σε αντίθεση με τους Αυτοκράτορες της Δυναστείας του Θεοδοσίου, ανέχθηκε όλες τις [[Χριστιανισμός|Χριστιανικές]] αιρέσεις.
Από την αρχή, ο έλεγχός του επί της αυτοκρατορίας ήταν αβέβαιος. Στην [[Γαλατία]], ο πραιτωριανός έπαρχος σκοτώθηκε στην [[Αρλ|Αρελάτη]] σε εξέγερση του στρατού<ref>Stewart Oost ''Galla Placidia Augusta: A biographical essay'' (Chicago: University Press, 1968), σελ. 186</ref>. Και ο Βονιφάτιος, Κόμης (''comes'') της Επισκοπής Αφρικής, παρακράτησε τον στόλο με το σιτάρι που προοριζόταν για την [[Ρώμη]]<ref>
"Τα γεγονότα της βασιλείας του Ιωάννη είναι τόσο σκοτεινά όσο και η καταγωγή του", γράφει ο Τζον Μάθιους, ο οποίος στη συνέχεια αναφέρει έναν κατάλογο γνωστών πράξεων του Αυτοκράτορα σε μία μόνο παράγραφο. Ο Ιωάννης ανακηρύχθηκε στην Ρώμη και διεξήχθησαν και πραιτωριανοί αγώνες δαπάναις της Οικογένειας Anicia. Ο Ιωάννης στη συνέχεια μετέφερε την βάση του στην [[Ραβέννα]], γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Ανατολική Αυτοκρατορία]] θα χτυπούσε από αυτή την πλευρά. Υπάρχει μια αναφορά για μια εκστρατεία εναντίον της Αφρικής, αλλά και το αποτέλεσμά της, μάλλον αρνητικό, δεν αναφέρεται. Στην Γαλατία φαίνεται να δημιούργησε πρόβλημα με την παραπομπή κληρικών σε κοσμικά δικαστήρια. Και αυτό είναι όλο.<ref>John Matthews, ''Western Aristocracies and Imperial Court AD 364 – 425'' (Oxford: Clarendon Press, 1990), σελ. 379f</ref>
Ο Ιωάννης ήλπιζε ότι θα μπορούσε να έρθει σε συμφωνία με τον Αυτοκράτορα της Ανατολής, αλλά όταν ο [[Θεοδόσιος Β´|Θεοδόσιος ο Β΄]] ανακήρυξε τον νεαρό [[Ουαλεντινιανός Γ΄|Ουαλεντινιανό Γ΄]] πρώτα να ''[[Καίσαρας|Καίσαρα]]'' και στη συνέχεια συν-αυτοκράτορα ως ''[[Αύγουστος (τίτλος)|Αύγουστο]]'' (αναμφίβολα επηρεασμένος από την μητέρα του Ουαλεντινιανού, [[Γάλλα Πλακιδία]]), κατάλαβε το μόνο που θα μπορούσε να περιμένει ήταν πόλεμος. Στα τέλη του 424 ανέθεσε σε έναν από τους νεότερους και πιο ελπιδοφόρους οπαδούς του, τον [[Φλάβιος Αέτιος|Αέτιο]], μια σημαντική αποστολή. Ο Αέτιος, Κυβερνήτης του Παλατιού τότε, στάλθηκε στους [[Ούννοι|Ούνους]], με τους οποίους είχε ζήσει ως όμηρος νωρίτερα, να ζητήσει στρατιωτική βοήθεια.<ref>Renatus Frigeridus, cited in [
Ενώ Ο Αέτιος ήταν μακριά, ο στρατός της Ανατολικής Αυτοκρατορίας έφυγε από την [[Θεσσαλονίκη]] για την Ιταλία, και σύντομα στρατοπέδευσε στην [[Ακυληία]]. Αν και οι πρωτογενείς πηγές αναφέρουν ότι Ραβέννα έπεσε στην επίθεσή τους – ο [[Ιωάννης Αντιοχεύς (χρονογράφος)|Ιωάννης Αντιοχεύς]] αναφέρει ότι ένας βοσκός οδήγησε το στρατό του [[Άσπαρ]] με ασφάλεια μέσα από τα έλη που προστάτευαν την πόλη<ref>John of Antioch, fragment 195; μετάφραση του C.D. Gordon, ''Age of Attila'', σελ. 47</ref>– ο Stewart Oost πιστεύει ότι ο πατέρας του Άσπαρ, ο Αρδαβούριος (''Ardaburius''), ο οποίος είχε συλληφθεί από στρατιώτες του Ιωάννη, έπεισε την φρουρά της Ραβέννας να προδώσει την πόλη<ref>Oost, ''Galla Placidia Augusta'', σελ. 188f</ref>. Ο έκπτωτος αυτοκράτορας μεταφέρθηκε στην Ακυληία, όπου πρώτα του έκοψαν το χέρι και στην συνέχεια τον έβαλαν να παρελάσει στον Ιππόδρομο πάνω σε έναν [[Γάιδαρος|γάιδαρο]] για να χλευαστεί από το πλήθος, στο τέλος, μετά από περαιτέρω προσβολές και τραυματισμούς, τελικά τον αποκεφάλισαν τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο του 425<ref>Προκόπιος, III.3.9; translated by Dewing, σελ. 75ff</ref>.
| |||