Αρχαία Ρώμη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι σημαντικότεροι από τους αξιωματούχους της πόλης ήταν οι δύο [[Ύπατος|ύπατοι]] (''consules''), που ασκούσαν από κοινού την [[εκτελεστική εξουσία]], η οποία συχνά περιγράφεται με τον όρο ''«imperium»''.<ref>Adkins, 1998. Σελίδες 41-42.</ref> Οι ύπατοι έπρεπε να συνεργαστούν με τη [[Ρωμαϊκή Σύγκλητος|Σύγκλητο]], την οποία συγκροτούσαν οι ευγενείς, γνωστοί ως «[[πατρίκιοι]]». Αρχικά ο ρόλος της ήταν συμβουλευτικός, ωστόσο με το πέρασμα του καιρού απέκτησε μεγαλύτερο μέγεθος και σημαντική πολιτική δύναμη.<ref>[http://www.wsu.edu/~dee/ROME/REPUBLIC.HTM Rome: The Roman Republic]{{deadDead link|date=June 2015}} του Richard Hooker. Washington State University.</ref> Άλλα αξιώματα της ρωμαϊκής κοινωνίας περιλαμβάνουν τους [[πραίτορας|πραίτορες]] (''praetor''), τους [[Αγορανόμος (ρωμαϊκό αξίωμα)|αγορανόμους]] (''aedile''), τους δημάρχους (tribunus) και τους [[Κοιαίστωρ|κοιαίστορες]] (''quaestor'', ταμίας).<ref name="Lacus">[http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/secondary/SMIGRA*/Magistratus.html Magistratus] του George Long, M.A. Εμφάνιση στις σελίδες 723-724 του ''A Dictionary of Greek and Roman Antiquities'' από τον William Smith, D.C.L., LL.D. Εκδότης John Murray, Λονδίνο, 1875.</ref> Τα αξιώματα αυτά αρχικά παρέχονταν κατά αποκλειστικότητα από τους πατρικίους, αλλά αργότερα έγιναν προσιτά και στους ανθρώπους του λαού, οι οποίοι ήταν γνωστοί με το όνομα «[[πληβείοι]]».<ref name=auto1>Τίτος Λίβιος II</ref> Εκλογικά σώματα ήταν η [[Λοχίτιδα Εκκλησία]] (''comitia centuriata''), η οποία αποφάσιζε για θέματα πολέμου και ειρήνης και επίσης φρόντιζε για την εκλογή των αξιωματούχων· επίσης η [[Φυλέτις Εκκλησία]] (''comitia tributa''), η οποία εξέλεγε κατώτερους αξιωματούχους.<ref>Adkins, 1998. Σελίδα 39.</ref>

Οι Ρωμαίοι σταδιακά υπέταξαν τους υπόλοιπους πληθυσμούς της ιταλικής χερσονήσου, ανάμεσα στους οποίους και τους [[Ετρούσκοι|Ετρούσκους]].<ref>Haywood, 1971. Σελίδες 350-358.</ref> Η τελευταία απειλή για τη ρωμαϊκή κυριαρχία εμφανίστηκε, όταν ο [[Τάραντας]], ισχυρή [[Έλληνες|ελληνική]] αποικία, ζήτησε τη βοήθεια του βασιλιά της [[Ήπειρος|Ηπείρου]], [[Πύρρος της Ηπείρου|Πύρρου,]] κατά της Ρώμης, αλλά οι προσπάθειές του τελικά απέτυχαν.<ref>[http://www.livius.org/ps-pz/pyrrhus/pyrrhus02.html Πύρρος της Ηπείρου (2)] και [http://www.livius.org/ps-pz/pyrrhus/pyrrhus03.html Πύρρος της Ηπείρου (3)] του Jona Lendering. Livius.org.</ref><ref>Haywood, 1971. Σελίδες 357-358.</ref> Οι Ρωμαίοι διασφάλισαν την κυριαρχία τους ιδρύοντας [[Αποικία|αποικίες]] σε στρατηγικά σημεία και κερδίζοντας σταθερό έλεγχο στα εδάφη αυτά.<ref>Haywood, 1971. Σελίδες 351.</ref> Κατά το δεύτερο μισό του [[3ος αιώνας π.Χ.|3ου αιώνα π.Χ.]], η Ρώμη συγκρούστηκε με την [[Καρχηδόνα]] στον πρώτο από τους τρεις συνολικά [[Καρχηδονιακοί Πόλεμοι|Καρχηδονιακούς Πολέμους]]. Οι συγκρούσεις αυτές είχαν ως αποτέλεσμα τις πρώτες υπερπόντιες κατακτήσεις των Ρωμαίων, τη [[Σικελία]]ς και την [[Ισπανία]]ς και την άνοδο της Ρώμης ως υπολογίσιμης δύναμης.<ref>Haywood, 1971. Σελίδες 376-393.</ref><ref>[http://www.wsu.edu/~dee/ROME/PUNICWAR.HTM Rome: The Punic Wars]{{deadDead link|date=June 2015}} του Richard Hooker. Washington State University.</ref> Αφού επέτυχαν καθοριστικές νίκες κατά των [[Δυναστεία των Αντιγονιδών|Μακεδόνων]] και των [[Δυναστεία των Σελευκιδών|Σελευκιδών]] τον [[2ος αιώνας π.Χ.|2ο αιώνα π.Χ.]], οι Ρωμαίοι έγιναν ο ισχυρότερος λαός στον χώρο της Μεσογείου.<ref name=Bagnall>Bagnall 1990</ref><ref>[http://www.wsu.edu/~dee/ROME/CONQHELL.HTM Rome: The Conquest of the Hellenistic Empires]{{deadDead link|date=June 2015}} του Richard Hooker. Washington State University.</ref>

Αενάως η Σύγκλητος προέβαλλε ενστάσεις, παρεμποδίζοντας ξανά και ξανά την ψήφιση αγροτικών μεταρρυθμίσεων, αρνούμενη παράλληλα να παραχωρήσει στην τάξη των ιππέων περισσότερα πολιτικά δικαιώματα. Παράλληλα, άγριες συμμορίες που απαρτιζόταν από άνεργους ταραχοποιούς, τις οποίες έλεγχαν αντιμαχόμενοι συγκλητικοί, εκφόβιζαν το εκλογικό σώμα με την άσκηση βίας. Η κατάσταση κλιμακώθηκε στα τέλη του [[2ος αιώνας π.Χ.|2ου αιώνα π.Χ.]], όταν ήρθαν στο προσκήνιο οι δύο αδελφοί [[Γράκχοι]], που κατέχοντας το αξίωμα του δημάρχου (tribunus plebis) προσπάθησαν να προχωρήσουν σε αναδασμό της γης των προνομιούχων, παραδίδοντάς την στα χέρια των πληβείων. Και τα δύο αδέλφια βρήκαν τον θάνατο, αλλά η Σύγκλητος πέρασε κάποια σχετικά ψηφίσματα, σε μια προσπάθεια να ηρεμήσει τον λαό που βρισκόταν σε επαναστατικό αναβρασμό. Η άρνηση παροχής των δικαιωμάτων του Ρωμαίου Πολίτη στους κατοίκους των συμμαχικών ιταλικών πόλεων οδήγησε στον [[Συμμαχικός Πόλεμος|Συμμαχικό Πόλεμο]] του [[91 π.Χ.|91]] – [[88 π.Χ.]]<ref>Durant, 1944. Σελίδες 120-122.</ref> Οι στρατιωτικές μεταρρυθμίσεις του [[Γάιος Μάριος|Γάιου Μάριου]] είχαν ως αποτέλεσμα να δείχνουν τα στρατεύματα μεγαλύτερη αφοσίωση στον διοικητή τους παρά στην ίδια την πόλη. Έτσι ένας ισχυρός στρατηγός μπορούσε να κρατά την πόλη και τη Σύγκλητο σε κατάσταση ομηρείας.<ref>[http://faculty.vassar.edu/jolott/old_courses/republic1998/marius/effects.htm Long-lasting Effects of Removal of Land Requirement]{{dead link|date=May 2019}}.</ref> Η κατάσταση αυτή επέφερε τον πόλεμο ανάμεσα στον Μάριο και τον προστατευόμενό του, [[Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας|Σύλλα]] και είχε σαν επακόλουθο την εγκαθίδρυση [[δικτατορία]]ς από τον Σύλλα κατά την περίοδο [[81 π.Χ.|81]] – [[79 π.Χ.]]<ref name=Scullard1>Scullard 1982, Κεφάλαια I-IV</ref>

Στα μέσα του [[1ος αιώνας π.Χ.|1ου αιώνα π.Χ.]] τρεις άνδρες, ο [[Ιούλιος Καίσαρας|Ιούλιος Καίσαρας]], ο [[Πομπήιος]] και ο [[Μάρκος Λικίνιος Κράσσος|Κράσσος]], σχημάτισαν μια συμμαχία, γνωστή ως [[Πρώτη Τριανδρία]], για να ελέγξουν τη Δημοκρατία. Αφού ο Καίσαρας κατέκτησε τη Γαλατία, η διαφωνία του με τη Σύγκλητο οδήγησε στο ξέσπασμα [[Εμφύλιος πόλεμος|εμφυλίου πολέμου]], με τον Πομπήιο να ηγείται των στρατευμάτων για λογαριασμό της Συγκλήτου. Νικητής αναδείχτηκε ο Καίσαρας, που αργότερα ονομάστηκε Δικτάτωρ δια Βίου.<ref name=Scullard2>Scullard 1982, Κεφάλαια VI-VII</ref> Ωστόσο, οι πολιτικοί του αντίπαλοι των δολοφόνησαν τον [[Μάρτιος|Μάρτιο]] του [[44 π.Χ.]] ώστε να σταματήσουν την ιλιγγιώδη ανοδική του πορεία. Η επόμενη ημέρα όμως, έφερε στην εξουσία μια νέα [[Δεύτερη Τριανδρία|Τρινδρία]], που την αποτελούσαν ο [[Οκταβιανός Αύγουστος|Οκταβιανός]], κληρονόμος του Καίσαρα και οι πρώην σύμμαχοί του, ο [[Μάρκος Αντώνιος]] και ο [[Μάρκος Αιμίλιος Λέπιδος (Β' Τριανδρία)|Μάρκος Αιμίλιος Λέπιδος]].<ref>[http://www.bbc.co.uk/history/historic_figures/caesar_julius.shtml Julius Caesar (100BCE - 44BC)]. [http://bbc.co.uk/].</ref><ref>[http://www.roman-emperors.org/auggie.htm Augustus (31 BC - 14 CE)] από τον Garrett G. Fagan. De Imperatoribus Romanis.</ref> Η εύθραυστη αυτή συμμαχία κατέληξε σε ανηλεή διαμάχη για την εξουσία. Αρχικά ο Λέπιδος εξορίστηκε από την πολιτική ζωή· κατόπιν ο Οκταβιανός, με τις πολύτιμες υπηρεσίες τού στρατηγού του [[Μάρκος Βιψάνιος Αγρίππας|Μάρκου Αγρίππα]], επέτυχε ολοκληρωτική νίκη κατά του Μάρκου Αντωνίου και της συντρόφου του, [[Κλεοπάτρα Ζ' της Αιγύπτου|Βασίλισσας Κλεοπάτρας Ζ΄ της Αιγύπτου]] στην περιβόητη [[Ναυμαχία του Ακτίου]] το [[31 π.Χ.]] Μετά την εξέλιξη αυτή ο Οκταβιανός έμεινε ο μόνος αδιαμφισβήτητος κύριος της Ρώμης.<ref name=Scullard3>Scullard 1982, Κεφάλαιο VIII</ref>

Το Δυτικό τμήμα της Αυτοκρατορίας μαστιζόταν συνεχώς από [[Βάρβαροι|βαρβαρικές]] εισβολές και με το πέρασμα των αιώνων υπέπεσε σε παρακμή.<ref>Duiker, 2001. Σελίδα 155.</ref> Τον [[4ος αιώνας|4ο αιώνα]] η μετανάστευση των [[Ούννοι|Ούνων]] προς τα δυτικά ανάγκασε τους [[Βησιγότθοι|Βησιγότθους]] να αναζητήσουν καταφύγιο μέσα στα εδάφη της Αυτοκρατορίας.<ref>[http://www.ucalgary.ca/applied_history/tutor/firsteuro/invas.html The Germanic Invasions of Western Europe]{{deadDead link|date=June 2015}} The University of Calgary.</ref> Το [[410]] οι Βησιγότθοι, ηγεμόνας των οποίων ήταν ο [[Αλάριχος Α΄]], λεηλάτησαν την ίδια την πόλη της Ρώμης.<ref>Lapham, Lewis (1997). ''The End of the World.'' New York: Thomas Dunne Books. ISBN 0-312-25264-1. Σελίδες 47-50.</ref> Οι Βάνδαλοι κατέλαβαν τις επαρχίες της Γαλατίας, Ισπανίας και τη Βόρεια Αφρική, ενώ το [[455]] λεηλάτησαν τη Ρώμη.<ref>Duiker, 2001. Σελίδα 157.</ref> Στις [[4 Σεπτεμβρίου]] [[476]], ο [[Γερμανοί|Γερμανός]] φύλαρχος [[Οδόακρος]] εξανάγκασε τον τελευταίο Αυτοκράτορα της Δύσης, τον [[Ρωμύλος Αυγουστύλος|Ρωμύλο Αυγουστύλο]], να εγκαταλείψει τον θρόνο του.<ref>[http://www.roman-emperors.org/auggiero.htm Romulus Augustulus (475-476 AD)--Two Views] από τους Ralph W. Mathisen και Geoffrey S. Nathan. De Imperatoribus Romanis.</ref> Έχοντας επιβιώσει για περίπου 1200 χρόνια, η κυριαρχία των Ρωμαίων στη Δύση έλαβε τέλος.<ref>Durant, 1944. Σελίδα 670.</ref>

Η υπόλοιπη Αυτοκρατορία, αντιμετώπισε με τη σειρά της παρόμοιες δυσκολίες, αλλά δεν υπέκυψε τόσο σύντομα. Ο [[Ιουστινιανός Α΄]] κατάφερε να ανακτήσει τη Βόρεια Αφρική και την Ιταλία, αλλά οι κτήσεις των Ρωμαίων στη Δύση περιορίστηκαν στη Βόρεια Ιταλία και στη Σικελία μόλις λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του Ιουστινιανού.<ref>Duiker, 2001. Σελίδα 347.</ref> Στην Ανατολή, ιδίως μετά την εξάπλωση μιας επιδημίας [[πανώλη]]ς, οι Ρωμαίοι ήρθαν σε δύσκολη θέση εξαιτίας της ανόδου του [[Ισλάμ]], του οποίου οι πιστοί, αφού κατέκτησαν εδάφη της [[Συρία]]ς και της [[Αίγυπτος|Αιγύπτου]], απείλησαν άμεσα την Κωνσταντινούπολη.<ref name="Hooker'sByzantinepage">[http://www.wsu.edu/~dee/MA/BYZ.HTM The Byzantine Empire]{{deadDead link|date=June 2015}} του Richard Hooker. Washington State University.</ref><ref>Bray, R.S.: ''[http://books.google.com/books?id=djPWGnvBm08C&pg=PA26&dq=plague+of+justinian+decline&sig=ACfU3U3Y9OfbqWzKvC17ZwtT5opXY8RjeQ#PPP5,M1 Armies of Pestilence]'', James Clarke Company, 2004, Σελίδα 26</ref> Οι Ρωμαίοι, ωστόσο, κατάφεραν να περιορίσουν την επέκταση των Μωαμεθανών τον [[8ος αιώνας|8ο αιώνα]], και μάλιστα τον [[9ος αιώνας|9ο αιώνα]] διεκδίκησαν με αξιώσεις παλαιότερες κτήσεις τους.<ref name=auto3 /><ref>Duiker, 2001. Σελίδα 349.</ref> Το [[1000|1000 μ.Χ.]] η Αυτοκρατορία βρέθηκε στη μεγαλύτερη ακμή της. Ο [[Βασίλειος Β΄]] κατάκτησε ξανά τη [[Βουλγαρία]] και την [[Αρμενία]], ενώ ανθούσαν οι τέχνες και το εμπόριο.<ref>[http://www.roman-emperors.org/basilii.htm Basil II (CE 976-1025)] της Catherine Holmes. De Imperatoribus Romanis.</ref> Εντούτοις, η επέκταση αυτή έλαβε απότομο τέλος μετά τη [[Μάχη του Μαντζικέρτ]], το [[1071]]. Από τότε η αυτοκρατορία οδηγήθηκε γρήγορα σε παρακμή. Συνεχόμενοι αιώνες εσωτερικών ταραχών και [[Τουρκικά φύλα|τουρκικών]] εισβολών, ανάγκασαν τον Αυτοκράτορα [[Αλέξιος Α΄ Κομνηνός|Αλέξιο Α΄ τον Κομνηνό]] να απευθυνθεί στη Δύση για βοήθεια το [[1095]].<ref name="Hooker'sByzantinepage" /> Οι Δυτικοί απάντησαν στο κάλεσμα στο πλαίσιο των [[Σταυροφορίες|Σταυροφοριών]], λεηλατώντας τελικά την Κωνσταντινούπολη το [[1204]], κατά τη διάρκεια της [[Δ' Σταυροφορία|Τέταρτης Σταυροφορίας]]. Η αρχές μετακινήθηκαν στη Νίκαια. Την κατάληψη της Πόλης ακολούθησε η διαίρεση των περιορισμένων εδαφών της πάλαι ποτέ κραταιάς Αυτοκρατορίας σε μικρότερα κράτη.<ref>Gibbon, Edward. ''History of the Decline and Fall of the Roman Empire''. [http://olldownload.libertyfund.org/Texts/Gibbon0105/DeclineAndFall/Vol11/PDFs/0214-11_Pt02_Chap61.pdf Κεφάλαιο 61].</ref> Όταν η Κωνσταντινούπολη ανακτήθηκε από τις Ρωμαϊκές δυνάμεις, η αυτοκρατορία δεν ήταν παρά ένα ελληνικό κράτος στα παράλια του [[Αιγαίο Πέλαγος|Αιγαίου]]. Η Ανατολική Αυτοκρατορία έπεσε οριστικά, όταν ο [[Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής|Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής]] κατέλαβε την Πόλη στις [[29 Μαΐου]] [[1453]].<ref>[http://www.theottomans.org/english/family/mehmet2.asp Mehmet II] του Korkut Ozgen. Theottomans.org.</ref>

Η μητρική γλώσσα των Ρωμαίων ήταν τα [[Λατινική γλώσσα|λατινικά]], μια από τις [[Ιταλική γλώσσα|ιταλικές γλώσσες]], της οποίας η [[γραμματική]] δεν βασίζεται τόσο στη σειρά των λέξεων, αλλά βγάζει νόημα μέσω ενός συστήματος προσφυμάτων που ενώνονται με τη ρίζα των λέξεων.<ref>[http://www.utexas.edu/cola/centers/lrc/eieol/latol-0-X.html Latin Online: Series Introduction] των Winfred P. Lehmann και Jonathan Slocum. Linguistics Research Center. The University of Texas at Austin.</ref> Το [[Λατινικό αλφάβητο|αλφάβητό]] της είχε τη βάση του σε εκείνο των [[Ετρούσκοι|Ετρούσκων]], που με τη σειρά του βασίστηκε στο [[ελληνικό αλφάβητο]].<ref>[http://www.du.edu/~etuttle/classics/latalph.htm The Latin Alphabet]{{dead link|date=May 2019}} by J. B. Calvert. University of Denver.</ref> Παρόλο που τα κείμενα ρωμαϊκής λογοτεχνίας που σώζονται ως τις μέρες μας είναι γραμμένα στη [[Λατινική γλώσσα|Κλασική Λατινική]], τεχνητή και στυλιζαρισμένη λόγια γλώσσα του 1ο αιώνα π.Χ., η πραγματική γλώσσα που μιλούσαν οι Ρωμαίοι ήταν η [[Λαϊκή Λατινική γλώσσα|Λαϊκή Λατινική]], η οποία είχε μεγάλες διαφορές από τη λόγια γλώσσα στη γραμματική, το λεξιλόγιο και την προφορά.<ref>[http://classics.lss.wisc.edu/courses/Classical_Latin_Supplement.pdf Classical Latin Supplement]{{deadDead link|date=June 2015}}. Σελίδα 2.</ref>

Η [[ρωμαϊκή μουσική]] βασίστηκε κατά πολύ στην [[Αρχαία ελληνική μουσική|ελληνική μουσική]] και έπαιζε σημαντικό ρόλο σε διάφορες εκφάνσεις της ζωής των Ρωμαίων.<ref name=iClassics>[http://www.iclassics.com/periodArticle?contentId=3003 Chronology: Ancient and Medieval: Ancient Rome]{{deadDead link|date=June 2015}}. iClassics. Απόσπασμα από το ''A History of Western Music, Fifth Edition'' των Donald Jay Grout και Claude V. Palisca. W.W. Norton & Company, Inc.: 1960.</ref> Ο στρατός χρησιμοποιούσε μουσικά όργανα, γνωστά ως ''tuba'' (μια μακριά [[τρομπέτα]]) και ''cornu'' (που μοιάζει με το γαλλικό [[κέρας]]) ώστε να μεταφέρονται διάφορες εντολές. Τα μουσικά όργανα [[βούκινο]] (''bucina''), πιθανώς [[τρομπέτα]] ή [[κέρας]], και ''lituus'' (πιθανώς μακρύ όργανο σε σχήμα J), χρησιμοποιούνταν σε διάφορες τελετές.<ref>Adkins, 1998. Σελίδα 89.</ref> Μουσική έπαιζε στα [[Αμφιθέατρο|αμφιθέατρα]] ανάμεσα στους αγώνες και στα [[Ωδείο|ωδεία]], και σε τέτοιες περιστάσεις πρέπει να χρησιμοποιούσαν τα όργανα ''cornu'' και [[ύδραυλις]] (υδραυλικό όργανο).<ref>Adkins, 1998. Σελίδες 349-350.</ref> Η πλειοψηφία των θρησκευτικών τελετών περιελάμβαναν μουσικές παραστάσεις: ''tibiae'' (διπλούς [[Αυλός|αυλούς]]) στις θυσίες, [[Κύμβαλο|κύμβαλα]] και [[ντέφι]]α στις οργιαστικές τελετές.<ref>Adkins, 1998. Σελίδα 300.</ref> Ορισμένοι ιστορικοί της μουσικής θεωρούν πως η μουσική χρησιμοποιούταν σε όλες τις δημόσιες τελετές,<ref name=auto2>[http://www.iclassics.com/periodArticle?contentId=3003 Chronology: Ancient and Medieval: Ancient Rome]{{deadDead link|date=June 2015}}. iClassics. Απόσπασμα από το ''A History of Western Music'', Fifth Edition των Donald Jay Grout και Claude V. Palisca. W.W. Norton & Company, Inc., 1960.</ref>, ωστόσο δεν είναι βέβαιο το κατά πόσο οι Ρωμαίοι μουσικοί συνέβαλαν σημαντικά στην εξέλιξη της θεωρίας και πρακτικής της μουσικής.<ref name=iClassics/>

Ο [[Μέγας Ιππόδρομος]] (Circus Maximus), λαοφιλές μέρος στην Αρχαία Ρώμη, αρχικά χρησιμοποιήθηκε για [[ιπποδρομίες]] και [[αρματοδρομίες]]. Μπορούσε επίσης να γεμίσει με νερό και να στηθούν ψεύτικες [[Ναυμαχία|ναυμαχίες]].<ref>[http://penelope.uchicago.edu/~grout/encyclopaedia_romana/circusmaximus/circusmaximus.html Circus Maximus]. Encyclopedia Romana. University of Chicago.</ref> Ο Ιππόδρομος είχε χωρητικότητα 385.000 ατόμων.<ref>[http://www.athenapub.com/rhone1.htm Athena Review I,4: Romans on the Rhône: Arles]{{dead link|date=May 2019}}</ref> Δύο ναοί{{ασαφές}}, ένας με επτά μεγάλα [[αβγό|αυγά]] κι ένας με επτά [[δελφίνι]]α, έστεκαν στη νησίδα στη μέση του ιπποδρόμου, και κάθε φορά που ένας αγωνιζόμενος ολοκλήρωνε ένα γύρο, ένα από κάθε ομάδα κινούταν. Αυτό χρησίμευε στο να γνωρίζει ο αθλητής και ο κόσμος τη φάση στην οποία βρισκόταν ο αγώνας. Εκτός από σπορ, το Circus Maximus φιλοξενούσε αγορές και τζόγο. Υψηλά πρόσωπα, ακόμη και ο Αυτοκράτορας, επίσης παραβρίσκονταν σε αγώνες στο Circus Maximus, καθώς η απουσία τους θεωρούταν αγένεια. Τα υψηλά πρόσωπα και οι εμπλεκόμενοι με το εκάστοτε αγώνισμα κάθονταν σε κρατημένες θέσεις υψηλότερα από τον υπόλοιπο κόσμο. Επιπροσθέτως, θεωρούταν ανάρμοστο να υποστηρίζει ο αυτοκράτορας συγκεκριμένη ομάδα. Ο Μέγας Ιππόδρομος κατασκευάστηκε το [[600 π.Χ.]]{{παραπομπή}} και φιλοξένησε την τελευταία αρματοδρομία το [[549|549 μ.Χ.]], επιβιώνοντας ως θεσμός για μια χιλιετία.