Νικηφόρος Βλεμμύδης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γεννήθηκε το 1197 και καταγόταν από πλούσια οικογένεια της [[Κωνσταντινούπολη]]ς. Ο πατέρας του ήταν γιατρός.<ref>Steven Runciman, Η τελευταία βυζαντινή αναγέννηση, μτφρ.Λάμπρος Καμπερίδης, εκδ.Δόμος, Αθήνα, 2005,σελ.70</ref> Μετά την [[Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1204)|Άλωση της Κωνσταντινούπολης]] από τους [[Σταυροφόροι|Σταυροφόρους]] το 1204 μαζί με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε αρχικά στην [[Προύσσα]] και στη συνέχεια στην [[Έφεσος|Έφεσο]] όπου διδάχτηκε ρητορική, φιλοσοφία, λογική, μαθηματικά κ.α. Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα ιατρικής στην Έφεσο και στη [[Σμύρνη]] όπου φαίνεται να άσκησε για λίγο χρονικό διάστημα το επάγγελμα του γιατρού. Μετά το 1222 συνέχισε τις σπουδές του στη σχολή του Προδρόμου στονστο Σκάμανδρο όπου διδάχτηκε αριθμητική, γεωμετρία, οπτική και αστρονομία. Το 1223 χειροτονήθηκε διάκονος και τιμήθηκε με το αξίωμα του λογοθέτη του [[Οικουμενικό Πατριαρχείο|Οικουμενικού Πατριαρχείου]] που είχε μεταφερθεί στην [[Νίκαια Βιθυνίας|Νίκαια]] της [[Βιθυνία]]ς. Το 1235 έγινε μοναχός και αφού έζησε σε διάφορα μοναστήρια κατέληξε στην Μονή Παξαμαδίου στην Έφεσο. Επιδόθηκε στο διδακτικό έργο και μεταξύ των μαθητών του ήταν και πολλοί που αργότερα διακρίθηκαν στα γράμματα και στο δημόσιο βίο όπως ο [[Γεώργιος Ακροπολίτης]]. Όμως κάποιοι μαθητές του τον κατηγόρησαν ότι στη διδασκαλία του παρεξέκλινε από την εκκλησιαστική παράδοση και έτσι αναγκάστηκε, αφού προηγουμένως απέδειξε το αναληθές των καταγγελιών, να αποσυρθεί σε μονή της [[Σάμος|Σάμου]] για να ηρεμήσει από τις θεολογικές έριδες και συγκρούσεις. Ανακλήθηκε από τον αυτοκράτορα [[Ιωάννης Γ´ Δούκας Βατάτζης|Ιωάννη Γ Δούκα Βατάτζη]] και ανέλαβε τη διοίκηση της Μονής του Αγίου Γρηγορίου του Θαυματουργού όπου παράλληλα δίδαξε. Μεταξύ των μαθητών του εκεί ήταν και ο μετέπειτα αυτοκράτορας [[Θεόδωρος Β' Λάσκαρης|Θεόδωρος Β' Λάσκαρις]], ο οποίος του είχε προσφέρει το αξίωμα του Πατριάρχη αλλά είχε αναγκασθεί να αρνηθεί, όπως ο ίδιος ο Βλεμμύδης ισχυριζόταν, επειδή ο Αυτοκράτορας δεν του υποσχόταν αρκετή ελευθερία δράσης. Όμως στην πραγματικότητα ο αυτοκράτορας αρνήθηκε επειδή γνώριζε τα ελαττώματα του χαρακτήρα του.<ref>Steven Runciman, Η τελευταία βυζαντινή αναγέννηση, μτφρ.Λάμπρος Καμπερίδης, εκδ.Δόμος, Αθήνα, 2005, σελ.70-71</ref>. Μετά το 1241 ίδρυσε δική του Μονή στα Ημάθια της περιοχής της Εφέσου. Αφιερώθηκε στον μοναχικό βίο και στη διδασκαλία. Πέθανε το 1272.

Σύμφωνα με τον βυζαντινολόγο [[Στήβεν Ράνσιμαν]], «ήταν ματαιόδοξος, αυτάρεσκος, οξύθυμος και μνησίκακος άνθρωπος, αλλά η αγάπη του για τα γράμματα ήταν γνήσια και η πολυμάθειά του χωρίς όρια».<ref>Steven Runciman, Η τελευταία βυζαντινή αναγέννηση, μτφρ.Λάμπρος Καμπερίδης, εκδ.Δόμος, Αθήνα, 2005, σελ.71</ref>